Με ένα “ουδείς αναντικατάστατος” και ένα “κάθε εμπόδιο για καλό” προχώραγε τη ζωή, μέρα τη μέρα, πρόβλημα το πρόβλημα.
Με αυτή την τεχνική είχε καταφέρει να προσπερνά τα πάντα και να αφήνει τεχνιέντως και λίγο στη μοίρα όλες τις αναποδιές.
Είχε βεβαίως πλήρη συνείδηση ότι τη μοίρα του τη φτιάχνει το κεφάλι του, αλλά και πως φυσικά δεν μπορεί να ορίζει τα πάντα διότι έτσι θα καταδίκαζε ένα μέλλον επειδή απλά δεν θα κατόρθωνε να προδιαγράψει.
Γι’ αυτό είχε βάλει και κάποια όρια, ώστε η θεωρία τού καλού εμποδίου να μην είναι ούτε ντετερμινιστική και οπωσδήποτε ούτε θρησκευτική. Με αυτόν τον τρόπο θα απέφευγε εξάλλου και την ανάγκη να δώσει λογαριασμό κάποια στιγμή στο μέλλον.
Αυτές οι φιλοσοφικές αναζητήσεις είχαν αρχίσει να τον απασχολούν από την πρώτη καραντίνα, αλλά εξελίχθηκαν κυρίως στη συνέχεια· στη δεύτερη, αφού ο χρόνος που είχε να αφιερώσει σε σκέψη ήταν απείρως περισσότερος. Άσε που είχε και περισσότερο χρόνο να πειραματιστεί πάνω στα νέα συμπεράσματα.
Εκεί που αντιμετώπιζε πρόβλημα με τη θεωρία του όμως ήταν στο «ουδείς αναντικατάστατος». Διότι δεν ήταν απόλυτα βέβαιος εάν επρόκειτο περί αντικατάστασης ή υποκατάστασης.
Το «ουδείς αναντικατάστατος» είχε μία δόση υποτίμησης και το «ουδείς υποκατάστατος» ήταν λιγότερο εύηχο. Το προσπέρασε γρήγορα όμως αυτό, αφού μεταξύ της γλωσσολογικής ορθότητας και της πρακτικής λειτουργικότητας τασσόταν αναφανδόν υπέρ της λειτουργικότητας.
Όπως για παράδειγμα στο ζήτημα της ψυχαγωγίας. Είχε αντικαταστήσει τον κινηματογράφο με την τηλεόραση, και δη τη συνδρομητική τηλεόραση, ή μήπως την είχε υποκαταστήσει; Σε κάθε περίπτωση, με μια συνδρομή 10 ευρώ τον μήνα είχε απεριόριστη πρόσβαση σε κάθε λογής περιεχόμενο.
Μπορούσε να επιλέγει μεταξύ καλογυρισμένων ντοκιμαντέρ, χολιγουντιανών υπερπαραγωγών μυθοπλασίας μέχρι ταινίες μικρού μήκους ή ντοκιμαντέρ που κατά κανόνα ήταν βραβευμένα και υψηλής ποιότητας.
Άλλες φορές πάλι εκμεταλλευόταν πλήρως το προνόμιο του να έχει πρόσβαση σε πλήθος τηλεοπτικών σειρών που θα μπορούσε να τις βλέπει μονορούφι. Χωρίς διαφημίσεις και διακοπές και κυρίως να μπορεί να διακόπτει τις προβολές χωρίς να πιέζεται από τον τηλεοπτικό χρόνο ή το κινηματογραφικό διάλειμμα. Είχε τον έλεγχο ανεξάρτητα από το αν ήταν αντικατάσταση ή υποκατάσταση. Αυτό ήταν επουσιώδες.
Εκείνο που ήταν ουσιώδες ήταν πως θα κατάφερνε να επιλέγει τι θα δει, πριν τελειώσει η γαβάθα με το ποπ κορν και πριν αρχίσει να τον παίρνει ο ύπνος. Έτσι, για να είναι λειτουργική και η συνδρομή.
