Κάθε μέρα, για να φύγει από το πόστο του, έπρεπε πρώτα οι δείκτες τού ρολογιού να έχουν κάνει έναν ολόκληρο κύκλο. Ξεκινούσε στις 8 το πρωί και έφευγε στις 8 το απόγευμα. Κάποιες φορές και στις 10. Ήταν η καθημερινότητα που τηρούσε σταθερά επί οκτώ ολόκληρα χρόνια από τότε που άρχισε να επιπλέει για πρώτη φορά η Σχεδία το 2013. Κάποια στιγμή όμως, εντελώς αναπάντεχα, ο χρόνος πάγωσε. Όχι μόνο για εκείνον, αλλά για όλο τον πλανήτη. Τα ρολόγια σταμάτησαν. Τα ωράρια καταργήθηκαν. Και οι άνθρωποι που έπαιρναν οξυγόνο βγαίνοντας έξω είδαν τα σπίτια τους να γίνονται η μαύρη τρύπα που τους πήρε μέσα, με άγνωστο, ως είθισται να συμβαίνει με τα σκοτάδια που μας καταπίνουν, το πότε και αν θα έβγαιναν.
«Για μένα το πόστο μου είναι το σαλόνι μου» μου εξηγεί ο Χρήστος, που βγαίνει να πουλήσει Σχεδίες στον σταθμό του μετρό Εθνική Άμυνα. Ένα σημείο από το οποίο πηγαινοέρχεται καθημερινά πάρα πολύς κόσμος και ένα πολύ μεγάλο του ποσοστό πηγαίνοντας και φεύγοντας από τη δουλειά θα πει στον Χρήστο «Καλημέρα» και «Καληνύχτα». Το κυριότερο όμως είναι ότι όλο και κάποιος θα κοντοσταθεί για ν’ ανοίξει κουβέντα μαζί του. Την οποία θα συνεχίσει την επόμενη μέρα. Και μετά πάλι την επόμενη. Διότι δεν είναι μόνο για τον Χρήστο διέξοδος η επικοινωνία με τον κόσμο που πηγαίνει στο γραφείο, αλλά είναι κι ο Χρήστος ένας καλός λόγος να ξεφύγουν οι υπόλοιποι από τη ρουτίνα χάρη στο καθαρό του βλέμμα και το ζεστό του χαμόγελο.
Αυτά όλα βέβαια σταμάτησαν για έξι μήνες, μέχρι που επανήλθαν την προηγούμενη εβδομάδα. Ο Χρήστος, μετά από ένα μεγάλο διάστημα που τον κατέβαλε οικονομικά και ψυχολογικά, βγήκε ξανά στο αγαπημένο του πόστο κι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. «Δεν ήταν εύκολο να είμαι τόσο καιρό μόνος μου στο σπίτι, έπαθα κατάθλιψη. Βέβαια, οι άνθρωποι της Σχεδίας με στήριξαν και έδωσαν το τηλέφωνό μου σε κάποιους ειδικούς για να με παίρνουν. Ήταν μια κάποια λύση, αλλά μου έλειπε το έξω». Λύση βρέθηκε και για το φαγητό και για άλλες βασικές ανάγκες, ήταν όμως αδύνατο να βρεθεί τρόπος να καλυφθούν τα έξοδα για το ενοίκιο. «Χρωστάω δεκατέσσερα ενοίκια. Ο ιδιοκτήτης όμως μου δείχνει μεγάλη κατανόηση και μου είπε ότι θα πάρει πάλι λεφτά μόνο όταν επιστρέψω στο πόστο μου».
Ο Χρήστος έχει πίσω του να βλέπει εβδομήντα χρόνια ζωής. Σε αρκετά από αυτά κατόρθωσε να ζήσει με άνεση. Άλλοτε ως επιχειρηματίας με μάρμαρα, άλλοτε ως αιθουσάρχης σε κινηματογράφο και ιδιοκτήτης σε καφετέριες και νυχτερινά μπαρ. Όπως λέει, ένα μεγάλο και μοιραίο λάθος από τον λογιστή των τελευταίων του επιχειρήσεων στάθηκε αρκετό για να του στερήσει τα πάντα, εκτός από την ελευθερία του, δεδομένου ότι υπήρξε ορατός ο κίνδυνος να πάει ακόμη και φυλακή. Για μια δεκαετία τουλάχιστον έμεινε στην ανεργία και βυθίστηκε στην απόλυτη απελπισία μένοντας για αρκετούς μήνες άστεγος. Μέχρι που βρέθηκε η Σχεδία. Και πλέον βλέπει ξανά ένα άλλο πρόσωπο της ζωής, πιο φωτεινό. «Θυμάμαι, όταν χιόνιζε εδώ πριν κάποια χρόνια κι έκανε κρύο, ότι ήρθαν τα προσκοπάκια που βρίσκονται πιο κάτω και μου προσέφεραν ζεστό τσάι και σοκολάτα».
Η ορθοστασία δεν δείχνει να πτοεί τον Χρήστο. Θεωρεί ότι ακριβώς αυτό είναι το σημαντικό: να στέκεσαι στα πόδια σου. Όσο για τον τραυματισμό που κουβαλάει στο ένα του πόδι, φαίνεται πως βρήκε τη λύση. Ένα «πι» - καλάθι που χωρά όλα τα απαραίτητα εφόδια της ημέρας. Τα δεκάδες περιοδικά για πώληση, το κολατσιό και τον καφέ του, αλλά κι ένα old school ραδιοφωνάκι για να γεμίζει τα «κενά» του όταν δεν περνάει κόσμος να τον χαιρετίσει.
