Να γκρεμίζεις είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να χτίσεις. Ως αξιωματική αντιπολίτευση, η Ν.Δ. επιδόθηκε συστηματικά σε μια χυδαία επιχείρηση κατεδάφισης όλων των κόπων του ελληνικού λαού, αυτών που επέτρεψαν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει τη χώρα από τα Μνημόνια, να αφήσει -για πρώτη φορά στην Ιστορία- μερικά δισεκατομμύρια στην επόμενη κυβέρνηση και μια σειρά από υποδομές παράλληλα με θεσμικές κατακτήσεις που επέτρεπαν στην κοινωνία να ατενίζει με, έστω συγκρατημένη, αισιοδοξία την επόμενη μέρα.
Από την πρώτη της μέρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεκίνησε το ξήλωμα των κατακτήσεων, πρώτα απ’ όλα στα εργασιακά, μετά προχώρησε στα έργα υποδομής και στη συνέχεια σε δομές και θεσμούς που θα άλλαζαν τη χώρα.
Σ’ αυτήν τη φάση τη βρήκε η πανδημία, οπότε κατέφυγε στο απολύτως αναγκαίο -πλην όμως εύκολο- μέτρο της γενικευμένης καραντίνας.
Χειροκροτώντας τους γιατρούς, ο Κυρ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε αυτοκριτικός για τη σημασία του δημόσιου συστήματος Υγείας. Αλίμονο, αποδείχθηκε άλλη μια άσκηση επικοινωνιακής πολιτικής.
Μόλις τελείωσε το lockdown, ξεχάστηκε η ενίσχυση του ΕΣΥ, οι γιατροί που συνταξιοδοτήθηκαν δεν αναπληρώθηκαν και όλα συνέχισαν σαν να μην επρόκειτο ποτέ να έρθει αυτό που παγκοσμίως προέβλεπαν όλοι οι ειδικοί: το δεύτερο κύμα...
Ό,τι κέρδισε η κοινωνία εκείνους τους δύσκολους μήνες το κατασπαταλά η κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες με αλλοπρόσαλλες αποφάσεις, που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, υπονομεύουν τον τουρισμό και τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, βαθαίνουν την ύφεση, στερούν από τους ανθρώπους την προοπτική.
Το «επιτελικό κράτος» αποδεικνύεται ικανό μόνο για απευθείας αναθέσεις και προσλήψεις στρατιάς μετακλητών που αναδεικνύουν την παντελή έλλειψη αποτελεσματικού σχεδίου.
Και δεν έφτασε ακόμα ο Δεκαπενταύγουστος...
