Σε αλλεπάλληλα σφάλματα πέφτει το επικοινωνιακό επιτελείο στο Μαξίμου εδώ και καιρό, προφανώς από νευρικότητα, επιχειρώντας να υπερασπιστεί αυτό που δεν μπορεί να διαψεύσει, τις υποκλοπές δηλαδή πολιτικών αντιπάλων (Ν. Ανδρουλάκης), δημοσιογράφων (Θ. Κουκάκης) και θα δούμε στο μέλλον ποιων άλλων ακόμη.
Για την ακρίβεια, πρόκειται για το ίδιο λάθος, το οποίο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και όλο το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν.Δ., μαζί με τους βουλευτές, πολιτευτές, κυβερνητικούς κ.λπ., επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά, αποδεικνύοντας όχι μόνο ότι δεν παίρνουν μαθήματα από τα λάθη τους, αλλά και ότι βρίσκονται πραγματικά σε μεγάλη σύγχυση. Συνηθισμένοι και «καλομαθημένοι» από τα εγχώρια ΜΜΕ, που τους λιβανίζουν και -το σημαντικότερο- αποκρύπτουν τις γκάφες, τα στραβοπατήματα και ιδίως τις αντιλαϊκές πολιτικές τους, φαίνεται να νομίζουν πως μπορούν να επεκτείνουν αυτό το προνόμιο και στο εξωτερικό. Λάθος, δεν μπορούν.
Νομίζουν επίσης πως μπορούν να καταφέρονται εναντίον δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης όπως εδώ, όπως έκαναν με τον Βαξεβάνη, με την Παπαδάκου και με άλλους, όπως με το Documento, την ΑΥΓΗ, την Εφημερίδα των Συντακτών, που τους έβγαζαν συλλήβδην αναξιόπιστους. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος τους.
Η βαλίτσα ξεκινάει από μακριά. Από τη Λέσβο κι από τη Σάμο και τα pushbacks των προσφύγων στα νησιά εδώ και δύο χρόνια. Και τις συνθήκες διαβίωσης στα καμπ που πληρώνουν τα ευρωπαϊκά ταμεία. Γερμανοί απεσταλμένοι, Γάλλοι ανταποκριτές και άλλοι ξένοι δημοσιογράφοι συναντούσαν συνεχή εμπόδια να κάνουν τη δουλειά τους με κρατικές ευθύνες. Η Ολλανδή δημοσιογράφος που ρώτησε σχετικώς τον Κ. Μητσοτάκη έλαβε απάντηση τόσο ανάρμοστη, που έκανε τον γύρο του κόσμου και πιθανότατα ήταν το πρώτο μεγάλο λάθος που έβαλε τη χώρα σε τροχιά επιτήρησης: για την ελευθερία του Τύπου, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για το κράτος δικαίου. Όχι μόνο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά και από διεθνείς οργανισμούς και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Reporters Sans Frontieres, International Press Institute κ.ά.).
Το «επικοινωνιακό» μοτίβο το οποίο ακολουθεί η κυβέρνηση στα ξένα δημοσιεύματα που αποκαλύπτουν τον στραγγαλισμό του κράτους δικαίου στην Ελλάδα είναι σταθερό και επαναλαμβανόμενο ήδη από την πρωθυπουργική απάντηση στην Ολλανδή δημοσιογράφο, μέχρι το tweet της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη θέση 108 της Ελλάδας στην ελευθερία του Τύπου και τελευταίως τα δημοσιεύματα του Αλεξάντερ Κλαπ στους New York Times (για την ολοφάνερη σήψη στην καρδιά της Ελλάδας - με αφορμή της υποκλοπές) και της Νεκταρίας Σταμούλη στο Politico (σχετικά με την επίσημη απαντητική επιστολή της ελληνικής κυβέρνησης προς την Επιτροπή Δικαιοσύνης της Κομισιόν για το ζήτημα του λογισμικού Predator των παρακολουθήσεων).
Αφού σε πρώτη φάση η κυβέρνηση επιχειρήσει να συγκαλύψει τα γεγονότα ή να υποβαθμίσει τη σημασία τους, στη συνέχεια, συνήθως διά του κυβερνητικού εκπροσώπου, επιτίθεται σ’ αυτούς που τα «μεταφέρουν»: στους δημοσιογράφους. Τον Βαξεβάνη και την Παπαδάκου απείλησε να τους κλείσει φυλακή (!), στους ξένους δημοσιογράφους επιτίθεται για την αξιοπιστία τους (!) και τους κατηγορεί πως είναι… «φιλοΣΥΡΙΖΑ» ή «ανθέλληνες», δηλαδή φίλοι της Τουρκίας. Σ’ αυτό τον μηχανισμό έχουν πέσει πολλοί ξένοι ανταποκριτές στο παρελθόν, όπως ο Σ. Μιχαλόπουλος του Euractiv και ο Γ. Χρηστίδης του Spiegel για ρεπορτάζ που δημοσίευσαν. Ότι έχει χάσει τελείως τον έλεγχο δείχνουν και οι επιθέσεις που γίνονται σποραδικά, ακόμα και σε μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού.
