Όταν ο ηθοποιός Χάρβεϊ Καϊτέλ έκανε στην Αθήνα το 2012 μια σύντομη επίσκεψη για να τιμήσει τη μνήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του ζητήθηκε ένα σχόλιο για το τι τον εντυπωσίασε περισσότερο σ’ αυτή την πόλη... Χωρίς δισταγμό, ο Αμερικανός ηθοποιός δήλωσε ότι ήταν τα αδέσποτα σκυλιά που κυκλοφορούσαν στους δρόμους! Τρία χρόνια αργότερα αυτό το επεισόδιο με τσίγκλησε για να γράψω ένα άρθρο στο οikologein.blogspot με τίτλο «Έχω χάσει τρεις σημαντικές φωτογραφίες στη ζωή μου». Το άρθρο αναφέρονταν σε ένα αληθινό περιστατικό. Ήταν χειμώνας καιρός, ψοφόκρυο, η θερμοκρασία κοντά στον 1 βαθμό, οπότε στην αίθουσα υποδοχής του παλιού δυτικού αεροδρομίου στο Ελληνικό είχαν μπει τρία σκυλιά και είχαν «αράξει» καταμεσής του χώρου. Δίπλα τους κόσμος πολύς, περνούσαν διάφοροι με σιρίτια, αεροσυνοδοί με τα τυπικά αμαξίδια ανά χείρας, αστυνομικοί, αερολιμενικοί - αυτά όμως τρισευτυχισμένα απολάμβαναν τον ύπνο τους. Κι εγώ, που στεκόμουν σε κάποια απόσταση περιμένοντας δεν θυμάμαι τι, αισθανόμουν σχεδόν υπερήφανος για το πόσο πονόψυχοι μπορεί να είναι κάποτε οι άνθρωποι αυτής της χώρας.
Μετά, στο αντιμνημονιακό κίνημα, θυμάμαι τον Λουκάνικο να τρέχει με τους διαδηλωτές και να γαυγίζει τα ΜΑΤ παρακολουθώντας τους δαρμούς και εισπνέοντας τα αέρια που εξαπέλυαν -για ψύλλου πήδημα- πέριξ της πλατείας Συντάγματος. Φαίνεται πως αυτά τα αέρια έπαιξαν ρόλο που η ζωή του Λουκάνικου ήταν σύντομη.
Ο αδέσποτος Σωκράτης -καφετί, όμορφος και μεγαλόσωμος λένε αυτοί που τον γνώρισαν- ήταν ένα από τα αγαπημένα σκυλιά της Αθήνας. Μέχρι που πρόσφατα χτυπήθηκε από διερχόμενο φορτηγό και, παρά τις προσπάθειες που έγιναν για να κρατηθεί στη ζωή στο Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων, δεν τα κατάφερε.
Έχω πολλές περιπτώσεις σκυλιών να καταθέσω που άξιζαν πραγματικά τον κόπο. Κι ας με βρίσκουν «οι ελαφροί ως ελαφρόν» - προκαταβολικά απαντώ μ’ αυτόν τον καβαφικό τρόπο στους φειδόμενους τη σοβαρότητά μου. Αυτά τα σκυλιά, τα μη δεσποζόμενα, βρίσκονται τώρα υπό εξαφάνιση - ας όψονται οι σύλλογοι που προστρέχουν για τη στείρωσή τους και την υιοθεσία τους. Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση για το έργο των συλλόγων, όμως κάπου κατιτίς μέσα μου σκαλώνει. Ίσως είναι η αγωνία μου για την τύχη της καλοσύνης, που βγαίνει εδώ κι εκεί, μπροστά στο ικετευτικό βλέμμα των αδέσποτων σκύλων.
