Αυτή τη φορά το μνημείο γέμισε τριαντάφυλλα. Και η τύχη τους δεν είχε εκείνη της ανθοδέσμης που κατέληξε πέρυσι στα χέρια ενός άνδρα των ΜΑΤ, που είχε πάρει τα λουλούδια και τα χτυπούσε στον ώμο συναδέλφου του απαξιώνοντας το είδος σεβασμού με την αρχαιότερη ρίζα στα μέρη αυτά. Τον σεβασμό στον νεκρό.
Χωρίς απαγορεύσεις
Φέτος όμως δεν υπήρχε το -φωτογραφικό- μέτρο απαγόρευσης των συγκεντρώσεων. Ο κόσμος άφηνε τα λουλούδια του στο παγωμένο μάρμαρο χωρίς να κοιτάζει πίσω του. Το ίδιο και με τα καντηλάκια. Το δάπεδο ήταν βρεγμένο απ’ τη βροχή, το ίδιο και ορισμένα πρόσωπα. Μια νεαρή κοπέλα έκλαιγε σαν να είχε γίνει σήμερα το φονικό. Δάκρυζε και κοίταζε απέναντι την εικόνα του Αλέξη κρατώντας τα λουλούδια της γι’ αρκετά λεπτά πριν τα παραδώσει. Ίσως σε μια προσπάθεια να μην εξαντληθεί η μνήμη σε μία κίνηση.
Απέναντι απ’ το μνημείο, Τζαβέλλα και Μεσολογγίου γωνία στα Εξάρχεια, στάθηκαν πολλοί ακόμη. Ένας άνδρας άφησε τα λουλούδια και υποκλίθηκε σκύβοντας το κεφάλι. Δύο μαθητές, πάλι, πήγαν στο σημείο με ένα τριαντάφυλλο που έκοψαν από την αυλή τους και το κοτσάνι του ίσα χωρούσε στη μία τους παλάμη. Όταν έπεφτε νεκρός ο Αλέξης, οι ίδιοι ήταν βρέφη. Σήμερα ο ένας του μοιάζει στα μαλλιά, καστανά καρέ, και φοράει μπλούζα με την αγαπημένη του -κοινωνικοπολιτικά δραστήρια- hip hop μπάντα, τους Κοινούς Θνητούς. «Με τη δολοφονία τότε δεν πήγαμε πίσω σαν χώρα, αλλά πίσω σαν άνθρωποι. Τι άλλαξε πραγματικά από εκείνη τη μέρα; Εγώ νιώθω ότι θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα».
Μ’ ένα ελαφρύ χτύπημα στο μάρμαρο του μνημείου, ένας αρκετά μεγαλύτερός τους έμοιαζε σαν να έδινε κουράγιο στον Αλέξη με ένα χτύπημα στην πλάτη. Ένα «α, ρε αδερφάκο». Ένα «γιατί να μην ζεις κι εσύ σήμερα;».
Η ζωή όμως συνεχίζει πάντα πλάι με την απώλεια. Το παρόν πατά στις ίδιες πλάκες που πατούσε το παρελθόν. Πάνω στα βήματα του Αλέξη βαδίζει η καθημερινότητα. Ο ηλικιωμένος που βγάζει το σκυλάκι του βόλτα και το έχει χωρίς λουρί. Ένα ζευγάρι που περνά κι αυτό κάτω από τη φωτογραφία του νεκρού παιδιού τσακώνεται πηγαίνοντας στην εκκλησία, όπως φωνάζει, μεταξύ άλλων.
Μέτρα και διαδηλώσεις
Η ζωή όμως συνεχίζει όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη συμβατική της μορφή, αλλά και την αγωνιστική. Τρεις συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν χθες (12 το μεσημέρι, 6 το απόγευμα και 9 το βράδυ) με αφορμή τη συμπλήρωση δεκατριών χρόνων από τη δολοφονία. Τρεις διαδηλώσεις με σκοπό να κρατήσουν τη μνήμη ζωντανή και τη διεκδίκηση παρούσα.
Τα συνθήματα ήταν όπως τότε. Στρέφονταν ενάντια στην αστυνομική και κρατική βία. Με μία σημαντική διαφορά. Στα πανό των διαδηλωτών είχε προστεθεί ακόμη ένα όνομα. Δίπλα σ’ εκείνα των Ιακώβου Κουμή, Σταματίνας Κανελλοπούλου, Μιχάλη Καλτεζά και Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου προστέθηκε και αυτό του Νίκου Σαμπάνη. Του 18χρονου που σκοτώθηκε από πυρά αστυνομικών στο Πέραμα μόλις τον περασμένο Οκτώβριο.
Κάποιοι δεν καταλάβαιναν. Έβλεπαν κλειστή την πόρτα του μετρό το πρωί στο Πανεπιστήμιο και αγανακτούσαν. «Εξαιτίας του Γρηγορόπουλου». Το όνομά του εμπεδωμένο απ’ άκρη σ’ άκρη. Φέρνει ανατριχίλα ότι κάποτε το ίδιο όνομα ακουγόταν σε μια σχολική αίθουσα ανυποψίαστα. Σε ένα παιδικό πάρτι. Σε ένα μάζεμα για μπάλα. Σε μια στιγμή με τους γονείς του παιδιού. Στην απέναντι πλευρά της Πανεπιστημίου, κάτω από τις τράπεζες, η αστυνομία προχώρησε σε 6 προληπτικές προσαγωγές ανηλίκων. Ο επικεφαλής έκανε λόγο για μια «δύσκολη μέρα» και αιτιολόγησε την απόφαση αναφέροντας ότι οι 4 από αυτούς δεν είχαν μαζί τους ταυτότητες και «κοιτούσαν περίεργα». Νωρίτερα, σε παγκάκι στο Κουκάκι, τρεις άλλοι ανήλικοι συνελήφθησαν γιατί βρέθηκαν, σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ, αγκαλιά μ’ ένα μπιτόνι βενζίνη και τρεις κατασκευασμένες μολότοφ.
Η αστυνομία επέδειξε... πυγμή και μπροστά απ’ τα χριστουγεννιάτικα στο Σύνταγμα. Διμοιρίες ΜΑΤ βρέθηκαν κατά δεκάδες επί της πλατείας και ύψωσαν τις ασπίδες τους μπροστά απ’ το πελώριο στολισμένο έλατο.
Επικεφαλής ο Ρωμανός
Ο Δεκέμβρης συνεχίστηκε το απόγευμα με μαζική διαδήλωση 5.000 και πλέον ατόμων. Μπροστά βρέθηκε ο αδελφικός φίλος του Αλέξη Νίκος Ρωμανός κρατώντας με τους συντρόφους του πανό που έγραφε "Σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι που στα σπλάχνα τους κοιμούνται τόσοι σκοτωμένοι". Πίσω απ' την πρώτη γραμμή διαδηλωτών, πάνω στους ώμους του πατέρα του, καθόταν ένα μικρό κορίτσι. Είδε από ψηλά όλη την Πανεπιστημίου γεμάτη κόσμο…
