Σε ένα σημείο του Τυρνάβου βρίσκεται το Κέντρο Τύπου του Γιάννη Γκαμπέτα. Αυτή είναι η ονομασία του. Γιατί εκεί είναι εστιασμένη η δραστηριότητά του. Στην επιγραφή έξω από το μαγαζί του πρώτα αναφέρονται οι εφημερίδες, μετά τα περιοδικά και στο τέλος τα ψιλικά.
Σε ημέρες που ο έντυπος Τύπος υποχωρεί, σπανίζει να τον έχει κάποιος σε πρώτη προτεραιότητα. Πόσο μάλλον μια μικρή επιχείρηση, που μετρά και το τελευταίο ευρώ στο ταμείο της. Ο Γιάννης όμως είναι ένας άνθρωπος που αγαπά το χαρτί. Και τον λόγο πάνω σ’ αυτό. Το αγάπησε πρώτα ως μαθητής. Όταν πήγαινε με την ΑΥΓΗ στο σχολείο. Ήταν η πρώτη του επαφή με πολιτική εφημερίδα.
«Εκείνη την περίοδο το Διαδίκτυο δεν κυριαρχούσε. Και ειδικά στην επαρχία, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οπότε η εφημερίδα δούλευε» μου λέει.
Η εποχή στην οποία αναφέρεται είναι το 2008. Χρονιά που η ΑΥΓΗ κάλυπτε όπως ελάχιστα μέσα τα μεγάλα κινηματικά γεγονότα. Ήταν επίσης η χρονιά που ο ίδιος έδωσε Πανελλαδικές. Το όνειρό του ήταν να γεμίζει λέξεις το χαρτί κι από εκείνον δίπλα στους αρθρογράφους που θαύμαζε. Δυστυχώς, οι επιδόσεις του δεν στάθηκαν αρκετές για να τον στείλουν σε κάποια από τις σχολές Δημοσιογραφίας. Και η βαθιά απογοήτευση τον απέτρεψε από το να προσπαθήσει ξανά. Η συνέχεια θα τον έβρισκε με τα εργαλεία στα χέρια ως υδραυλικό.
Ώσπου μια μέρα πριν τρία χρόνια αποφάσισε να κάνει ένα βήμα και πάλι κοντά σ’ αυτό που αγαπούσε περισσότερο. Και να αγοράσει την επιχείρηση που δουλεύει σήμερα. Τρία χρόνια μετά, το Κέντρο Τύπου Τυρνάβου θεωρείται ένα από τα πλέον επιτυχημένα σημεία πώλησης στη χώρα. «Φαντάσου ότι την προηγούμενη εβδομάδα είχε έρθει ο οδηγός που άφησε τις εφημερίδες, πάρκαρε και πήγε στο απέναντι πεζοδρόμιο για να τραβήξει φωτογραφίες. “Ξέρεις γιατί τραβάω φωτογραφία; Γιατί κάτω στον Άργο, στα κεντρικά, έχουμε απορία πώς γίνεται ένα κατάστημα στον Τύρναβο να κάνει αυτόν τον τζίρο τον μήνα και δεν μπορεί να κάνει τον αντίστοιχο τζίρο ένα μαγαζί στην Αθήνα”. Κοίταζαν να δουν μήπως είναι το μαγαζί έτσι στημένο που το βοηθά».
Η πραγματικότητα όμως για την επιτυχία του Γιάννη είναι η αγάπη που έχει για την εφημερίδα. «Νομίζω πως όταν έρχεται ο οδηγός και ξεφορτώνει, ακούω τον χτύπο της μηχανής που τυπώνει. Χτυπά η καρδιά της μέσα μου».
Κι η αγάπη αυτή φαίνεται σε πολλές ακόμη περιπτώσεις. «Πριν από λίγα χρόνια είχα πάει διακοπές κι εκεί που εμένα δεν είχε περίπτερο με εφημερίδες. Για να βρω την εφημερίδα που έψαχνα, έκανα χιλιόμετρα με τα πόδια, με τον ήλιο να καίει πάνω από το κεφάλι μου!» μας λέει. Η εφημερίδα αυτή μπορεί να ήταν η ΑΥΓΗ… «Ερχόμενος σε καθημερινή επαφή με το φύλλο, νομίζω ότι είμαι ένα κομμάτι αυτής της εφημερίδας. Ξέρω ότι θ’ ανοίξω την ΑΥΓΗ και θα μιλάει για μένα. Ως Γιάννη, ως μέλος της κοινωνίας, ως έναν άνθρωπο νέο, που κάνει μια προσπάθεια τώρα να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Ξέρω ότι με αντιπροσωπεύει».
Σε μια κοινότητα 12.000 ανθρώπων, ο Γιάννης καταφέρνει να πουλάει ακόμη και 10 με 15 ΑΥΓΕΣ. Και όχι την Κυριακή, αλλά τις καθημερινές! Δείχνει ότι ο τρόπος υπάρχει. Ένας άνθρωπος που έχει καλή σχέση με την τεχνολογία, αλλά βλέπει τα έτη ίδρυσης στα πρωτοσέλιδα και ανατριχιάζει (το 1952 γεννήθηκε η ΑΥΓΗ, 103 χρόνια ζωής μετρά η Καθημερινή).
Αυτή του η εκτίμηση για το βάρος του χαρτιού βοηθά να φτάνει σήμερα, έπειτα από τόσες δεκαετίες ακόμη, η δουλειά μας στο τραπέζι του σπιτιού. Τον ευχαριστούμε από τα βάθη των πιεστηρίων μας.
