Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος βαθιές πολιτικές γνώσεις για να καταλάβει ότι το νομοσχέδιο για τα εργασιακά είναι υπαγορευμένο από τους μεγάλους εργοδότες.
Τους εξασφαλίζει όσες δωρεάν υπερωρίες θέλουν, τους ισχυροποιεί ακόμα περισσότερο έναντι των μικρότερων ανταγωνιστών τους, τους προσφέρει τεράστια περιθώρια εκμετάλλευσης της εργασίας - λάστιχο.
Νομιμοποιεί τις ατομικές συμβάσεις και τους απαλλάσσει από την Επιθεώρηση Εργασίας. Και ακόμα τους δίνει τα μέσα να ξεφορτωθούν είτε «ενοχλητικές» συνδικαλιστικές δραστηριότητες -όσο και όπου υπάρχουν- είτε μεμονωμένους «ενοχλητικούς» εργαζόμενους.
Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Και την ώρα που, ακόμα και μέσα στη Βουλή, το νομοσχέδιο σφυροκοπείται από όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, η κυβερνητική γραμμή εξακολουθεί χωρίς ίχνος πολιτικής αξιοπρέπειας να επιμένει στο κουτοπόνηρο επιχείρημα «της μητέρας που θέλει να πάρει ρεπό και να δει τα παιδιά της».
Η τακτική αυτή αποκαλύπτει την απόλυτη κυβερνητική αδυναμία να υποστηρίξει με ένα κάπως αξιοπρεπές επιχείρημα αυτό που γίνεται.
Δείχνει επίσης την επίγνωση που υπάρχει στα κυβερνητικά επιτελεία ότι γύρω από αυτό το νομοσχέδιο δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η παραμικρή κοινωνική συναίνεση.
Η μόνη τους ελπίδα είναι να κρατήσουν τον κόσμο σε απάθεια και άγνοια. Για να μην καταλάβει τα αδιανόητα που μεθοδεύουν εις βάρος του μέσα σε συνθήκες κρίσης.
Η στάση της κυβέρνησης δείχνει αδυναμία. Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δική του δύναμη και να αντιδράσει τώρα.
