Στις 6 Φεβρουαρίου 2021 η ελληνική κοινή γνώμη εμβρόντητη άκουσε για πρώτη φορά έναν νεαρό άνδρα να καταγγέλλει ότι όταν ήταν ανήλικός βιάστηκε από γνωστό σκηνοθέτη. Η πληροφορία κυκλοφόρησε γρήγορα: επρόκειτο για τον Δημήτρη Λιγνάδη, καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, διορισμένο σε αυτή τη θέση απευθείας από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, η οποία γι’ αυτόν τον λόγο είχε ακυρώσει τον σχετικό διαγωνισμό. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε επίσης υπάρξει ένα από τα βασικά σύμβολα της διαβόητης «αριστείας» με την οποία είχε έρθει να κυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία. Γόνος καλής οικογένειας, με συχνές δηλώσεις ενάντια στην αποκαλούμενη «αριστερή ηγεμονία στον πολιτισμό» προεκλογικά, θεατρικός δάσκαλος στο Αρσάκειο, υπερασπιστής της ελληνοπρέπειας στην τέχνη.
Το καλοκαίρι του 2020, ο πρωθυπουργός διέκοψε τις διακοπές του για να μεταβεί με το υπηρεσιακό του ελικόπτερο στην Επίδαυρο προκειμένου να παρακολουθήσει τους «Πέρσες» σε σκηνοθεσία του εκλεκτού του. Εκεί, στο τέλος της παράστασης, ο Λιγνάδης επικύρωσε το μήνυμα της ελληνοπρεπούς αριστείας φιλώντας ένα γύψινο τουριστικό ομοίωμα της Ακρόπολης.
Η συνέχεια υπήρξε ταχύτατη. Με τον καλλιτεχνικό χώρο να βρίσκεται ήδη σε εγρήγορση από το κίνημα των Art Workers, το ζήτημα του βιασμού ενός ανήλικου άνδρα από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού δημιούργησε άμεσα ένα μεγάλο κύμα αντιδράσεων, το οποίο πολλαπλασιάστηκε όταν έγινε σαφές ότι το θύμα δεν ήταν ένα, κι ακόμα περισσότερο όταν η Μενδώνη, από την οποία ζητούνταν να παραιτηθεί, απαντούσε ότι ο Λιγνάδης «την εξαπάτησε με την υποκριτική του τέχνη».
Έναν χρόνο και μία εβδομάδα μετά, ο Λιγνάδης έχει πια συμπληρώσει 11 μήνες προφυλακισμένος στις φυλακές της Τρίπολης, οι οποίες προορίζονται για σεξουαλικά εγκλήματα. Και την Παρασκευή προοριζόταν να ξεκινήσει η δίκη του για την υπόθεση όχι ενός, αλλά τεσσάρων βιασμών. Από την αρχή της υπόθεσης, την υπεράσπισή του ανέλαβε ο συνήθης κασκαντέρ σε τέτοιες υποθέσεις Αλέξης Κούγιας.
Ο άνθρωπος που κόντεψε να κάνει παρανάλωμα την Αθήνα με τις δηλώσεις του εναντίον του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008 υπερασπιζόμενος τον δολοφόνο του ειδικό φρουρό Κορκονέα, κατέφυγε εξαρχής σε μια προσπάθεια ενοχοποίησης των θυμάτων, συνοδευόμενη από διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που ενέπλεκαν την… επένδυση στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Στην έναρξη της δίκης ήταν αναμενόμενο ότι θα επιχειρήσει να δημιουργήσει το ίδιο κλίμα. Ξεκίνησε προαναγγέλλοντας τη διακοπή της δίκης για έναν μήνα λόγω «φόρτου εργασίας» - δικού του. Στους νομικούς κύκλους κυκλοφόρησε εξαρχής η φήμη ότι σκοπός του ήταν να αποχωρήσει από τη δίκη αφού απέτυχε με τον θόρυβο που προκάλεσε να αποτρέψει την προφυλάκιση του Λιγνάδη. Η πολιτική αγωγή επισήμανε παράλληλα και την απόπειρα να εξαντληθούν οι μάρτυρες κατηγορίας, κάποιοι από τους οποίους ζουν στο εξωτερικό.
Βγαίνοντας από το δικαστήριο, το οποίο μόνο εν μέρει έκανε δεκτό το αίτημά του διακόπτοντας για δύο εβδομάδες, έως τις 25.2, κατέφυγε στις συνήθεις ακρότητες που στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό από την υπόθεση και στην επικέντρωση στους εξωφρενικούς του ισχυρισμούς. Όπως ανέφερε, η δίκη αυτή σχετίζεται με την παγκόσμια επιχείρηση επιβολής του τρίτου φύλου (sic), κάτι που, όπως υποστηρίζει, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι πρόκειται για την πρώτη δίκη στην οποία εξετάζεται ο βιασμός ενός άνδρα.
Οι αποδοκιμασίες που δέχτηκαν βέβαια κατά την είσοδό τους στα δικαστήρια τόσο ο Κούγιας όσο και ο Λιγνάδης δεν σχετίζονταν με το νέο ομοφοβικό ξέσπασμα του πρώτου. Οφείλονταν πιθανότατα στο γεγονός ότι είναι αρκετοί που στην υπόθεση αυτή δεν βλέπουν την απόπειρα επιβολής του «τρίτου φύλου», αλλά την επιβολή και τη σεξουαλική κακοποίηση ενός άνδρα με εξουσία πάνω σε παιδιά. Λογικά, πρόκειται για εχθρούς της αριστείας.
