Αυτές τις ημέρες προσφεύγω στην κατηγορία της «κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών» και πηγαίνω στο Αττικό Άλσος χωρίς να χρησιμοποιήσω τις διαδικασίες υιοθεσίας σκύλου. Η θέα από όλες τις πλευρές του χώρου είναι μαγική. Έχεις μπροστά την Πάρνηθα και τον Υμηττό σαν μια υπέρλαμπρη ολιστική απεικόνιση, βλέπεις τη θάλασσα μέχρι την Αίγινα και το Αγκίστρι και, καιρού θέλοντος, τον Πόρο, ενώ σε πρώτο πλάνο προβάλλουν οι λόφοι του Λυκαβηττού και της Ακρόπολης. Εκεί έχουν εγκατασταθεί κέντρα αναψυχής, ένας καλοκαιρινός κινηματογράφος, ένα θέατρο, εκεί βλέπεις το ωραιότερο μπαλκόνι της Αττικής. Επιπλέον, όμως, συναντάς σε πολλά σημεία τα κατάλοιπα των εξορυκτικών εργασιών - παλιά νταμάρια που δεν σταμάτησαν παρά μόνο όταν ηρέμησε η ανοικοδόμηση. Γι’ αυτά τα νταμάρια, που αλλοίωναν έντονα το λοφώδες περιβάλλον των Αθηνών, έγραφε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου: «Ποιο νομικό δικαίωμα, ποιος τίτλος ιδιοκτησίας μπορεί να κλωτσοπατήση την ιστορία και την ωραιότητα των Αθηνών και να μας υποχρέωση να δούμε συντελουμένη στο λεκανοπέδιο μια ολόκληρη γεωλογική μεταβολή, ένα εναρμόνιο συγκρότημα υψωμάτων να εξαφανίζεται;».
Ο χώρος επιβαρύνεται ακόμη με τον οικισμό Γεωργίου Παπανδρέου, που σημαίνει μια δομή ανισότροπη, με πολλά σπίτια ερείπια, με άλλα σπίτια συνδυαζόμενα με κήπους λαχανικών, ακόμη και με πατάτες! Οι δημόσιες χρήσεις είναι ελλειμματικές και πλεονάζει η μιζέρια των προχειροκατασκευών - πάντως, όποιος επιθυμεί να εισπράξει εικόνες του ’50, και μάλιστα βγαλμένες από κάποιο ελληνικό έργο, μπορεί να προσφύγει εκεί.
Εκείνο πάντως που είναι κατεξοχήν χαρακτηριστικό του χώρου είναι τα σκουπίδια. Σκουπίδια διάχυτα παντού, στα μονοπάτια και στους δρόμους που διαπερνούν το άλσος. Σε κανέναν τόπο ή περιοχή αυτής της χώρας δεν βρίσκονται τόσα πολλά και τόσο προκλητικά και τόσο άσχημα (α-σχημα = άνευ σχήματος, λόγω της διαφορετικότητάς τους) απόβλητα. Πουθενά δεν αντιμετωπίζει κανείς τέτοιο θέαμα διάχυτων κοπράνων (ή σκατών αν προτιμάτε) από σκύλους ή ανθρώπους να ρυπαίνουν και να κάνουν δύσκολη τη ζωή του περιπατητή.
Στη δεκαετία του ’70 έλεγαν ότι η μόνη αρμοδιότητα των ΟΤΑ ήταν η συλλογή σκουπιδιών. Τώρα πρέπει να πούμε ότι έχουμε «μια επιστροφή στις ρίζες» - εκτός εάν ο Κ. Μπακογιάννης αφήσει την Πανεπιστημίου και κάνει πολιτική υπέρ της αποκέντρωσης μαζεύοντας τα σκουπίδια της περιφέρειας και αξιοποιώντας έναν πολιτιστικό θησαυρό όπως το Αττικό Άλσος.
