Η δίωξη σε δημοσιογράφους οι οποίοι ερευνούν υποθέσεις που δεν αρέσουν στην κυβέρνηση, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Είναι κάτι που στην πραγματικότητα απαντάται συχνά σε αυταρχικά καθεστώτα. Καθώς μάλιστα τα τελευταία χρόνια δεν συναντάμε τέτοια περιστατικά μόνο σε μετααποικιακές ημιδημοκρατίες, παραδείγματα υπάρχουν και στον πρώτο κόσμο, στη γειτονιά μας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Τουρκία του Ερντογάν, η Ουγγαρία του Όρμπαν, η Ρωσία του Πούτιν είναι τέτοιες περιπτώσεις και δεν βρίσκονται δα και στην υποσαχάρια Αφρική. Η δίωξη όμως όχι μόνο των δημοσιογράφων που ερεύνησαν τέτοιες υποθέσεις αλλά και των δικαστικών που προχώρησαν αυτή την έρευνα, αυτή, ναι, μπορεί να πιστωθεί στη χώρα μας ως κάτι που το είχαμε ξεχάσει -στη Δύση τουλάχιστον- τις τελευταίες δεκαετίες και το ξαναφέραμε στην επικαιρότητα εδώ, σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της νοτιοανατολικής Ευρώπης, στη Βαλκανική Χερσόνησο. Και είναι ακόμα ένα έργο της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η κλήση Τουλουπάκη
Η είδηση της κλήσης τής πρώην επικεφαλής τής Εισαγγελίας Διαφθοράς Ελένης Τουλουπάκη, που ερεύνησε την εμπλοκή πολιτικών προσώπων στο σκάνδαλο Novartis, σε απολογία με την ιδιότητα της κατηγορούμενης, και μάλιστα για κακούργημα, δεν έπεσε βέβαια από τον ουρανό. Είχε άλλωστε προαναγγελθεί από τον Ιούνιο του 2020 από τον υπουργό Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη (που είχε τότε δηλώσει ότι «η Τουλουπάκη θα πάει φυλακή»), o οποίος με τις επαναλαμβανόμενες επιτυχείς προβλέψεις δικαστικών κινήσεων και αποφάσεων έχει αποδείξει ότι ακόμα κι ένας αποτυχημένος φιλόλογος μπορεί να έχει μεγάλο νομικό ταλέντο.
Η εμμονική προσπάθεια να της αφαιρεθεί η διαχείριση της έρευνας για το σκάνδαλο Novartis είχε κάνει επίσης τους πιο καχύποπτους να την υποψιαστούν. Αρχικά με το σχετικό αίτημα του Ανδρέα Λοβέρδου, που απορρίφθηκε από το Δικαστικό Συμβούλιο, εν συνεχεία με το αντίστοιχο αίτημα του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασίλη Πλιώτα, που επίσης απορρίφθηκε από το Δικαστικό Συμβούλιο, και τελικά με την κατάργηση της ίδιας της θέσης της προκειμένου να μεταφερθούν οι αρμοδιότητές της στην Οικονομική Εισαγγελία. Ενδιάμεσα, με την προσπάθεια να παρουσιαστεί ως παράνομη η εξέταση των προστατευόμενων μαρτύρων, που είχαν ήδη καταθέσει ως τέτοιοι στις αμερικανικές αρχές, και τις εκκλήσεις κορυφαίων υπουργών των κυβερνήσεων Σαμαρά (και Μητσοτάκη) να τους «αφαιρεθεί η κουκούλα». Ακόμα κι έτσι, η δίωξη ενός δικαστικού επειδή έκανε δικαστική έρευνα αναδύει την οσμή της θεσμικής εκτροπής, της διαπλοκής των εξουσιών και τελικά της χειραγώγησης ενός μέρους των δικαστικών λειτουργών από την εκτελεστική εξουσία.
Η ίδια η Ελ. Τουλουπάκη, που επρόκειτο να εμφανιστεί στην ανακρίτρια την Παρασκευή και προφανώς θα ζητούσε προθεσμία για να μελετήσει τον φάκελο της δικογραφίας, στη δήλωση που δημοσιοποίησε αμέσως μετά την ανακοίνωση τη κλήσης της σε απολογία στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, τόνισε με αρκετά σαφή τρόπο ότι την τελευταία τριετία γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια για να παρουσιαστεί στην Ελλάδα το σκάνδαλο Novartis ως «σκευωρία Novartis». Και στην προσπάθεια αυτή δεν συντονίζονται μόνο οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ που ελέγχονται για την προώθηση της ελβετικής φαρμακοβιομηχανίας στην υπερσυνταγολόγηση και υπερτιμολόγηση των φαρμάκων, αλλά επίσης και ένα κομμάτι πρόθυμων λειτουργών της Δικαιοσύνης. Και βέβαια, η πρώην επικεφαλής της Εισαγγελίας Διαφθοράς δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας η έρευνά της αντιμετώπισε εμπόδια και κωλυσιεργίες διαφόρων τύπων.
Οι «ανυπόγραφες» καταθέσεις
Η δίωξη της δικαστικού, μετά από εκείνη των δημοσιογράφων που ερεύνησαν το σκάνδαλο, δεν πέρασε απαρατήρητη και από τον ευρωπαϊκό Τύπο, ο οποίος έκανε λόγο την εβδομάδα που πέρασε για «ορμπανοποίηση της Ελλάδας», αλλά και για «εκδίκηση της Δεξιάς κυβέρνησης», που βάζει στο στόχαστρό της όσους επιδίωξαν να ελέγξουν την πολιτεία της στην προηγούμενη θητεία της.
Είναι άλλωστε ανάμεσα σ’ αυτές τις διώξεις, των δημοσιογράφων και της δικαστικού, που μετά από ασφυκτικές πιέσεις των ίδιων των ελεγχόμενων αρχειοθετήθηκαν και οι τελευταίες δικογραφίες που αφορούσαν τη συσχέτιση των δραστηριοτήτων της Novartis στην Ελλάδα με πολιτικά στελέχη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Στην περίπτωση μάλιστα του Άδωνι Γεωργιάδη και του Δημήτρη Αβραμόπουλου, με την πανομοιότυπη αιτιολόγηση ότι στους λογαριασμούς τους δεν βρέθηκαν εμβάσματα που να προέρχονται από εταιρικούς λογαριασμούς της εταιρείας - ωσάν όταν μια επιχείρηση επιχειρεί να δωροδοκήσει, να το κάνει με την υπογραφή της.
Κάπως έτσι, η Ελλάδα έχει την πρωτοτυπία να μην έχει ζητήσει αποζημίωση ούτε μισού ευρώ από τη Novartis, να μην έχει ασκήσει δίωξη σε κανένα πολιτικό πρόσωπο αλλά και σε κανένα μη πολιτικό πρόσωπο για την υπόθεση, τη στιγμή που η ίδια Novartis έχει πληρώσει περισσότερα από 300.000.000 ευρώ στις ΗΠΑ ακριβώς για τη δράση της στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι η Novartis δωροδοκούσε στην Ελλάδα, αλλά μόνο για τις ΗΠΑ, την ίδια ώρα που για την Ελλάδα η δράση αυτή αποτελούσε μια κατασκευή του Παπαγγελόπουλου, της Τουλουπάκη, του Βαξεβάνη και της Παπαδάκου. Ή, με απλά λόγια, όσα δεν θέλει η δεξιά αλεπού, τα βγάζει σκευωρία…
