Διαβάζω για επαναφορά του ιδιώνυμου και κατάργηση του δικαιώματος αναστολής για την «οπαδική βία». Και αναρωτιέμαι, γιατί αυτό και όχι και τα σχετιζόμενα με παιδεραστία εγκλήματα από τα οποία καταφέρνουν να τη γλιτώνουν -με αναστολή- πρώην βουλευτές ή ντράμερ.
Διαβάζω για προσωρινή διακοπή λειτουργίας των συνδέσμων. Και αναρωτιέμαι, γιατί δεν ανεστάλη η λειτουργία όλων των αστυνομικών τμημάτων μετά την πλαστογραφία του διοικητή του Τ.Α. Ασπροπύργου ή τα θέατρα μετά τα σκάνδαλα Λιγνάδη και τις περιπτώσεις Φιλιππίδη;
Διαβάζω περί μηδενικής ανοχής στην «οπαδική βία». Και αναρωτιέμαι, γιατί στην περίπτωση του μακαρίτη Κατσούλη υπήρχε όχι μόνο ανοχή αλλά και προσπάθεια συγκάλυψης;
Διαβάζω για εκπαίδευση της αστυνομίας. Και αναρωτιέμαι, γιατί εδώ και τρία χρόνια δεν έχει γίνει;
Εντέλει, διαβάζω τα μέτρα και οι απορίες που έχω παραμένουν οι ίδιες με 5, 10, 15 χρόνια πριν. Με τι κριτήρια τα αποφασίζουν οι εκάστοτε συναρμόδιοι υπουργοί; Σε ποιες (ακαδημαϊκές ή μη) μελέτες βασίζονται; Ποιες καλές πρακτικές του εξωτερικού υιοθετούν; Τι προσωπικές εμπειρίες έχουν; Γιατί περιμένουν ένα τραγικό γεγονός για να αντιδράσουν;
Και μέσα σε όλα αυτά, ΕΠΟ και Superleague, οι «ομάδες», ο ρόλος των οποίων είναι να προστατεύσουν το άθλημα και το προϊόν, καθεμιά από την πλευρά τους, να σιωπούν. Μια ΕΠΟ που λαμβάνει κονδύλια από UEFA και FIFA για να τα διαθέσει στη βελτίωση της γηπεδικής εμπειρίας, αλλά τα χρησιμοποιεί αλλού και όχι σε προγράμματα που στοχεύουν στον περιορισμό των σχετιζόμενων με το ποδόσφαιρο παραβατικών συμπεριφορών. Και μια Superleague που πιθανόν έχει σκεφτεί να επενδύσει πειθαρχικά πρόστιμα για να συμβάλει στην αντιμετώπιση του φαινομένου αλλά ίσως προτιμά να τα χρησιμοποιεί ως ανακατανομή κερδών του εμπορικού συνεταιρισμού.
Διαβάζω, αφουγκράζομαι και νευριάζω. Για την επιλεκτική (και όχι επιτελική) ευαισθησία των τελευταίων τριών ετών, αλλά φυσικά και γιατί η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, ως κυβέρνηση, είχε μέλημά της την αποτυχημένη «κάρτα φιλάθλου» και τη λειτουργία «Λεσχών» αντί να φροντίσει για την εκπαίδευση της αστυνομίας ή τον εκσυγχρονισμό της ΔΕΑΒ ή τη δημιουργία ή έστω τη δρομολόγηση του πλαισίου συμμετοχής των οπαδών στον διάλογο.
Το πρόβλημα εν τέλει δεν είναι η οπαδική βία, εκτός εισαγωγικών, η οποία ναι, με ενοχλεί και πρέπει να ξεριζωθεί, αλλά στη βάση της είναι κομμάτι του τρόπου που ως Ευρωπαίοι αντιλαμβανόμαστε τον αθλητισμό - κομμάτι της κουλτούρας του πολιτισμού, εξάλλου και ο αρμόδιος υφυπουργός αυτό υπηρετεί. Οπαδική βία υπάρχει από την αρχαία Ρώμη, υπάρχει σήμερα και θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που χτίζουν τις ζωές τους (για τον οποιονδήποτε λόγο, γιατί έτσι τα έφεραν οι συγκυρίες) γύρω από μια ομάδα, που ταυτίζονται με αυτήν και άτομα εντός του συνόλου της. Το πραγματικό πρόβλημα, που χρειάζεται άμεση κινητοποίηση και ολιστική, διακομματική αντιμετώπιση είναι η κατάληψη και ομηρεία του οπαδικού χώρου από εγκληματίες, οι οποίοι με τέτοια μέτρα αφήνονται ελεύθεροι να δράσουν και να στρατολογήσουν, υπό την ανοχή ή αδυναμία της πολιτείας, της αστυνομίας, των ομάδων και των οπαδών.
* Υπεύθυνος ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Οπαδών SD EUROPE, συνεργάτη της UEFA, της Ε.Ε. και του Συμβ. Ευρώπης
