Η επόμενη ημέρα ξεκινά από το Προκόπι. Στην αυλή του δημοτικού σχολείου είναι παρκαρισμένα τα πυροσβεστικά οχήματα, οι σκηνές με τα εφόδια και μια κορδέλα κατά μήκος της που οριοθετεί τον χώρο όπου βρίσκονται οι 120 πυροσβέστες που κατέφτασαν από τη Ρουμανία για να παράσχουν βοήθεια. Εκεί στέκεται ο υπεύθυνος της εφοδιαστικής Cristian Moldovan, που έχει καταφτάσει στην Εύβοια από τις πρώτες ημέρες μετά το ξέσπασμα της πυρκαγιάς. Στο βάθος πηγαινοέρχονται μερικοί πυροσβέστες. Όλοι είναι σε ετοιμότητα και συνδράμουν όπου χρειαστεί.
«Έχουμε φέρει έξι πυροσβεστικά οχήματα, δύο κοντέινερ και ένα drone» είπε ο Cristian στην ΑΥΓΗ. «Έχουμε φέρει εξοπλισμό για όλες τις δράσεις μας, θέλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα». Η τεχνική τους στηρίζεται στη χαρτογράφηση των περιοχών με τη χρήση του drone, ώστε να μπορέσουν να οριοθετούν τα πύρινα μέτωπα και να ξέρουν με ποιον τρόπο θα κινηθούν.
Στο σημείο πλησιάζει και ο αξιωματικός της κατάσβεσης πυρκαγιών Samsodan Catalin. Με βάση το Προκόπι εκκινούν καθημερινά για τα μαινόμενα μέτωπα.
«Είχαμε αποστολή να υπερασπιστούμε την περιοχή ανάμεσα από το Σπαθάρι και τα Καλύβια και είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία με τους Έλληνες πυροσβέστες. Είναι αληθινοί επαγγελματίες, μας αρέσει ο τρόπος που κινούνται. Από την πλευρά μας είμαστε ευγνώμονες που βρισκόμαστε εδώ και βοηθάμε τη χώρα σας σε αυτή τη δύσκολη περίσταση και δρούμε όπου μας χρειαστούν».
Αισθάνονται γεμάτοι με τη δουλειά τους και ο κίνδυνος δεν είναι αρκετός για να τους βάλει ακόμη ένα εμπόδιο. «Το πιο σημαντικό είναι να δουλεύεις και να αισθάνεσαι χαρούμενος. Εμείς απολαμβάνουμε τη δουλειά μας. Αυτή είναι, εξάλλου, η αποστολή μας. Να βοηθάμε τους ανθρώπους και να σώζουμε ζωές. Πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο βασικό κομμάτι της» λέει ο ίδιος.
Η δουλειά τους στο πεδίο είναι δύσκολη. Όπως μας είπαν, σε αυτή την τεράστια έκταση γης που καιγόταν χρειάστηκε πληθώρα πυροσβεστών στο μέτωπο. «Προσπαθούμε μαζί για να είναι μικρότερο το κόστος. Το να είμαστε ενωμένοι είναι ευνοϊκό για όλους μας» είπε ο Samsodan.
«Είναι ένας τρόπος να δείχνουν οι χώρες ότι είναι ανοιχτές για βοήθεια, ότι έχουν τη θέληση να δημιουργήσουν μια ισχυρή συμμαχία. Είμαστε πιο δυνατοί ενωμένοι. Και θέλω να τονίσω ένα πολύ σημαντικό πράγμα. Μέχρι τώρα οι πυροσβέστες της περιοχής συμμετείχαν πολύ ενεργά στη δράση, ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν και να συνεισφέρουν όσο μπορούν για να σώσουν ζωές και όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε να ανακάμψουμε από αυτού του είδους την καταστροφή. Γι' αυτό η στενή συνεργασία είναι το κλειδί» πρόσθεσε ο Cristian.
Αυτό που τους έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η μάχη της κοινότητας, των κατοίκων, οι οποίοι παρέμειναν ακλόνητοι και για μερόνυχτα ήταν στο πλάι τους. «Αυτό που βλέπουμε πολύ εδώ στην κοινότητα είναι τους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται πολύ κοντά στους πυροσβέστες. Είναι εκπληκτικό να έχεις τους πολίτες μαζί σου, γιατί ξέρουν την περιοχή, δίνουν οδηγίες για την κατάσταση, τους δρόμους και τις διόδους σε κάθε μέρος».
«Κάηκε το οξυγόνο μας»
Περνώντας από τη Λίμνη Ευβοίας η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Η διαδρομή περνάει μέσα από νεκρά κουφάρια δέντρων που απλώνονται για στρέμματα. Τα σπίτια στους πρόποδες του λόφου καμένα.
Στο χωριό Κεράμεια κάθε ίχνος πρασινάδας έχει χαθεί κάτω από τόνους στάχτης. Τα κουφάρια από τα σπίτια στέκουν έρημα στο πλάι του δρόμου. Καθώς το βλέμμα ήταν χαμένο στις ξερές εκτάσεις που απλώνονταν μπροστά, τη σιωπή έσπασε μια φωνή.
«Από εδώ, όπου και να πας, δεν υπάρχει πράσινο» αναφωνεί με πόνο μια ηλικιωμένη γυναίκα που καθαρίζει με ξεφτισμένη σκούπα την αυλή του σπιτιού της από τις στάχτες. «Κάηκαν επτά σπίτια εδώ» λέει η κυρία Διαμάντω. «Η ζωή μας αυτή είναι πλέον». Το δικό της σπίτι δεν κάηκε. Κάηκαν όμως τα σπίτια των γειτόνων της.
«Κάηκε το οξυγόνο μου» λέει με λυγμό. «Ανοίγω το παράθυρό μου το πρωί, αλλά τι να αναπνεύσω; Καρκίνο; Πώς θα ζήσουμε; Με τι οξυγόνο;». Όπως μας αφηγείται, τη μέρα που η φωτιά περιτριγύρισε το χωριό υπήρχε ένα πυροσβεστικό που είχε ξεμείνει από νερό. «Όσα σπίτια γλίτωσαν ήταν επειδή παρέμειναν οι κάτοικοι μέσα. Ένας άνθρωπος εδώ γύρω στα 60 πήγε να απομακρύνει τη φωτιά, η οποία έγλειψε τα χέρια και την πλάτη του. Έχει εγκαύματα. Αλλά τουλάχιστον έσωσε το σπίτι του».
Διανύει ήδη πολλές ημέρες χωρίς ρεύμα και τη βγάζει με μια γεννήτρια. Τα καλώδια της ΔΕΗ έχουν καεί. «Ευτυχώς έχω τα δύο γατάκια μου εδώ και παρηγοριέμαι» λέει με πόνο και κοιτά προς τον ορίζοντα. Αποχωρώ από το χωριό με την εικόνα της, την οδύνη πίσω από το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο, τη μυρωδιά του καπνού και την απέραντη θλίψη που σκεπάζει τις εκτάσεις των βουνών που στέκουν φαλακρά και άχρωμα.
Το τελευταίο πράσινο
Κατευθυνόμαστε προς το Πήλι, ένα από τα λίγα χωριά της βόρειας Εύβοιας που δεν σαρώθηκε από τον πύρινο όλεθρο. Οι κάτοικοί του έσπευσαν όλες τις ημέρες στα μέτωπα, σε χαράδρες, σε υψώματα, σε δύσβατες περιοχές και προσπαθούσαν με μάνικες να αποτρέψουν τις φλόγες να κάψουν τη ζωή τους. Όλοι τους είναι αναστατωμένοι, σε εγρήγορση.
Πολλοί είναι ξάγρυπνοι για μέρες, πράγμα που μαρτυρούν οι μαύροι κύκλοι που διαγράφονται κάτω από τα μάτια τους. Κάθε απόγευμα μαζεύονταν και δημιουργούσαν μικρές ομάδες αποτελούμενες από δύο - τρία άτομα, οι οποίες έκαναν περιπολίες με δίωρες βάρδιες στον περίγυρο του χωριού και τους δρόμους που οδηγούν στο βουνό προκειμένου να αποτρέψουν τυχόν προσπάθειες εμπρησμού.
Τη μέρα που η φωτιά είχε στραφεί προς το Σπαθάρι και τα Καλύβια, με κίνδυνο να αλώσει και όλο το βορειοανατολικό μέτωπο, εκείνοι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή κόβοντας δέντρα και φτιάχνοντας αντιπυρική ζώνη. Ανάμεσα στους πυκνούς καπνούς και τον ουρανό που είχε κοκκινίσει έβαζαν βρεγμένες μπλούζες για να καλύπτουν τη μύτη και το στόμα τους και να αντέξουν.
Με μάνικες κατέβαιναν στην απόκρημνη χαράδρα με βάθος που έφτανε τα 300 μέτρα, την ώρα που τα δέντρα παραδίδονταν στη φωτιά και έπεφταν βαριά στο χώμα. Το βράδυ άυπνοι, σε ετοιμότητα να σβήσουν τις αναζωπυρώσεις που διαδέχονταν η μία την άλλη. Έτρεμαν μην σηκώσει άνεμο και οι σπίθες φουντώσουν ξανά. Και έτσι οι μέρες περνούσαν. Με άγχος και πόνο.
Ο απολογισμός των καταστροφών τεράστιος. Όπως και οι ανοιχτές πληγές, που θα αργήσουν να επουλωθούν. Τα μάτια των ηλικιωμένων που έχασαν το μοναδικό τους σπίτι είναι γεμάτα με δάκρυα. Οι λυγμοί τους ηχούν έντονα στο μυαλό. Τι θα φέρει η επόμενη μέρα κανείς δεν ξέρει. Μέχρι η ζωή να επιστρέψει και ο πόνος να δώσει τη θέση του στην ελπίδα, η γη ετούτη θα είναι άγονη και οι ψυχές της άδειες.
