Η συζήτηση για τα Ραφάλ καλά κρατεί, η Τουρκία ευτυχώς έχει μείνει πίσω. Ο Ερντογάν κάθε εβδομάδα ανοίγει και μια υπόθεση. Σήμερα διαπραγματεύεται με τη μισή Λιβύη για την παραχώρηση ενός μέρους της λιβυκής ΑΟΖ, αύριο τα βάζει με τους Σύρους, μεθαύριο δεν ξέρεις με ποιον... Αυτά έχει η πολεμική συμπεριφορά, παράγει εχθρότητες και μίση, θέτει προβλήματα που θεωρούνταν λυμένα, μιλάει για νησιά που παραδοσιακά τα θεωρούσαμε δικά μας. Καθαρή διεκδίκηση ζωτικού χώρου που είπε κι ο Αδόλφος.
Η κατάσταση είναι απρόβλεπτη, αν και κάποιοι «ειδικοί» ισχυρίζονται πως μπορούν να προβλέψουν το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είτε αισιόδοξες είτε απαισιόδοξες είναι οι προβλέψεις τους, είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια θα είμαστε καταδικασμένοι να πληρώνουμε τα μαλιοκέφαλά μας σε εξοπλισμούς.
Πολεμικές προετοιμασίες από δω, προετοιμασίες από κει, χωρίς κανείς να σκέφτεται ότι οι εξοπλισμοί, και πολύ περισσότερο ο πόλεμος, έχουν επίπτωση στο εγχώριο ΑΕΠ. Αλλά στην υπόθεση υπάρχει και κάτι χειρότερο. Υπήρχε μια εποχή όχι και πολύ μακριά από τη δική μας, που η άγνωστη τότε σε πολλούς κεϋνσιανή σκέψη, εκφρασμένη με το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια» (βλέπετε, οι διάφορες απλουστεύσεις, όπως, π.χ., οι γάτες στην Κίνα, έπαιζαν πολιτικό ρόλο!) διατύπωνε το μέλλον. Με το βούτυρο, οι αριστεροί κεϋνσιανιστές έλεγαν ότι με την παραγωγή αγαθών ειρήνης αντιμετωπίζεται η υστέρηση της ζήτησης και παράγεται μέσω κρατικής παρέμβασης η ισορροπία στην αγορά, ενώ με τα κανόνια οι δεξιοί κεϋνσιανιστές υποστήριζαν πως η παραγωγή οπλισμού έδινε την ίδια δυνατότητα ισοφάρισης της ζήτησης με την προσφορά, αλλά αυτή τη φορά με ένα «δυνάμει» πολεμικό αποτέλεσμα.
Ο κεϋνσιανισμός ήταν εκπρόσωπος της ποσοτικής λογικής, αλλά η ποσοτική λογική δεν έφτανε. Γιατί στην περίπτωση που προτιμούσαμε τα κανόνια, αφήναμε έξω από τους υπολογισμούς μας τη ρύπανση που προκαλούν τα στρατιωτικά είδη, οι τορπίλες τύπου τάδε, τα φυσίγγια των όπλων, τα τανκς και τα υποβρύχια. Επίσης, δεν γνωρίζαμε τις επιπτώσεις σε επιμέρους φαινόμενα, όπως αυτό του θερμοκηπίου.
Και βαδίζουμε λοιπόν. Βαδίζουμε προς το χειρότερο, αν και υπάρχει το χειροτερότερο - ο πυρηνικός πόλεμος. Βαδίζουμε προς το καθεστώς ενός πλανήτη βρόμικου, πλιατσικολογημένου, με τις πόλεις και τα χωριά κατεστραμμένα. Με τις οικουμενικές διακηρύξεις να έχουν γίνει γράμμα κενό περιεχομένου.
