Στα ψιλά της συστημικής ενημέρωσης πέρασε, όπως ήταν αναμενόμενο, η είδηση πως ένα κορίτσι τεσσάρων χρόνων, παιδί μεταναστών που βρίσκονταν σε ένα ακυβέρνητο σκάφος το οποίο για τέσσερις ημέρες εξέπεμπε σήμα κινδύνου χωρίς ανταπόκριση στα νότια της Κρήτης, πέθανε αβοήθητο από αφυδάτωση. Σύμφωνα με πληροφορίες, το κοριτσάκι βρισκόταν σε πλοιάριο με μετανάστες που έπλεε νότια του νομού Χανίων με προορισμό την Ιταλία, όταν τέλειωσαν τα τρόφιμα και το πόσιμο νερό με συνέπεια να αφυδατωθεί. Μεταφέρθηκε με ελικόπτερο απευθείας στο νοσοκομείο των Χανίων, ωστόσο ήταν ήδη αργά καθώς είχε αφήσει την τελευταία του πνοή.
Με λίγες λέξεις και μέσα σε λίγες αράδες χώρεσε η αδιανόητη φρίκη την οποία κάποιοι θέλουν να μας εμπεδώσουν ως την κανονικότητα ενός κόσμου που έχει διαχωρίσει τη θέση του από κάθε δικαίωμα για ανθρώπους δεύτερης διαλογής και δεύτερης κατηγορίας, ανθρώπους που τα παιδιά τους θα πεθαίνουν είτε μεσοπέλαγα είτε στο μέσον ενός ποταμού. Παιδιά που ξεψυχούν στις αγκαλιές των απελπισμένων γονιών τους την ώρα που χώρες και κυβερνήσεις ερίζουν αν το έγκλημα έλαβε χώρα σε ελληνική ή τουρκική νησίδα του Έβρου, σε ελληνικά ύδατα ή σε χωρικά ύδατα της Μάλτας.
Γιατί περί εγκλήματος πρόκειται, και μάλιστα εγκλήματος που θα έπρεπε να βαραίνει ακόμα πιο πολύ τις συνειδήσεις όλων μας όταν πρόκειται για παιδιά. Παιδιά που έχασαν κάθε δικαίωμα στο μέλλον και στη ζωή από τη στιγμή που φορτώθηκαν την ταμπέλα του πρόσφυγα ή του μετανάστη έξω από μια ήπειρο όπου η αξία των συνόρων είναι ιεραρχικά ανώτερη της ανθρώπινης ζωής και προστατεύεται με συρματοπλέγματα, φράχτες και με τις καταδικαστέες πρακτικές της Frontex και του Μηταράκη. Παιδιά που βαφτίζονται ασύμμετρη απειλή και εργαλειοποιούνται από πρωθυπουργούς σε απόγνωση που κρύβονται πίσω από θανάτους παιδιών.
