Μπορεί οι κυβερνήσεις να αδιαφορούν για την υπερθέρμανση του πλανήτη, την αύξηση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, την άνοδο της στάθμης των ωκεανών, την αποψίλωση των τροπικών δασών, την εξαφάνιση της βιοποικιλότητας, τις μεγάλες ξηρασίες, τους επαναλαμβανόμενους καύσωνες και τις mega πυρκαγιές, σε ένα όμως δύσκολα θα κλείσουν τα μάτια τους. Στο τεράστιο οικονομικό κόστος που συνεπάγεται η αδράνειά τους, είτε πρόκειται για το παγκόσμιο ΑΕΠ είτε για την αύξηση των ανισοτήτων μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών αλλά και των κοινωνικο-οικονομικών ανισοτήτων εντός των χωρών. Με πέντε λέξεις: κλιματική αδράνεια σημαίνει οικονομική καταστροφή.
Η αδράνεια των 20 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη, που ευθύνονται για το 80% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, στοιχίζει πολύ ακριβά. Μεταξύ 1.900 και 10.000 δισ. δολαρίων, δηλαδή από 2 ώς 12% του σημερινού παγκόσμιου ΑΕΠ, σύμφωνα με έρευνα Κινέζων, Αμερικανών και Σουηδών επιστημόνων, τον Απρίλιο του 2020, για το κόστος των μέτρων για τον περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη κάτω από τον 1,5 βαθμό της Συμφωνίας του Παρισιού και το τίμημα της τακτικής business as usual.
Πλέον, για ανάληψη δράσεων εδώ και τώρα δεν πιέζουν μόνο οικολόγοι αλλά και οικονομολόγοι. “Δεν γνωρίζουμε ακόμη με ακρίβεια ποια θα είναι η επίδραση της κλιματικής αλλαγής στην ανάπτυξη μακροπρόθεσμα, αλλά είναι μάλλον απίθανο αυτή να είναι μηδενική, όπως υπέθεταν τα περισσότερα οικονομικά μοντέλα”. Ο Κρις Μπρίερλε, καθηγητής Κλιματικών Επιστημών στο University College του Λονδίνου, είναι ένας από τους συγγραφείς μελέτης που δημοσιεύθηκε σις αρχές του μήνα στο επιστημονικό περιοδικό “Environmental Research Letters”. Τα ευρήματά της είναι αποκαλυπτικά. Ώς το τέλος του αιώνα, το οικονομικό κόστος της κλιματικής αλλαγής μπορεί να εξαπλασιαστεί, φτάνοντας σε πτώση του παγκόσμιου ΑΕΠ κατά 37% - από 6% που προέβλεπαν παλαιότερες εκτιμήσεις! Κι αν συνεχιστεί το business as usual, η πτώση μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Η συγκεκριμένη δε είναι η τελευταία σειράς ερευνών που καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα...
Όπως εκείνη σχετικά με τον οικονομικό αντίκτυπο των λεγόμενων “σημείων μη επιστροφής”, που δημοσιεύθηκε φέτος τον Αύγουστο στην επιστημονική επιθεώρηση “Proceedings of the National Academy of Sciences”. Οι ερευνητές επικεντρώθηκαν στα δεδομένα 8 “σημείων μη επιστροφής” και τον αντίκτυπό τους σε 180 χώρες: από την τήξη του μόνιμα παγωμένου υπεδάφους και την αύξηση των εκπομπών μεθανίου που προκαλεί ώς την αποσταθεροποίηση του οικοσυστήματος του Αμαζονίου που εμποδίζει το δάσος να αποθηκεύσει αρκετό διοξείδιο του άνθρακα. Σύμφωνα λοιπόν με τη συγκεκριμένη μοντελοποίηση, η υπέρβαση των σημείων αυτών, εξαιτίας κλιματικής αδράνειας, προκαλεί αύξηση κατά 25% του “κοινωνικού κόστους του διοξειδίου του άνθρακα”, δηλαδή του συνόλου του οικονομικού και κοινωνικού κόστους που οφείλονται στην εκπομπή τουλάχιστον ενός επιπλέον τόνου αερίου του θερμοκηπίου.
Στη διαπίστωση ότι η κλιματική μετάβαση στοιχίζει ακριβά, όμως ακόμη ακριβότερη είναι η αδράνεια, καταλήγει και μεγάλη έρευνα, τον Μάρτιο φέτος, του Institute for Policy Integrity, του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, όπου μετείχαν 738 οικονομολόγοι με εξειδίκευση στην κλιματική αλλαγή. Αν συνεχιστούν οι ίδιοι ρυθμοί κλιματικής υπερθέρμανσης, υπολογίζουν σε 1.700 δισ. δολάρια τον χρόνο ώς το 2025 το κόστος των οικονομικών ζημιών. Το 2075, αυτό μπορεί να φτάσει σε 30.000 δισ. ετησίως. Οι 9 στους 10 οικονομολόγους θεωρούν ότι οι οικονομικές επιπτώσεις της κλιματικής αδράνειας, θα επιδεινώσουν τις εισοδηματικές ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών, ενώ το 70% των επιστημόνων αυτών πιστεύουν ότι η κλιματική αλλαγή θα αυξήσει τις ανισότητες μεταξύ ευκατάστατων και λαϊκών τάξεων εντός των χωρών...
* Η Ρένα Δούρου είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, εκπρόσωπος για θέματα Κλιματικής Αλλαγής
