Ωραία λοιπόν, ας δεχτούμε ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι όντως υπέρ της απαλλοτρίωσης της πατέντας στα εμβόλια. Το ερώτημα είναι το εξής: σήμερα, που το θέμα έχει φουντώσει μετά την κίνηση Μπάιντεν και εμφανίζεται να υπάρχει διχογνωμία ανάμεσα στη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί δεν παρεμβαίνει; Γιατί δεν τοποθετείται δημόσια; Γιατί δεν καταθέτει μια πρόταση; Γιατί δεν ζητάει να συγκληθεί κάποιο ευρωπαϊκό όργανο για να προωθήσει την πρότασή του;
Η απάντηση είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει στην πραγματικότητα καμία επαφή με το συγκεκριμένο θέμα. Δεν ξέρουμε πώς και γιατί μπήκε η υπογραφή του μαζί με εκείνη του Ηλ. Μόσιαλου σε κάποιο άρθρο για το θέμα, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ο ίδιος δεν το ήξερε καν. Και έτσι εξηγείται ο παιδαριώδης και ελάχιστα σοβαρός τρόπος με τον οποίο είχε αντιδράσει στη Βουλή όταν αναφέρθηκε ο Τσίπρας στο θέμα.
Τότε ο Μητσοτάκης δεν έδειχνε εικόνα ανθρώπου που είχε έστω και στοιχειώδη άποψη για το θέμα της πατέντας. Αντίθετα, αντιμετώπισε ιδεολογικά το ζήτημα, λοιδορώντας την πρόταση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είχε πει τότε ότι η πρόταση για άρση της πατέντας στα εμβόλια είναι αντίθετη με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και θυμίζει τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Και το είχε πει μάλιστα με χαιρέκακο τρόπο και ανωριμότητα ανάρμοστη όχι μόνο για πρωθυπουργό, αλλά και για απλό βουλευτή.
Θα μπορούσε να είναι αστείο. Γιατί έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που δεν διαθέτει το παραμικρό πολιτικό έρμα και σπρώχνει τον εαυτό του με επικοινωνιακές αρπαχτές.
Εν τω μεταξύ όμως, αυτός ο άνθρωπος κηρύσσει την επιστροφή στην κανονικότητα με 3.000 κρούσματα την ημέρα και τους εμβολιασμούς να μην έχουν πάει τόσο καλά όσο ισχυρίζεται.
Και, παραλλήλως, εξαπολύει ολοκληρωτικό πόλεμο στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό.
Κι αυτά δεν είναι αστεία πράγματα. Είναι επικίνδυνα.
