Αφορμή για το σημείωμά μας είναι το δημοσίευμα «Φτάνει πια τα ρεύματα και οι ομπρέλες» του κυρίου Γ. Κακαφίκα, ΣΥΡΙΖΑ Ημαθίας (ΑΥΓΗ, 21.01.2021), το οποίο έχει ως κεντρικές ιδέες την… ομογενοποίηση (sic) του ΣΥΡΙΖΑ και παραινέσεις στον πρόεδρο για ανάληψη σχετικών πρωτοβουλιών (αρχηγέ, άλλαξέ τα όλα!).
Στο δημοσίευμα, ο συντάκτης προτάσσει το σταλινικής - ζαχαριαδικής παράδοσης σχήμα συνεπαγωγής: Κόμμα = Πολ. Γραφείο, Π.Γ. = Αρχηγός, άρα ο Αρχηγός είναι το Κόμμα, σχήμα που συναντιέται με την παράδοση του ΠΑΣΟΚ, που ανήγαγε τον... ανδρεοπαπανδρεϊσμό και τον λαϊκισμό σε κυρίαρχα ταυτοτικά - φυσιογνωμικά στοιχεία.
Στο δημοσίευμα του Γ.Κ. καταχεριάζεται ο αστός (!) Τσακαλώτος, (λες και είχε πολλούς ο ΣΥΡΙΖΑ με τις γνώσεις του Ευκλείδη για τους ευρωπαϊκούς οικονομικούς θεσμούς στη διαπραγμάτευση), ο «Βίτσας και η ομπρέλα», οι «53», ο Σκουρλέτης, οι ψυχές της Αριστεράς που έφτιαξαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Φτηνά τη γλίτωσε ο Νίκος Φίλης, γιατί μάλλον εκείνος έδινε μόνος του τη μάχη της Αριστεράς στα ΜΜΕ στο “Ναι” / “Όχι” το 2015.
Κατά τον Γ.Κ., φάρμακο για την ακινησία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ομογενοποίηση (!)*. Ενώ η σιωπή είναι η προσωρινή (;) συνταγή, ειδικά για όσους δεν στέργουν στην αποϊδεολογικοποίηση, τη μετατόπιση προς το Κέντρο, που ομνύουν στη συλλογική δράση, στην πληθυντική Αριστερά, στον σοσιαλισμό.
Για την ομογενοποποίηση, ο Γ.Κ., φέρνει παράδειγμα προς αποφυγήν, το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Το οποίο -λέει- ήταν... «τρεις άνθρωποι που είχαν τέσσερις απόψεις», υπονοώντας ότι ο ένας θα ήταν μάλλον διχασμένη προσωπικότητα. Καλεί δε αυτούς που δεν έβαλαν μυαλό (εννοεί τους ΚΚΕ Εσωτερικού) να σιωπήσουν για να μπει επιτέλους τάξη.
Αναρωτιόμαστε, από πού αντλεί αυτήν την έπαρση ο Κακαφίκας, για να λοιδορεί τους διανοητικούς, κοινωνικούς - πολιτικούς αγώνες γενιών και στελεχών, για να υπάρχει σήμερα η έκφραση της πληθυντικής Αριστεράς (του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.), στην οποία τοποθετεί και τον εαυτό του.
Φαίνεται ότι βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση.
Ας τα κάνουμε και πιο λιανά: Οι «τρεις του ΚΚΕ Εσωτερικού με τις τέσσερις απόψεις» ήταν αυτοί που το 1975 ξαναδημιούργησαν την ΑΥΓΗ εκ του μηδενός (μετά την ολοσχερή καταστροφή της από τη Χούντα). Στην ΑΥΓΗ που μας (σε) φιλοξενεί οφείλεται σεβασμός, ως αυτονόητη και πρώτη πράξη, όταν προσέρχεσαι στον «δημόσιο χώρο» και σε κάθε βήμα διαλόγου.
Αυτός είναι ο πολιτισμός των αριστερών.
Αυτοί οι τρεις... (ο Δρακόπουλος, ο Μπριλλάκης, ο Κύρκος, ο Δημητρίου, ο Μπενάς, ο Γιάνναρος, ο Φιλίνης, ο Τρίκκας, ο Μπανιάς, ο Πουλαντζάς, ο Ελεφάντης, ο Παπαγιαννάκης, ο Βουλέλης, ο Φώτης, ο Κοβάνης, ο Μάκης, ο Παύλος, ο Στέλιος, ο Παπαδημούλης, ο Γεωργούλας, ο Βούτσης, ο...), μαζί με άλλους χίλιους δεκατρείς συγκρότησαν το «Εσωτερικό».
Αυτοί και άλλοι πέντε - έξι - οκτώ, ένας Λ. Βουτσάς, ο Τζάθας, ο Βουρνάς, κάποιος Μανώλης Αναγνωστάκης, κάποιος Φίλιππος Ηλιού, μια Μπέτυ Βακαλοπούλου, ένας Νίκος Φίλης, ένας... (πρόσωπα προφανώς άγνωστα στον Γ. Κακαφίκα) ξανάφτιαξαν την ΑΥΓΗ, ως μετερίζι των ιδεών της Αριστεράς, και ουχί ως χώρο παλαμακιστών ή παιδικής χαράς.
Όλοι αυτοί πορεύτηκαν με πολιτικές απόψεις, δημιούργησαν ένα αριστερό - δημοκρατικό κόμμα, συγκρούστηκαν μέχρι τελικής πτώσεως με τον λαϊκισμό, τον δικομματισμό, τη Δεξιά και τον ανδρεοπαπανδρεϊσμό, τις αγκυλώσεις της Αριστεράς. Άνοιξαν δρόμους για τον σοσιαλισμό, ανανέωσαν το ιδεολογικό - πολιτικό οπλοστάσιο της Αριστεράς, άφησαν αποτύπωμα.
Με χιλιάδες αγωνιστές κομμουνιστές - αριστερούς, άλλων αφετηριών, συγκρότησαν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Με επιχειρήματα και πολιτικές κέρδισαν τον σεβασμό εχθρών και φίλων.
Αυτοί, και «οι χίλιοι δεκατρείς» του Μίκη, δεν κονταίνουν με ειρωνείες και εξυπνακισμούς καφενείου. Γιατί πορεύτηκαν με αγωνιστικότητα, ανιδιοτέλεια, με την ηθική της Αριστεράς (τη σημαία του Μ. Αναγνωστάκη), την πολιτική αξιοπρέπεια των κομμουνιστών - αριστερών.
Τέλος, μια διάσταση που αφορά τη διεύθυνση της ΑΥΓΗΣ. Η ΑΥΓΗ στηρίχτηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού, στην ανιδιοτελή προσφορά δεκάδων διανοούμενων, πολιτικών στελεχών, στο συναίσθημα, στους Ρηγάδες και σε πολλούς ων ουκ έστιν αριθμός. Ήταν η εφημερίδα γνώμης της Ανανεωτικής Αριστεράς, η φωνή του λαού της Αριστεράς. Αν και στις σελίδες της παρέλασαν χιλιάδες γραφιάδες, ποτέ η ΑΥΓΗ δεν άφηνε περιθώριο για ειρωνείες και εξυπνακισμούς. Αυτά δεν τολμούσαν να διαβούν το κατώφλι της ΑΥΓΗΣ. Διέθετε κύρος και οργάνωνε τον δημόσιο διάλογο εντός Αριστεράς αλλά και με όλο το πολιτικό φάσμα.
Αυτό το κύρος οφείλει να το ανακτήσει. Ας βρει τρόπο να προστατεύσει την Ιστορία της.
O Βασίλης Τσιτσιρίγκος είναι οικονομολόγος, έχει υπάρξει μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Κ.Σ. του Ρήγα Φεραίου
* Υ.Γ. Εμείς συνιστούμε ανεπιφύλακτα στον Κακαφίκα τη "Μαρία Νεφέλη" του Ελύτη (Ίκαρος 1979), σελ. 106-109
