Το νερό που περισσεύει τόσο ώστε να παράγει πλημμύρες και καταστροφές κατά περιοδικά διαστήματα είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Στις αρχές του Αυγούστου στην Εύβοια και στη συνέχεια στο Μουζάκι, στην Καρδίτσα, σε όλη γενικά τη Θεσσαλία, στην Κεφαλλονιά, στη Ζάκυνθο πρόσφατα επεισόδια έδειξαν τον καταστροφικό ρόλο τού νερού. Τα επεισόδια αυτά συνέπεσαν με άλλες διεθνείς επιδόσεις των ανεξέλεγκτων υδάτων, όπως λόγου χάρη στο Αφγανιστάν, με τους τουλάχιστον 162 νεκρούς, ή στην Κίνα, όπου τα καιρικά φαινόμενα τον τελευταίο καιρό προκάλεσαν 140 νεκρούς, απείλησαν την μητρόπολη Ουχάν (από την οποία ξεκίνησε ο κορωνοϊός...) κι ακόμη δημιούργησαν απειλές για ένα άγαλμα του Βούδα που έχει ανακηρυχθεί διεθνές μνημείο από την UNESCO.
Υπάρχουν ήδη αναλυτές που ισχυρίζονται πως τα φαινόμενα των μεσογειακών κυκλώνων -σαν τον «Ιανό» που ζήσαμε πρόσφατα- είναι επαναλήψιμα και μάλιστα η ισχύς τους πρόκειται να φτάσει τις τιμές των τυφώνων. Οι προβλέψεις αυτές δεν αποκλίνουν από τις αντίστοιχες προβλέψεις του οικολογικού χώρου, ο οποίος τόνιζε εδώ και πολλά χρόνια την επέλευση ακραίων καιρικών φαινομένων υπό συνθήκες κλιματικής αστάθειας. Αυτό σήμαινε ότι τα διάφορα κράτη έπρεπε να διαθέσουν ένα μεγάλο τμήμα του ΑΕΠ τους για να θωρακιστούν απέναντι σε πιθανές καταστροφές. Δηλαδή, να προχωρήσουν σε ουσιαστική αφαίρεση εισοδήματος από τις λαϊκές τάξεις...
Ο ρόλος αυτός των κρατών θα άξιζε πραγματικά να απασχολήσει πολλούς δημοσιολόγους και αναλυτές του προβλήματος. Αντίθετα όμως, παρ’ όλο που ζήσαμε επεισόδια όπως εκείνα της Μάνδρας με τους 25 νεκρούς, η κοινή γνώμη φαίνεται απορροφημένη από άλλα γεγονότα, τα οποία έχουν μεσοπρόθεσμη σημασία.
Είναι φανερό στη νέα κατάσταση ότι έχουμε να κάνουμε με άκρως άνιση κατανομή των βροχοπτώσεων, αυτό δε είναι αποτέλεσμα του φαινομένου του θερμοκηπίου. Αλλά για να μην προσθέτουμε μια γενικότητα στις ήδη υφιστάμενες γενικότητες, για την Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι η επιτάχυνση της ροής των υδάτων είναι μια παράμετρος σημαντική, πλην όμως η φυσική βλάστηση, ο μαιανδρισμός των ρεμάτων κ.λπ. είναι παράγοντες που αυξάνουν την αισθητική αξία τους, όχι όμως και την ικανότητά τους να απάγουν «στα γρήγορα» το νερό των πλημμυρών και να το οδηγούν στον τελικό φυσικό αποδέκτη, που συνήθως είναι η θάλασσα. Αν αυτό σημαίνει κάτι, είναι ότι πρέπει να εστιάσουμε στον ευρύτερο «περιμετρικό» χώρο, στη λεκάνη απορροής, παίρνοντας δηλαδή μέτρα που ξεφεύγουν από τον στενό χώρο των πόλεων.
