«Η αγανάκτηση δεν αρκεί» έγραφε ο Ινγκράο, πραγματευόμενος στις απαρχές της κρίσης στην Ευρώπη το -όχι και τόσο- μακρινό 2011. Το 2023 στην Ελλάδα, που βιώνει πολλαπλές κρίσεις οι οποίες επιτείνονται, αν δεν πυροδοτούνται από την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε αγωνιστική διαδικασία. Αυτές τις ημέρες, μάλιστα, συναντιέται στους δρόμους το εμβληματικό κίνημα των ανθρώπων του Πολιτισμού, από τα θέατρα ως τα μουσεία, με τους εκπαιδευτικούς και τους συνταξιούχους. Λίγους μήνες νωρίτερα οι νέες και οι νέοι στα πανεπιστήμια της χώρας όχι μόνο αντιστάθηκαν, αλλά κατάφεραν να κερδίσουν την αυταρχική ιδεοληψία Κεραμέως-Μητσοτάκη, με την πανεπιστημιακή αστυνομία να μένει στα χαρτιά ως ένα κακόγουστο αστείο. Την ίδια ώρα, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών ζει στην κόψη του ξυραφιού. Η αδυναμία να βγει ο μήνας φαντάζει πλέον μια αναπόφευκτη κανονικότητα.
Σήμερα το πολιτικό υποκείμενο που θα εκφράσει και θα μετατρέψει σε πολιτικό πρόγραμμα αλλαγής δεν αναζητείται. Υπάρχει, και μάλιστα είναι ισχυρό και με βαθιές ρίζες. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο πόλο για την Αριστερά και τον ευρύτερο δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο. Ως εκ τούτου, μετατρέπεται στο αντίπαλο δέος της πιο σκληρής Δεξιάς στην ελληνική πολιτική Ιστορία, τουλάχιστον από το 1974 κι έπειτα. Τώρα είναι η ώρα της ανάδειξης με κάθε τρόπο της προγραμματικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως βάση και της προοδευτικής διακυβέρνησης, να εξηγήσει, δηλαδή, με τρόπο καθαρό και αδιαμφισβήτητο: Έτσι θα κυβερνήσουμε. Για τη νίκη στις εκλογές που θα τη φέρει η συμμετοχή, ιδίως των νέων, των ζωντανών και δημιουργικών κομματιών της κοινωνίας. Των ανθρώπων που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει στήσει στον τοίχο, μάλλον όχι τυχαία.
