Επομένως, σε μια συνθήκη στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης, με την επιβολή τέτοιων μέτρων, θα έπρεπε κανονικά να διασφαλίζονται στοιχειώδη πράγματα, όπως:
Ότι οι άνθρωποι που πλήττονται από τους περιορισμούς θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν μια στήριξη, που θα τους επιτρέπει να ζουν αξιοπρεπώς.
Ότι καμία σχέση εργασίας δεν θα μεταβληθεί και δεν θα γίνει δυσμενέστερη όσο διαρκούν τα μέτρα.
Ότι κανένας άνθρωπος δεν θα θιγεί εξαιτίας της αδυναμίας του να εξυπηρετήσει δανειακές υποχρεώσεις και οφειλές.
Αλλά και ότι κανένα νομοθέτημα δεν θα περάσει σε τέτοιες συνθήκες, αν δεν έχει ευρύτερες συναινέσεις.
Τέτοια πράγματα, σε άλλες χώρες θεωρήθηκαν αυτονόητα και τα μέτρα χρηματοδοτήθηκαν με ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους. Τι έχει κάνει όμως αυτή η κυβέρνηση;
Άφησε εργαζόμενους και μικρομεσαίες επιχειρήσεις χωρίς ουσιαστική στήριξη. Αντί για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, επιδότησε τις απολύσεις και τις συμβάσεις μερικής απασχόλησης.
Νομοθέτησε τη fast track αρπαγή περιουσιών από αυτούς που χρεοκόπησαν ή πρόκειται να χρεοκοπήσουν.
Και τώρα εκμεταλλεύεται τη συγκυρία για να καταργήσει το οκτάωρο και τις υπερωριακές αμοιβές και να απαγορεύσει την απεργία, υπολογίζοντας ότι σε καθεστώς λοκντάουν οι αντιδράσεις θα ελαχιστοποιηθούν.
Κοινωνική λεηλασία. Αυτή είναι η πολιτική της κυβέρνησης μέσα στην πανδημία. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
