Η περίπτωση του Αλέξη Κούγια είναι, ας πούμε, γνωστή. Για το ήθος του οι γνώμες διίστανται, κυρίως ανάμεσα στο τι πιστεύει ο ίδιος για τον εαυτό του και στα όσα πιστεύουν οι υπόλοιποι. Για τη δημόσια παρουσία του, πάλι, ισχύει αυτό που είχε πει για τον Θίοντορ Ρούσβελτ η κόρη του Έθελ: «Ο πατέρας μου ήθελε να είναι η νύφη σε κάθε γάμο, το μωρό σε κάθε βάφτιση και το πτώμα σε κάθε κηδεία». Είτε ανταλλάσσει ανακοινώσεις με άλλους προέδρους ποδοσφαιρικών ομάδων της Β’ Εθνικής είτε σχολιάζει δικαστικές υποθέσεις, ο Κούγιας συνηθίζει να ισχυρίζεται πως βρίσκεται στο κέντρο κάποιας μεγάλης συνωμοσίας την οποία και αποκαλύπτει.
Βέβαια, θα ήταν υπερβολή να χρεώσουμε αυτή την πρακτική απλώς και μόνο στο ταπεραμέντο του ανδρός. Θα υποτιμούσαμε τότε το γεγονός ότι η συμπεριφορά τού Κούγια επηρεάζεται από το ποιον υπερασπίζεται κάθε φορά. Όταν, π.χ., εκπροσωπεί ανθρώπους που δεν βρίσκονται -νομικά- σε δυσμενή θέση, το κάνει χωρίς πολλή φασαρία. Όταν, αντίθετα, οι πελάτες του κινδυνεύουν με ισόβια, επιχειρεί με διάφορους τρόπους να μεταφέρει τη συζήτηση από το διαπραχθέν έγκλημα σε κάτι άλλο. Οι μνήμες από την υπεράσπιση του Κορκονέα στην υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι άλλωστε νωπές.
Από τη στιγμή που ανέλαβε την υπεράσπιση του διορισμένου πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και κατηγορούμενου για σειρά βιασμών -ανηλίκων και ενηλίκων- Δημήτρη Λιγνάδη, ο Κούγιας έχει επικαλεστεί διάφορες συνωμοσίες. Για παράδειγμα, έχει υποστηρίξει ότι για κάποιον λόγο που ελάχιστοι κατάλαβαν ο στόχος των καταγγελιών ήταν να σταματήσει η επένδυση στο Ελληνικό. Κυρίως, όμως, έχει αναφερθεί επανειλημμένα σε κάποια «δικτατορία της διαφορετικότητας» που κατά τη γνώμη του επιχειρείται να επιβληθεί. Στο πλαίσιο αυτό έχει αναφερθεί μεταξύ άλλων σε «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους», σε «ομοφυλόφιλους δημοσιογράφους», ενώ στην τελευταία δικάσιμο, εξετάζοντας μάρτυρα, ανέφερε ότι «ο κορυφαίος Έλληνας συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις […] επέλεγε στον κύκλο του να κάνει παρέα με αγόρια 15 ετών». Στη συνέχεια δε απείλησε με μηνύσεις όσους αντέδρασαν σε αυτή την αναφορά.
Δεν έχει νόημα να απαιτήσει κανείς από τον ίδιο τον Λιγνάδη να διαχωριστεί από τα ομοφοβικά παραληρήματα του συνηγόρου του. Προφανώς ο θεατρικός δάσκαλος έχει αποφασίσει ότι θα αναζητήσει την επιείκεια του δικαστηρίου με κάθε δυνατό τρόπο - τόσος είναι. Το ερώτημα είναι αν ο αντιρατσιστικός νόμος φτιάχτηκε ή όχι για να εμποδίζει τέτοιου τύπου επιθέσεις σε κατηγορίες ανθρώπων. Ο Κούγιας επωφελείται από τις διατάξεις που προστατεύουν τους δικηγόρους από περιττές διώξεις. Εν προκειμένω, όμως, είναι ο ίδιος ο νόμος ο οποίος μετατρέπεται σε κενό γράμμα όσο κανείς δεν ελέγχει τον δημόσιο λόγο του συγκεκριμένου.
