Ετρεξε στα σκαλιά για να αφήσει τη τσάντα τής δουλειάς στο σπίτι και να πεταχτεί μέχρι το περίπτερο. Ήταν περασμένες 10 το βράδυ και η απαγόρευση κυκλοφορίας είχε ήδη ξεκινήσει.
Την άφησε στο σαλόνι, έβγαλε γρήγορα το πορτοφόλι και πετάχτηκε έξω για να προλάβει.
Μόλις άκουσε την πόρτα της πολυκατοικίας να κλείνει, έκανε μεταβολή. Είχε ξεχάσει τα γυαλιά του. Η κίνησή του φάνηκε ύποπτη στους αστυνομικούς που επιτηρούσαν τα μέτρα στη γειτονιά και πριν προλάβει να ξαναβγάλει το κλειδί από τη μισάνοιχτη πόρτα, μια αγέλη οργάνων της τάξης με «παπάκια» μπήκε με ταχύτητα στον πεζόδρομο και βρέθηκε πίσω του να τον καλεί να ξαναβγεί από την πολυκατοικία. Για έναν τυπικό έλεγχο, είπαν.
Το έπραξε αφού πρώτα έλαβε τις σχετικές διαβεβαιώσεις ότι εξέρχεται κατόπιν αστυνομικής εντολής.
Ο επικεφαλής τού ζήτησε τα χαρτιά του, τα οποία παρέλαβε και κρατώντας τα στο χέρι, άρχισε να ρωτάει όλες εκείνες τις ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους βρίσκονταν στα χαρτιά. «Τι δουλειά κάνεις;», «Τι ώρα σχόλασες;» και τα σχετικά. Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις σωστά, εκτός από την κρίσιμη ερώτηση αν έχει πάνω του κάτι παράνομο, λες και δεν έφτανε η οικειοθελής έξοδός του από το οικιακό άσυλο.
Το «δεν νομίζω» προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στην αγέλη των αστυνομικών, που προχώρησαν ακαριαία σε σωματικό έλεγχο για να διαπιστώσουν εάν σωστά δεν νόμιζε.
Μετά τον έλεγχο και αφού ένιωθε ότι είχαν αναπτύξει μια πιο προσωπική σχέση, πήρε το θάρρος -βλακωδώς ομολογουμένως- να ρωτήσει αν ήταν λάθος η κρίσιμη απάντηση.
Το όργανο άρχισε να επιχειρηματολογεί περί του πώς ο τυπικός έλεγχος κυκλοφορίας αναβαθμίστηκε σε σωματικό έλεγχο, αλλά παρέλειψε να εξηγήσει πώς προέκυψε η προφορική συνέντευξη για τις εργασιακές του σχέσεις, το ωράριο εργασίας, ακόμα και για το εάν η κοπέλα τού διπλανού διαμερίσματος, που από περιέργεια είχε βγει στο μπαλκόνι, ήταν η «κυρά» του. Και ευτυχώς δηλαδή που κατάλαβε το διακύβευμα κι εκείνη και δεν απάντησε «ούτε δούλα, ούτε κυρά» για ν’ ακολουθήσουν κι άλλα.
Τελικά, αφού του επέστρεψαν όλα του τα έγγραφα που νωρίτερα τα είχε μεταχειριστεί ολόκληρη η αγέλη χωρίς γάντια, αφέθηκε ελεύθερος να πάει μέχρι το περίπτερο.
Στον δρόμο του ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Καμπανέλλη και άρχισε να τραγουδάει κάτω από τη μάσκα:
«Όσα χωράνε στην αλήθεια, δεν τα βαστάν τα παραμύθια».
