Με αφορμή του άρθρου του σ. Ζαχαρία Τριγάζη (ΑΥΓΗ, 10.9.2021) με τίτλο "Γιατί τόσο πολλοί αρχηγοί;", θα διατυπώσω κάποιες σκέψεις, μάλλον απορίες, πάνω σ' αυτό το θέμα που απασχολεί τόσο πολύ και χρόνια τώρα, δεκαετίες θα έλεγα, τον κόσμο της Αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. πάντα ήταν, από τη γέννησή του, κόμμα οργανωτικών τάσεων και ομάδων της Αριστεράς και ως τέτοιο αξιώθηκε να πάρει τη λαϊκή εντολή, ισχνή έστω, αλλά μπόρεσε να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες των Μνημονίων και με πολύ κόπο και θυσίες να βγάλει τη χώρα σε πιο ήρεμα νερά. Από την προσπάθεια αυτή βγήκε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με απώλειες. Οι οργανώσεις, οι ομάδες, οι τάσεις και οι σύντροφοι που δεν συμφώνησαν διαχώρισαν τη θέση τους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τάσεις και ενστάσεις
Αυτό το γεγονός έδωσε περισσότερο χώρο σε όσους είχαν την άποψη να μην υπάρχουν τάσεις στο κόμμα, να τη διατυπώνουν με μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση, μεταξύ αυτών και η δική μας θέση. Πολλοί σύντροφοι κάνουν κριτική για μεθόδους παραγκωνισμού και αποκλεισμού από τα όργανα συντρόφων που δεν ανήκουν στην "τάση" τους. Συνήθως όμως ,οι ίδιοι σύντροφοι διατυπώνουν τη θέση ότι πρέπει να υπάρχουν τάσεις και ιδεολογικά ρεύματα, λέγοντας μάλιστα ότι αυτό βοηθά την ανάπτυξη της εσωκομματικής λειτουργίας.
Εδώ αρχίζουν οι απορίες μου. Το ότι υπάρχουν τάσεις και ιδεολογικά ρεύματα στα αριστερά, κυρίως, κόμματα είναι αναντίρρητο ιστορικό γεγονός, γιατί η κοινωνία έτσι λειτουργεί.
Τι είναι αυτό που συσπειρώνει και ομαδοποιεί τους εκφραστές μιας τάσης, και μάλιστα πολλές φορές με έναν άμορφο μεν, αλλά πολύ συνεκτικό τρόπο, και επιδιώκουν την επικράτησή τους στα όργανα του κόμματος;
Γιατί οι κυρίαρχες αυτές τάσεις, παρά το γεγονός ότι διακηρύσσουν τη δημοκρατία και το άνοιγμα στην κοινωνία, με την πρακτική τους αποκλείουν όσους δεν ταχθούν, ευθύς εξαρχής, με την άποψή τους; Είναι άραγε η πεποίθησή τους ότι μόνο η δική τους πολιτική θεώρηση και πρακτική εγγυώνται την επιδιωκόμενη κοινωνική αλλαγή που διακηρύσσει το κόμμα μας; Έχουμε, άραγε, αναρωτηθεί ποτέ αν μέσα σ' αυτή μας την τάση και την άποψη ενυπάρχει, εν σπέρματι, ένας βαθμός αυταρχισμού;
Ξέρουμε, φυσικά, όλοι -και το διασταυρώνουμε με κάθε αφορμή- ότι η έλλειψη διαλόγου, κριτικής και αυτοκριτικής σίγουρα θα μας οδηγήσει σε ένα αντιδημοκρατικό αρχηγικό κόμμα, που, φυσικά, δεν θα μπορεί να εγγυηθεί την επαγγελλόμενη από μας κοινωνία δικαιοσύνης, ελευθερίας και ισότητας. Έχουν αναρωτηθεί, άραγε, οι σύντροφοι, επιφανείς και μη, τι είναι αυτό που τους δίνει την αυτοπεποίθηση, την πίστη θα έλεγα, ότι η δική τους άποψη είναι η πλέον ορθή και αποτελεσματική για τον κοινό μας στόχο;
Το ερώτημα γίνεται πιο επιτακτικό, αφού η άποψή τους δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ μέχρι σήμερα στην κοινωνία και, φυσικά, το γνωρίζουν αυτό.
Αναπάντητα ερωτήματα
Υπάρχουν και άλλα, ακόμη πιο κρίσιμα και σύνθετα ερωτήματα από αυτά. Εξάλλου η ιστορία των κινημάτων έχει αναδείξει άπειρα και αμείλικτα ερωτήματα που ίσως δεν απαντήθηκαν ακόμη.
Προφανώς δεν θα τολμήσω να δώσω απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα, που βασανίζουν πολλούς στο κόμμα μας. Θα θέσω μόνο ένα ερώτημα που απαιτεί απάντηση. Έχουμε αναλογιστεί τι θα γίνει στην κοινωνία και στο κόμμα μας αν αποτύχουμε στις εκλογές;
* Ο Νίκος Μανιός είναι τέως βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
