Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον, ότι τα μέτρα που λήφθηκαν έως τότε δεν λάμβαναν υπόψη τις αντοχές του τοπικού Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Και δεύτερον, ότι τα μέτρα αυτά, όποια κι αν ήταν, δεν απέδωσαν.
Το δόγμα της ατομικής ευθύνης είναι τουλάχιστον προσχηματικό και ανόητο. Από τη στιγμή που η πανδημία βρίσκεται σε τέτοιον βαθμό έξαρσης, ο ιός δεν κάνει πλέον διακρίσεις ανάμεσα σε υπεύθυνους και ανεύθυνους. Βρίσκεται παντού.
Ήταν λοιπόν αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης να προβλέψει την εξέλιξη της κατάστασης και να επεξεργαστεί αποτελεσματικότερα μέτρα για να προστατεύσει την κοινωνία. Δεν το έκανε.
Και ήταν επίσης αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για τη στήριξη των νοσοκομείων. Ούτε αυτό το έκανε.
Στις σημερινές συνθήκες, και με δεδομένο ότι το γενικευμένο λοκντάουν κάποια στιγμή θα έχει αποτέλεσμα, η ύπαρξη κάποιων παραπάνω ΜΕΘ μπορούσε να είναι καθοριστική για τις αντοχές του συστήματος.
Ούτε που ασχολήθηκαν. Προτίμησαν να τα φορτώσουν στον ιό, που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο έχει γίνει επιθετικότερος. Όπως όλοι οι ιοί τον χειμώνα.
Και αντί να ψάξουν τρόπους να βάλουν γιατρούς και κρεβάτια στο σύστημα, ανακοινώνουν εθνικά προγράμματα εμβολιασμού με εμβόλια που δεν υπάρχουν.
Αυτή είναι η κατάντια του επιτελικού κράτους σε ώρες κρίσης.
