Ο χειμώνας είναι η περίοδος που αναδεικνύονται περισσότερο από ποτέ οι ανισότητες. Από τη μία είναι εκείνοι που βρίσκονται στα ζεστά κι από την άλλη εκείνοι που βρίσκονται στις παγωμένες πλάκες των πεζοδρομίων. Από τη μία είναι εκείνοι που πίνουν καφέ και τρώνε brunch στην καινούργια καφετέρια της γειτονιάς κι από την άλλη όσοι σέρνουν μέσα στη βροχή ένα μεγάλο καρότσι. Ένα κλουβί που περιφέρει εντός του χαρτόκουτα, αφίσες και ό,τι ακόμη μπορεί ν’ ανακυκλωθεί για να επιστρέψει πίσω μερικά σεντς.
Ένα απ’ αυτά τα καρότσια έκανε την εμφάνισή του ένα πρωινό στα Εξάρχεια και στην οδό Μαυρομιχάλη. Ένα πρωινό που ο κόσμος διάβαζε για την επανάσταση κάπου μακριά, βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με τη συνθήκη να κάνει κάτι ο ίδιος που θα κάνει τον κόσμο του λίγο καλύτερο. Εκεί που γύριζε τη σελίδα κι έπινε την επόμενη γουλιά από τον καφέ, σε μια παράλληλη πραγματικότητα, έξω από την τοποθετημένη τζαμαρία που χωρίζει την παγωνιά απ’ τη ζεστασιά και τη δυσκολία από την παροχή, το καρότσι του μετανάστη που το μετακινούσε αναποδογύρισε στη μέση του δρόμου. Τα χαρτόνια όλα έπεσαν κάτω, η δουλειά που είχε κάνει είχε σκορπίσει πάνω στο βρεγμένο οδόστρωμα. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά σχηματίστηκε μια ουρά από αυτοκίνητα και οδηγούς που στη θέα του καροτσιού τα έβαλαν με τη δική τους τύχη. Και μετά ήταν έτοιμοι να κορνάρουν.
Με βάση την εμπειρία που έχουμε απ’ τις καθημερινές αντιδράσεις, θα περίμενε κανείς να τα μαζέψει όλα ο μετανάστης μόνος του. Και τα κορναρίσματα να ξεκινήσουν. Ο κόσμος όμως δεν έστρεψε το βλέμμα από την άλλη. Ούτε το κράτησε προσηλωμένο στο βιβλίο. Έγραψε ανώνυμα και αφανώς τη δική του σελίδα πηγαίνοντας και βοηθώντας έναν άνθρωπο να σηκώσει ένα καρότσι που χρειάζονταν τέσσερις για να έρθει στα ίσα του. Ευχαριστώ, ευχαριστώ και ξανά ευχαριστώ έλεγε στον κόσμο που σηκώθηκε απ’ την καφετέρια και τους εργαζόμενους που σταμάτησαν να σερβίρουν ο άνθρωπος με το καρότσι. Οι ανυπόμονοι οδηγοί, πιεσμένοι κι αυτοί από τη δική τους καθημερινότητα, κατάφεραν και βρήκαν λίγο περίσσεμα για κατανόηση. Δεν βγήκαν από το αμάξι, δεν γκάριξαν όμως και «τελειώνετε».
Ίσως σε έναν άλλον δρόμο τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Σ’ αυτόν όμως, εκείνη τη μέρα, ένα άνθρωπος πήρε κουράγιο για να συνεχίσει. Η ζωή του δεν άλλαξε. Όμως τα νέα που θα φτάσουν πίσω στην πατρίδα θα μιλήσουν για την αλληλεγγύη.
