Έχει μπράτσα η υπουργός; Σοκ πρώτο. Είναι άυπνη η υπουργός; Σοκ δεύτερο. Τα λέει καλά; Αδιάφορο, είναι γυναίκα και, στην τελική, ας πρόσεχε. Όχι να μη γεννηθεί γυναίκα. Ας πρόσεχε τι θα φορέσει, αν θα βαφτεί, αν θα γεννήσει και θα έχει ένα βρέφος να κλαίει νυχθημερόν και να την κρατάει άυπνη και να θέλει και να κάνει πολιτική μετά.
Αλλά η Αχτσιόγλου δεν πρόσεξε και της επιτέθηκαν τα δεξιά του τουίτερ. Όμως την υπερασπίστηκαν κιόλας. Ο Άδωνις, ο Μπακογιάννης, η Δόμνα Μιχαηλίδου και η ειλικρινέστερη όλων, η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, που είπε πως τέτοια πουριτανικά διώχνουν τον κόσμο από τη Νέα Δημοκρατία.
Κι ενώ η δεξιά μπάντα της Ιστορίας έχει πάρει χαμπάρι πως το γυναικείο κίνημα την κάνει τη δουλειά του και κάπως έτσι απέρριψε την Αφροδίτη Λατινοπούλου από τα ψηφοδέλτια, οι χειροκροτητές παραμένουν οι εαυτοί τους. Αλλά ας μην ξεγελιόμαστε, είναι σπουδαία υπόθεση. Η πατριαρχία δεν έχει χρώμα ούτε και τακτ. Είμαστε σίγουρα πολύ πιο πολιτισμένοι από τα δεξιά παιδιά, αλλά κι εμείς ως γυναίκες στην Αριστερά κάποτε χαρακτηριστήκαμε.
Ως νέες, κυρίως. Γιατί όσο πιο κοντή η φούστα και όσο πιο βαθύ το ντεκολτέ, πόσο λιγότερο είχες εμπεδώσει τον Αλτουσέρ. Άμα δε φορούσες και τακούνια; Α, καλά, προπύργιο της πατριαρχίας ήσουν. Καταλάβατε την τσαχπινιά; Οι δεξιοί είναι ωμοί και κάφροι, εμείς το πολιτικοποιούσαμε.
Έχουν στήθος οι συντρόφισσες; Έπεφταν από τα σύννεφα οι σύντροφοι. Φοράνε σορτσάκια οι συντρόφισσες; Τα χάνουμε τα Χειμερινά τα Ανάκτορα. Ας μη μιλήσω τώρα για τα μακριά νύχια και συμβεί κανένα μεγαλύτερο κακό, να δημιουργηθεί ο πιο νέος νεοφιλελευθερισμός, ας πούμε. Κάθε πολιτικός χώρος έχει το dress code του. Η δεξιά γυναίκα, ταγέρ σεμνό της εκκλησίας, η αριστερή, κουλτουρέ φουλάρι, λινές παντελόνες και παπούτσια ωραία, αλλά όχι ψηλά και όχι στιλέτο. Ασορτί με το φουλάρι στην κουλτούρα. Και, κυρίως: ούτε η δεξιά ούτε η αριστερή δείχνουν δέρμα. Δέρμα έχουν τα φίδια και ξέρετε τι έκαναν τα φίδια. Μας έδιωξαν από τον Παράδεισο.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουμε όλες το ίδιο άγχος. Μην και μας πούνε εξώλης και προώλης, αφενός, μην και δεν είμαστε στην τρίχα της ιδεολογίας μας, αφετέρου. Μεταξύ μας Μεταξά, συντρόφισσες και σύντροφοι, ο ενδυματολογικός κώδικας ήταν και κώδικας ταυτοτικός. Αλλά κουραστήκαμε. Κουραστήκαμε μ’ αυτούς που σχολιάζουν τα κιλά μας, το γούστο μας, τα νύχια μας και το δέρμα που φαίνεται ανάμεσα στα ρούχα μας.
Ξέρετε, ε. Το σορτσάκι δεν μειώνει την ευφυΐα. Ούτε την ικανότητα. Το λέω επειδή έρχεται καύσωνας κι είμαστε άνθρωποι κι εμείς. Καμιά φορά μας διαφεύγει. Κι αν θέλουμε ταγέρ, θα βάλουμε ταγέρ, αν θέλουμε φουλάρι θα βάλουμε φουλάρι, αν θέλουμε τα μίνια θα βάλουμε τα μίνια, και σας υπόσχομαι, δεν θα τρίξουν τα κόκαλα του Γκράμσι.
