Αυτές τις γιορτές θα μας ήταν αδύνατον να τις φανταστούμε πριν από έναν χρόνο. Η φετινή πραγματικότητα είναι πρωτόγνωρη για τις σημερινές γενιές, που τουλάχιστον είχαν την τύχη να μεγαλώσουν σε περίοδο ειρήνης.
Και οι άνθρωποι, που αναρωτιούνται πότε θα αποκατασταθούν το κοινωνικό τους περιβάλλον και η εργασία τους, αρχίζουν πλέον και ανησυχούν μήπως τα πράγματα δεν είναι πια όπως πριν.
Αυτή η ανησυχία εξαπλώνεται και στην Ελλάδα. Την ώρα που η Ευρώπη μπροστά στην πανδημία πάγωσε τη σκληρή δημοσιονομική της πολιτική, εξασφάλισε κοινό δανεισμό και προώθησε τεράστια ποσά για να στηριχτούν οι εθνικές οικονομίες.
Στην Ελλάδα η πενιχρή οικονομική στήριξη κατευθύνθηκε μεροληπτικά προς τους ισχυρότερους. Μόνο αυτοί ξέρουν ότι θα επιβιώσουν. Όλοι οι άλλοι, που έχουν σηκώσει ήδη τρία Μνημόνια στην πλάτη τους, κινδυνεύουν να ξαναβρεθούν εκεί που ήταν το 2011.
Η ενίσχυση των ήδη ισχυρών, η μεγάλη ύφεση που αναμένεται και η επίσης αναμενόμενη έκρηξη της ανεργίας θα φέρουν τεράστιες πιέσεις στους μισθούς.
Ήδη η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προσφέρει στους εργοδότες φτηνότερη και ελαστικότερη απασχόληση και απελευθέρωση των απολύσεων.
Ενώ για τους επιστήμονες, μετά τα «σκόιλ ελικίκου», η κυβέρνηση επιφυλάσσει την εξομοίωση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων με αυτά των αποφοίτων των κολεγίων τριετούς φοίτησης.
Ορθώς λοιπόν ο κόσμος ανησυχεί. Αλλά δεν θα αλλάξει τίποτα αν η ανησυχία του δεν ανησυχήσει την κυβέρνηση. Δηλαδή αν δεν βάλει τις φωνές. Αυτό.
