Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα πήγαινε στο κρεβάτι του νωρίς. Κατάστρωνε όλη τη νύχτα το σχέδιο της επόμενης ημέρας με κάθε λεπτομέρεια μέχρι να έρθει το πρωί, για να πεταχτεί σαν ελατήριο, να αρπάξει το καμπανάκι του και να τρέξει πρώτος απ’ όλους στη γειτονιά να πει τα κάλαντα.
Η ώρα έπαιζε πολύ μεγάλη σημασία, γιατί θα έπρεπε να προλάβει τα ανοιχτοχέρικα σπίτια και μετά τα σταθερά. Είχε συσσωρευμένη εμπειρία ετών, όπως έλεγε και ο μπαμπάς όταν κοκορευόταν για τις επιτυχίες του στη δουλειά. Έτσι κι εκείνος, έφτιαχνε μέχρι και σχεδιάγραμμα στο μυαλό του για το πιο αποδοτικό δρομολόγιο.
Για παράδειγμα, ο κυρ-Μιχάλης έδινε πάντα χαρτζιλίκι σε όλα τα παιδιά της γειτονιάς αρκεί να έφταναν πριν από τις 12 το μεσημέρι - μετά δεν άνοιγε η πόρτα του. Ο κυρ-Νίκος έδινε γερό χαρτζιλίκι στον πρώτο που θα τα έλεγε και μετά μείωνε την τιμή, όπως γίνεται με τους τραγουδιστές. Ο πρώτος που θα πει το μεγάλο σουξέ πληρώνεται περισσότερο.
Έτσι λοιπόν όλη η «μαρίδα» της γειτονιάς, κι εκείνος πρώτος, έτρεχε να προλάβει τον κυρ-Νίκο, έπειτα πήγαινε σε δυο-τρία άλλα σπίτια που δεν είχαν και τόση μεγάλη αγάπη για τις πρώτες εκτελέσεις και κάπου στη μέση της διαδρομής πήγαιναν και στον κυρ-Μιχάλη, που έδινε το σίγουρο μεροκάματο.
Στο τέλος πάντα έμεναν ο παππούς με τη γιαγιά και τα σπίτια της πολυκατοικίας. Εκεί δηλαδή που το μεροκάματο ήταν σίγουρο και ασφαλές.
Τα φετινά Χριστούγεννα όμως, του είπαν, θα είναι διαφορετικά. Δεν υπάρχει κωδικός sms για να βγουν τα παιδιά να πουν τα κάλαντα κι έτσι θα έχανε την ελεύθερη βόλτα με τους φίλους του στη γειτονιά όπως και το χαρτζιλίκι.
Αποφάσισε όμως να παρανομήσει. Την ώρα που θα πήγαινε η μαμά για τα ψώνια, εκείνος θα έκλεβε λίγο χρόνο να πεταχτεί απέναντι, στο υπόγειο της κυρίας Μαρίας με τα δύο μωρά.
Η κυρία Μαρία δεν του έδινε λεφτά, τον φίλευε όμως με καραμέλες, πορτοκάλια και γλυκά κι έτσι ήταν ο μόνος που πήγαινε κάθε χρονιά στην πόρτα της για τα κάλαντα.
Σκέφτηκε ότι αν δεν πήγαινε, από του χρόνου εκείνα τα παιδιά δεν θα ήξεραν ότι την παραμονή ψέλνουμε τα κάλαντα και παίρνουμε γλυκά…
