Βγαίνοντας από τις Φυλακές του Κορυδαλλού, όπου διέμενε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ως κατηγορούμενος, για να τις εγκαταλείψει ως κατάδικος, κουβαλώντας μια ελαστική μακρόστενη βαλίτσα, ο Δημήτρης Λιγνάδης συναπαντήθηκε ξανά με τις αγαπημένες του κάμερες. Η συνάντηση δεν τον αιφνιδίασε, θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι τη λαχταρούσε με πάθος μετά από τόσον καιρό μακριά τους - σχεδόν ατελείωτο για έναν άνθρωπο στον οποίο η ναρκισσιστική διαταραχή είναι το πιο άκακο από τα χαρακτηριστικά του. Αντίθετα, ήταν αυτός που αιφνιδίασε τους δημοσιογράφους -όσους τέλος πάντων έχουν διατηρήσει μέσα τους την ιδιότητα του να αιφνιδιάζονται- όταν τους δήλωσε: «Μέχρι τώρα έπαιζαν μπάλα οι άλλοι, τώρα θα παίξω εγώ. Η ελληνική Δικαιοσύνη δεν πίστευα ποτέ ότι θα παρασυρθεί και όντως δεν παρασύρθηκε».
Τι είχε συμβεί, άραγε; Είναι πιθανό την ώρα της ανακοίνωσης της ετυμηγορίας του δικαστηρίου ο διορισμένος από την κυβέρνηση πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και καταδικασμένος για τους βιασμούς δύο ανήλικων ανδρών να είχε πάρει έναν υπνάκο στο εδώλιο και ο συνήγορός του να απέφυγε όταν ξύπνησε να τον ενημερώσει ότι καταδικάστηκε για κατά συρροή απεχθή εγκλήματα; Μήπως η ηθική της δύναμης, που τον καθοδηγούσε όταν παγίδευε ανήλικα αγόρια στην πλατεία Μεταξουργείου και τα οδηγούσε στο σπίτι του για να τα βιάσει, δεν αναγνωρίζει τη δικαίωση παρά μόνο στον εαυτό της, στη δύναμη, αδιαφορώντας για αθωώσεις, καταδίκες και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες ανήκουσες στη σφαίρα των ιδεών; Ή, τέλος, ως σωστός νεοδημοκράτης απλώς αρέσκεται να κάνει το άσπρο μαύρο, χωρίς να περιορίζεται από τα ασφυκτικά και αχρείαστα δεσμά της πραγματικότητας;
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σε έναν συνδυασμό όλων των παραπάνω, ίσως κάπου αλλού, ωστόσο αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο Λιγνάδης δεν δείχνει καμία διάθεση να εγκαταλείψει στον δημόσιο λόγο του αυτήν την αμετροεπή οίηση, που θα ήταν μια απλή επίδειξη γραφικότητας αν η ιστορία αυτού του άθλιου τύπου δεν συνοδευόταν από την καταστροφή των ζωών πολλών νέων ανθρώπων και τη συντονισμένη επιχείρηση ξεπλύματος και προστασίας του από ένα σεβαστό κομμάτι της ακαδημαϊκής, πολιτικής, δικαστικής και οικονομικής ελίτ της χώρας. Μια προστασία, μάλιστα, που όλα συντείνουν στο ότι ο αρχαιολάτρης και πατριδόφρονας σκηνοθέτης την ανταπέδωσε αυτούς τους 18 μήνες.
Η ιστορία του Δ. Λιγνάδη αποτελεί την ενσάρκωση της φαύλης ιδέας της αριστείας, με την οποία η σημερινή κυβέρνηση ανήλθε στην εξουσία. Δηλαδή, της παλιάς αντιδραστικής ιδέας σύμφωνα με την οποία οι κοινωνίες αδυνατούν να αυτοκυβερνηθούν χωρίς να καταλήξουν στην παρακμή, και αυτό αποτελεί καθήκον μιας κλειστής ελίτ, στην οποία αναγνωρίζεται χωρίς επιφυλάξεις και λογοδοσία ο ρόλος του ανεύθυνου ποιμένα που δεν περιορίζεται. Ο Λιγνάδης αναμασούσε, πριν ακόμα το κόμμα του ανέλθει στην εξουσία, ακυρώσει τον σχετικό διαγωνισμό και πραγματοποιήσει το ποιμενικό του όνειρο διορίζοντάς τον διευθυντή του Εθνικού, όλες αυτές τις κακοχωνεμένες πλατωνικές ιδέες, συνδυασμένες με πάχνη εθνικοφροσύνης και αντικομμουνισμού, τις οποίες με αντίστοιχους όρους επαναλάμβανε και ο πολιτικός του ήρωας Κυριάκος Μητσοτάκης. Απλώς, ο τελευταίος, ως ανενσυναίσθητος πρίγκηψ, δήλωνε πότε «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας» και πότε «πολιτικός εξόριστος σε ηλικία 6 μηνών», ενώ ο πρώτος με την αριστοκρατική λαγνεία του υπηρέτη του βασιλιά έταζε να εξαφανίσει από την τέχνη όλα εκείνα που θεωρούσε ότι δεν χρειάζονται να υπάρχουν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον κατά τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ο Λιγνάδης, ηθοποιός γενικά άγνωστος στους ανθρώπους που δεν είχαν ιδιαίτερη ενασχόληση με το θέατρο και στα παιδιά που δεν έβλεπαν στρουμφάκια και δεν κυκλοφορούσαν μόνα και απροστάτευτα στο Μεταξουργείο, υπερπροβλήθηκε από τα φίλια Μέσα και τον μηχανισμό προπαγάνδας. Οι συνεντεύξεις στις οποίες κατήγγειλε τον παρακμιακό εθνομηδενισμό της ψευδοαριστεράς και άλλα τέτοια χαριτωμένα σε ιστοσελίδες που απηχούν τις θέσεις του Μαξίμου διαδέχονταν η μία την άλλη. Και όταν ο πρωθυπουργός εγκατέλειψε τις διακοπές του για να πάει με το πρωθυπουργικό ελικόπτερο να τον παρακολουθήσει στην Επίδαυρο να γλείφει το γύψινο τουριστικό ομοίωμα του Παρθενώνα, έγινε κατανοητό ότι ο άνθρωπος αυτός αποτελεί ένα σοβαρό κεφάλαιο για την κυβέρνηση. Όλοι ξέρουν ότι ο πρωθυπουργός μας είναι ικανός να κατορθώσει τα πάντα, αλλά του είναι πολύ δύσκολο να διακόψει τις διακοπές του.
Η ομόφωνη κάλυψη
Οταν η συνέντευξη του Νίκου Σ. στη Ναταλί Χατζηαντωνίου άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τον ελληνοπρεπή ηθοποιό, η κυβέρνηση δεν αισθάνθηκε αμέσως την απειλή. Ή, θα πουν κάποιοι, αντίθετα, την αισθάνθηκε αμέσως. Ή, έτσι ή αλλιώς, η κάλυψή της υπήρξε άμεση και ομόφωνη. Όλο τον Φεβρουάριο του 2021 η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, προερχόμενη από το κλίμα Βενιζέλου, από το οποίο προέρχεται και μεγάλο μέρος των υποστηρικτών του Λιγνάδη, έκανε σειρά δηλώσεων προς υπεράσπισή του. Αρχικά, επικαλούμενη σκοπιμότητες πίσω από τις «φήμες» - σενάριο που υιοθέτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης ο Κούγιας. Στη συνέχεια κάνοντας λόγο για «τοξικό κλίμα» -αναφερόμενη στην ανάδυση του MeToo-, στο οποίο ο καλλιτέχνης είχε «ορισμένες αντοχές». Το τοξικό κλίμα, κατά τη γνώμη της, στόχευε στην παρεμπόδιση της «κάθαρσης από νοσηρές καταστάσεις» - την οποία είχε αναλάβει να πραγματώσει ο βιαστής ανηλίκων Λιγνάδης. Μέχρι η υπουργός Πολιτισμού να δηλώσει σε μια κακόγουστη παράσταση ότι ο Λιγνάδης την είχε εξαπατήσει με το «υποκριτικό του ταλέντο», εξοργίζοντας για ακόμη μια φορά τους ηθοποιούς, μερικά ρεπορτάζ για τον καλλιτέχνη, που τον κυνηγούν «για το τίποτα», είχαν σκάσει σε τηλεοπτικά μέσα και κάποια στοιχεία από τον υπολογιστή του και το κινητό του είχαν κάνει φτερά…
