Πρέπει να κρύψει την αδυναμία του και τις αποτυχίες του στην εξωτερική του πολιτική, πρέπει ν’ αλλάξει τη συζήτηση για την ακρίβεια που τραβάει την ανηφόρα και βεβαίως πρέπει να καλύψει και τον Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέως.
Η στήριξη στο Ισραήλ είναι ντροπιαστική, βρίσκεται απέναντι στα αισθήματα και στη λογική της πλειονότητας της κοινής γνώμης. Η χωρίς τέλος στήριξη στο Ουκρανικό έχει φάει τα ψωμιά της. Στοιχίζει η αποτυχία σε ό,τι αφορά την Τουρκία, το φλερτ με την πλειονότητα των Ευρωπαίων, που ψηφίζουν υπέρ της συμμετοχής της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία.
Το αφήγημα του «ηγέτη Μητσοτάκη, που τον θέλουν οι Ευρωπαίοι και τον ακούν» όχι μόνο δεν πείθει, αλλά όλο και περισσότεροι διαπιστώνουν ότι δεν ήταν ποτέ αληθινό.
Γνωρίζει βεβαίως ότι το κυρίαρχο βάσανο για τη μεγάλη πλειονότητα είναι η ακρίβεια, είναι το κόστος ζωής που ανεβαίνει με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από την άνοδο των όποιων εισοδημάτων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, διαπιστώνοντας τη δύσκολη πραγματικότητα, αποφάσισε με τους επικοινωνιολόγους του να ρίξει κι άλλα ιδεολογικά και πολιτικά όπλα στον δημόσιο διάλογο - σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον βεβαίως. Προσπάθησε να μας πείσει λοιπόν για την ανθρωπιστική του πολιτική σε ό,τι αφορά τη Γάζα. Να δείξει ότι είναι σκληρός έναντι του Ερντογάν, από τον οποίο θα ζητήσει να άρει το casus belli. Και ότι οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν ν’ αποφασίσουν για την Τουρκία χωρίς την Ελλάδα και την Κύπρο. Επανέφερε και το παλιό αφήγημα περί άρσης της μονιμότητας των δημόσιων υπαλλήλων με την ελπίδα να κερδίσει τους ακροκεντρώους και γενικώς το κεντρώο κοινό.
Είχε βεβαίως, μαζί με όλα τα παραπάνω, να καλύψει και τον Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέως υποσχόμενος πως θα τον ρίξει στα μαλάκα για την τραγωδία των Τεμπών. Ροκανίζει χρόνο και όπλα. Κι αυτό είναι ακόμα μία ένδειξη των αληθινών δυσκολιών του Κ. Μητσοτάκη.
