Στα χωριά δεν χάθηκε ποτέ η συνήθεια να χαιρετούν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον. Και τώρα που οι στιγμές είναι δύσκολες για την Καρδίτσα και τα πλημμυροπαθή χωριά της, το «γεια» στον δρόμο είναι το κουράγιο τους. Η συζήτηση που θα κάνουν είναι ένας τρόπος να ξεχαστούν.
Κατά την επίσκεψή μας στον συνοικισμό Καμινάδες, μίας από τις πιο φτωχικές γειτονιές της περιοχής κι απ' αυτές που χτυπήθηκαν περισσότερο, συναντήσαμε την 84χρονη Ευδοξία Παράσχη. Μια πολύ γλυκιά κι ευαίσθητη φυσιογνωμία, η οποία ήρθε προς το μέρος μας να πει δυο κουβέντες.
Η κ. Ευδοξία είδε το σπίτι της, όπως όλοι, να γεμίζει νερά. Να καταστρέφονται έπιπλα, συσκευές, κρεβάτια, αναμνήσεις. "Δεν μπορούσα να πεθάνω πρώτα;" είπε με καημό. Είναι διπλά δύσκολο να ξεκινάς από την αρχή πράγματα στα ογδόντα σου.
Στο παρελθόν η κ. Ευδοξία είχε ζήσει άλλη μία μεγάλη καταστροφή. Τον Φεβρουάριο του 1966 είχε γίνει ένας μεγάλος σεισμός με επίκεντρο τα Άγραφα, αφήνοντας πίσω του 1.453 κατεστραμμένα σπίτια και πάνω από 5.000 αστέγους. Πολλοί μετανάστευσαν σε νοτιότερες περιοχές και σχημάτισαν συνοικίες με χαμηλά σπιτάκια. Το 99% των κατοίκων στις Καμινάδες είναι οι σεισμόπληκτοι εκείνης της εποχής, τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Τα περισσότερα σπίτια είναι φτωχικά. Στις σκεπές τους δεν έχουν κεραμίδια, αλλά κεραμιδί λαμαρίνες. Πολλά από αυτά είναι πλινθόκτιστα, ένας τρόπος χτισίματος που είναι πλέον απαγορευμένος. Δυστυχώς, οι πλημμύρες της 18ης Σεπτεμβρίου υπενθύμισαν τους λόγους. Πολλά από αυτά τα οικήματα, κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας, κατέρρευσαν, ενώ όσα έμειναν όρθια έχουν στους τοίχους τους ρωγμές και υγρασία.
Η κ. Ευδοξία με βοήθεια από τις τρεις κόρες της κατάφερε να βάλει τα πράγματα σε "μια σειρούλα", όπως συνηθίζουν να λένε εδώ. Πριν μας αποχαιρετίσει ζήτησε να μας πει ένα τραγούδι. Ένα κλέφτικο απ' τ' Άγραφα που έλεγε ο παππούς της. Έφερε την καρεκλίτσα της, την έβαλε στον δρόμο και άρχισε.
Η φωνή της αντήχησε σε όλο το χωριό. Οι περαστικοί συντοπίτες της δάκρυσαν για τη δύναμή της. Όχι μόνο γιατί επέμεινε να φέρει μόνη της την καρέκλα, παρά το μπαστούνι που χρειάζεται για να σταθεί όρθια, αλλά για την ακούραστη θέληση να τραγουδήσει ώς το τέλος.
Επί δυόμισι λεπτά η κ. Ευδοξία προσέφερε ένα ταξίδι στον χρόνο και στις ψηλότερες κορυφές των βουνών τους. Θύμισε τη σημασία που είχε το τραγούδι παλιότερα. Την οποία, κατά μία έννοια, διατηρεί και σήμερα, αλλά είναι πάντα συγκινητικό να βλέπεις πώς τα έβγαζαν πέρα οι παππούδες των παππούδων μας. Στα λόγια και στις εικόνες που κατέφευγαν. Δεν ήταν τρελοί άμα έβγαιναν καταμεσής του δρόμου να τραγουδήσουν. Ήταν ο τρόπος τους για να φύγει ο καημός και το παράπονο.
* Το τραγούδι της κ. Ευδοξίας μπορείτε να το ακούσετε και να το παρακολουθήσετε στο web tv της «Αυγής».
