Ας μπούμε για λίγο στη θέση τους. Μια ομάδα προσφύγων είναι επί ένα μήνα το μπαλάκι του πινγκ - πονγκ μεταξύ των ελληνικών και των τουρκικών Αρχών: τρεις από αυτούς πνίγονται και οι υπόλοιποι ξυλοφορτώνονται, ενώ με διαδοχικά push-backs τους σπρώχνουν βίαια από τη μια χώρα στην άλλη. Την τελευταία εβδομάδα, oι 39 επιζώντες καταλήγουν σε μια νησίδα.
Ενα πεντάχρονο κοριτσάκι πεθαίνει από τσίμπημα σκορπιού, ένα άλλο, επίσης θύμα σκορπιού, κλαίει από τον πόνο και μια έγκυος γυναίκα αιμορραγεί. Για να επιβραδύνει τη σήψη, η μητέρα του μικρού κοριτσιού διατηρεί το πτώμα στο νερό (υπάρχουν φωτογραφίες γι' αυτά). Στο τέλος, οι ίδιοι οι εγκλωβισμένοι σκάβουν ένα λάκκο και θάβουν τη μικρή.
Κανείς τους δεν ξέρει πώς θα καταλήξει η Οδύσσειά τους. Εχουν να ξεκουραστούν και να κοιμηθούν σε κρεβάτι επί ένα μήνα, πίνουν νερό από το ποτάμι και τρώνε ελάχιστα. Οι συνθήκες αυτές θα έκαμπταν την αντοχή Αμερικανών πεζοναυτών, ακόμη και σε κινηματογραφική ταινία. Και όταν, μετά την εσωτερική και διεθνή κατακραυγή, η κυβέρνηση τους ανακαλύπτει, ο αρμόδιος υπουργός κ. Μηταράκης δηλώνει: είναι σε «πολύ καλή κατάσταση»!
Αναρωτιέται κανείς τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί. Τι λένε στα παιδιά τους. Πώς κοιμούνται τα βράδια. Τι είδους Χριστιανοί (το δράμα κορυφώθηκε ανήμερα της Παναγίας) και τι είδους Έλληνες: Στην κορυφαία ίσως ραψωδία της «Ιλιάδας», ο Πρίαμος, βασιλιάς της Τροίας, ζητάει από τον Αχιλλέα το πτώμα του γιού του, του Έκτορα, που παραμένει άταφο επί 11 μέρες. Ο Αχιλλέας δέχεται να παραδώσει το πτώμα του ορκισμένου εχθρού του: όπως και στη τραγωδία της «Αντιγόνης», ο σεβασμός και η ταφή των νεκρών είναι απαράβατος ηθικός κανόνας.
Ο πόλεμος της Τροίας χρονολογείται γύρω στο 1.180 προ Χριστού και υπολογίζεται ότι ο Όμηρος έγραψε το κορυφαίο έργο στην Ιστορία μερικά χρόνια μετά. Μετά από περίπου 3.200 χρόνια, αντί να βοηθήσουν να ταφεί η νεκρή και να έχουν οι πρόσφυγες τη βοήθεια που χρειάζονται, η Ν.Δ. και ο μηχανισμός της υποστήριζαν ότι η πεντάχρονη Μαρία δεν πέθανε και ότι όλα είναι επινόηση της Αριστεράς και του Πούτιν!
Κόντρα στο Ελληνικό Κτηματολόγιο, η κυβέρνηση υποστήριζε ότι η νησίδα ανήκε στην Τουρκία. Αλλά ακόμη και αν ήταν έτσι, από τη στιγμή που οι τουρκικές Αρχές υποστήριζαν επισήμως ότι επρόκειτο για ελληνικό έδαφος, γιατί οι «Ελληναράδες» δεν έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν, καρφώνοντας στην «τουρκική» νησίδα μια ελληνική σημαία; Γιατί επαναπροώθησαν ακόμη και νησίδα;
Διότι δεν έχουν πρόβλημα με τους Τούρκους, αλλά με τους πρόσφυγες. Γιατί η Ακροδεξιά και η Δεξιά στην Ελλάδα είναι πατριδικάπηλες και υπεύθυνες για όλες τις εθνικές μας τραγωδίες. Από τη μεγαλύτερη, κλείνουν αυτές τις μέρες 100 χρόνια.
Η υπόθεση των 39 προσφύγων στη νησίδα του Έβρου είχε όλα τα γνωρίσματα της απανθρωπιάς, του τυχοδιωκτισμού αλλά και της υποκρισίας που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο προσφυγικό.
Ο αρμόδιος υπουργός της εφαρμόζει την πιο σκληρή πολιτικής «αποτροπής». Όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο, ο διεθνής παράγοντας παρεμβαίνει και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες αρχίζει τις εκκλήσεις, η κυβέρνηση ξαφνικά βάζει τον μανδύα του ανθρωπιστή. Αυτά για τους κουτόφραγκους. Στην Ελλάδα, επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ ως «εσωτερικό εχθρό» και κατηγορεί όσους ανέδειξαν το θέμα πως εκθέτουν τη χώρα στο εξωτερικό.
Προσπαθώντας να βγει από τον βούρκο των υποκλοπών όπου είναι βουτηγμένη μέχρι το λαιμό, θυμήθηκε, μια εβδομάδα μετά την κατεπείγουσα ερώτηση που καταθέσαμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τον Κώστα Αρβανίτη για να αναδείξουμε την ανάγκη άμεσης διεθνούς παρέμβασης και την αδράνεια της Frontex, να μας κατηγορήσει ότι «δυσφημούμε τη χώρα».
Για να δούμε ποιος έχει δίκιο, το ερώτημα είναι απλό: ο κ. Μηταράκης θα επιτρέψει σε δημοσιογράφους και διεθνείς οργανώσεις να συναντήσουν τους 38 εναπομείναντες πρόσφυγες για να πουν τι πραγματικά συνέβη στον Έβρο;
*Ο Στέλιος Κούλογλου είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία
