Δεν είμαι αντίθετος με τη λογική της εξοικονόμησης ενέργειας. Μια εξοικονόμηση που έρχεται σε αντιδιαστολή με την αλόγιστη σπατάλη που διακρίνει τον σύγχρονο δυτικό τρόπο ζωής. Δεν είμαι αντίθετος με το να μην καίει τσάμπα η λάμπα, όπως δεν είμαι αντίθετος με το να μην τρέχει άσκοπα η βρύση και με το να μην πετάμε τόνους τροφίμων στα σκουπίδια. Είμαι υπέρ της εξοικονόμησης πόρων γενικώς και όχι μόνο όταν ζορίζουν οι καταστάσεις, γιατί τότε κινδυνεύουμε να χάσουμε το νόημα και να μπλέξουμε την οικονομία με την ανέχεια και τη φτώχεια.
Γιατί περί φτώχειας πρόκειται, και μάλιστα ενεργειακής, αυτό που οι κυβερνώντες πάνε να μας περιγράψουν ως εξορθολογισμό. Να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι σ’ αυτό. Γιατί άμα φτάσουμε να περιορίσουμε τον οδοφωτισμό, δεν έχουμε να κάνουμε με οικονομία, αλλά με ενεργειακή φτώχεια. Γιατί άμα φτάσουμε να κρυώνουμε ακόμα περισσότερο μέσα στο σπίτι μας, δεν έχουμε να κάνουμε με εξοικονόμηση ενέργειας, αλλά με οικονομική εξαθλίωση. Όπως το να πλένεσαι μέρα παρά μέρα ή το να σκέφτεσαι ακόμα και να μαγειρέψεις είναι άγρια υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου κι ας λένε ότι θέλουν οι Μητσοτάκηδες και τα παπαγαλάκια τους.
Και είναι φτώχεια γιατί η μείωση της κατανάλωσης της ηλεκτρικής ενέργειας αφορά μόνο αυτούς που οικονομικά δεν αντέχουν τις νέες τιμές και όχι το σύνολο της κοινωνίας, καθώς οι έχοντες θα συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν, χωρίς να στερηθούν τίποτα από όσα καλείται να στερηθεί η πλειονότητα των πολιτών. Και όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον ανακυκλώσιμης αδιαφορίας όσον αφορά την κατασπατάληση πόρων, που το πιθανότερο είναι να επιστρέψει στα πρότερα επίπεδα αν και όταν με το καλό ξεπεραστεί η παρούσα ενεργειακή κρίση κι όταν η εξοικονόμηση ενέργειας δεν θα κρίνεται πλέον απαραίτητη.
