Ο πόλεμος είναι μια φρίκη, σε αυτό συμφωνούν όλοι. Εκτός από τις περιπτώσεις που διαφωνούν. Βεβαίως, ανοιχτά δεν θα ακούσουμε ποτέ τους συνανθρώπους μας να “την βρίσκουν” με τους βομβαρδισμούς, αλλά εκ του αποτελέσματος τελικά υποπίπτουν σε μιλιτέρ ονειρώξεις. Όπως κάνει η κυβέρνησή μας, όπως κάνουν και τα ΜΜΕ.
Την Κυριακή ανακοινώθηκε ότι δεν θα εκπέμπουν τα ρωσικά ΜΜΕ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα εμπιστευτούμε τον ΣΚΑΪ εν Ελλάδι. Θα διαβάζουμε πόσο φρικτή είναι η ύπαρξη γαλανομάτηδων προσφύγων και πόσο μισητός είναι ο ρωσικός στρατός, δηλαδή νέα παιδιά που εξαναγκάζονται να πολεμήσουν.
Θα μαθαίνουμε ότι η χώρα μας στέλνει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, χωρίς απολύτως καμία αιτία. Ότι ο πρωθυπουργός πάει να μας μπλέξει σε ένα πόλεμο που ούτε μας διάλεξε ούτε τον διαλέξαμε. Αντί να επιχειρούμε να εκτονωθεί η κατάσταση, εμείς στέλνουμε όπλα. Μια χώρα με διαλυμένη οικονομία.
Όλα οδηγούν στο να εξαναγκαστούμε να πάρουμε θέση υπέρ του πολέμου, αυτό συμβαίνει επί της ουσίας. Αν διαλέγεις πλευρά, διαλέγεις και τον πόλεμο. Η Ελλάδα διάλεξε, λοιπόν, όπως διαλέγουν και τα ΜΜΕ, όπως διαλέγει πάντα η προπαγάνδα. Είμαστε με κάποιους, μόνο που αυτοί οι “κάποιοι” δεν είναι ούτε ο Πέτρος, ούτε ο Γιόχαν, ούτε ο Φραντς.
Δεν ξέρω τι προσπαθεί να κερδίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μου θυμίζει κάτι συμμαθητές που θα έκαναν τα πάντα για να καλοπιάσουν τον δάσκαλο, ξέρετε ποιους λέω. Εκείνα τα παιδιά που τον ακολουθούσαν παντού στο διάλειμμα και ρουφιάνευαν τους συμμαθητές τους. Κουραστικοί κι αυτοί, όπως κουραστικοί είναι όσοι διψάνε για μικρές ιστορίες μεγαλείου και ηρωισμού και τις αναζητούν στις απεικονίσεις του πολέμου.
