Όλες, όλοι είμαστε πασιχαρείς για την εκλογική Κυριακή που μας πέρασε. 172.000 πολίτες είναι πλέον στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. με όρους οργανωτικούς και καθώς δεν ήμασταν ποτέ κόμμα απόλυτων ψηφοφόρων, υπό την έννοια ότι δεν ήμασταν ποτέ κόμμα εξουσίας, ώστε να έχουμε αυτό που λέμε «μπετοναρισμένο» αριθμό ψήφων, μπορούμε να ελπίζουμε πως αν η οργανωτική αποτύπωση της στήριξης μεταφραστεί στην καθιερωμένη μας, ας πούμε, περιφερειακή ψήφο, εν ολίγοις, σύντροφοι, «το ’χουμε».
Φυσικά και είμαστε χαρούμενοι. Πώς να μην. Ήταν μια διαδικασία κινηματική κι αυτή υπό μία έννοια. Μαζικά -πολύ μαζικά, για την ακρίβεια- ο κόσμος ήρθε να αποτυπώσει τη δυσαρέσκειά του προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δυόμισι χρόνια πανδημίας και εγκλεισμού δεν βγήκαμε στους δρόμους, όχι αρκετά. Δεν είχαμε και διάθεση. Αλλά αν κάτι αποτυπώθηκε την Κυριακή, είναι η αγανάκτηση του κόσμου, η εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και το αίτημα για εκλογές.
Ωστόσο, στα καθ’ ημάς, λίγη ψυχραιμία. Λίγη ψυχραιμία στην έκφραση της τασικής υπεροχής ας πούμε. Δεν κέρδισαν οι τάσεις, κέρδισε η ριζοσπαστική Αριστερά. Μας αρέσει ή όχι, ο κόσμος δεν νοιάζεται καθόλου για τα εσωκομματικά μας. Νοιάζεται γι’ αυτό που είμαστε, ένα αριστερό κόμμα που δίνει προτεραιότητα στους λιγότερο προνομιούχους. Μετά τη λαίλαπα που λέγεται Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η δική μας τετραετία αποτυπώνεται στις συνειδήσεις των πολλών ως μία τετραετία καλή, τηρουμένων των μνημονιακών αναλογιών. Και πράγματι ήταν, ειδικά για τους ευπαθέστερους πολίτες. Τώρα, η ίδια μας η ζωή κρίνεται από αβεβαιότητες.
Αναρωτιόμαστε φωναχτά ή σιωπηλά «τι θα κάνουμε με τόσα νέα μέλη;». Ό,τι κάναμε πάντα: θα είμαστε η Αριστερά που οφείλουμε. Μην αυταπατάται κανείς, «αριστερόμετρα» δεν είχαμε ούτε στο 3% ούτε τώρα. Δεν είχαμε ποτέ. Τα μέλη μας έρχονταν για κάποιον λόγο και μέσα από συλλογικές -κυρίως μέσα από κινηματικές- διαδικασίες διαμόρφωναν και αριστερή συνείδηση. Κανένας μας δεν γεννήθηκε ούτε ευρωκομμουνιστής, ούτε μαρξιστής, ούτε αντικαπιταλιστής, ούτε φεμινίστριες γεννηθήκαμε. Γίναμε γιατί το είχαν ανάγκη οι εποχές και διαλέξαμε πλευρά στην Ιστορία.
Και οι 110.000 που εντάχθηκαν την Κυριακή στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. διάλεξαν πλευρά της Ιστορίας. Αν όλα πάνε καλά, θα παραμείνουν στο κόμμα - αυτό είναι στο χέρι μας, είναι και στο χέρι της συγκυρίας. Η πολιτική ζύμωση και η πολιτική ταυτότητα καλλιεργούνται έξω από τα γραφεία, εκεί ανθίζουν. Χρειάζεται ψυχραιμία, αλλά κυρίως χρειάζεται τώρα, πιο πολύ από ποτέ, αλληλοσεβασμός και ενότητα. Ο κόσμος είναι πάρα πολύ άσχημος για να είμαστε εσωστρεφείς, εγωκεντρικοί και επηρμένοι. Οι μάχες είναι έξω. Στους δρόμους, στις γειτονιές, στην εργασία, στις σχολές. Πάντως έξω. Οπότε, βαθιά ανάσα και ψυχραιμία. Πρόκειται να συμβούν μεγάλα πράγματα το επόμενο διάστημα. Αν ανταποκριθούμε με σεβασμό στο κάλεσμα των εποχών.
