Αυτόν τον καιρό μου φαίνεται ότι πληθαίνουν οι θάνατοι, που συνυπάρχουν με τον μαζικό θάνατο των ανθρώπων της Τουρκίας και Συρίας. Για τους τελευταίους πιστεύω ότι είναι απίθανο να αλλάξουν τα πράγματα και να έρθει η πολιτική που θέλουμε, αλλά πάντως για ένα διάστημα περιμένω καλούς τρόπους - για ύστερα βλέπουμε. Εν τω μεταξύ, χάνονται οι δικοί μας άνθρωποι - μικρό μέγεθος, αλλά μεγάλη πίκρα.
Ετσι χάσαμε τον Νίκο Στεφανή, φίλο και συναγωνιστή, μηχανικό μεταλλείων, που κυνηγήθηκε από τη ΔΕΗ γιατί κατήγγειλε τις τρομερές κατολισθήσεις στα ορυχεία. Η γυναίκα του μου έγραψε: «Η ζωή μου με τον Νίκο ήταν δύσκολη και ταυτόχρονα ενδιαφέρουσα. Χαίρομαι που κατάφερε να αποκτήσει λίγους, όμως εκλεκτούς φίλους σαν εσάς. Στην πατρίδα μου (Πολωνία) λένε ότι ο άνθρωπος ζει τόσο όσο υπάρχει στη μνήμη των ανθρώπων. Πιστεύω ότι ο Νίκος θα ζήσει ακόμα για πολλά χρόνια».
Ακόμη μία απώλεια ήταν ο θάνατος του Ιταλοέλληνα Μάριο Βίτι. Ο Βίτι, που πέθανε πλήρης ημερών, είχε γεννηθεί το 1926 και είχε μάθει ελληνικά από το σπίτι του, στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν ειδικευμένος μελετητής του Σεφέρη και του Ελύτη, μάλιστα μετέφρασε στα ιταλικά το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο στον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».
Η Ράκελ Γουέλς πέθανε 82 ετών, έχοντας τα «παράσημα» του sex symbol των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Τον τίτλο αυτόν τον διατήρησε σε αντίξοες συνθήκες, όμως αποκάλυψε ότι παραλίγο να πεθάνει, καθώς έπαθε αμυγδαλίτιδα φορώντας ένα τολμηρό μπικίνι σε άσχημο καιρό. Σε πολλούς φίλους η είδηση του θανάτου της προκάλεσε θλίψη.
Και επειδή όλα τούτα μας μελαγχόλησαν εν μέσω Αποκριάς, αξίζει να θυμίσω μια αστεία ιστορία από τη φοιτητική μου περίοδο, που έχει πάλι σχέση με τον θάνατο. Στη Γ.Σ. του Σωματείου Φοιτητών «Η Θέμις», κάποιος περιφερόταν ανάμεσα στον κόσμο και ζητούσε να υπογράψουν ένα κείμενο για την επανεγγραφή κάποιου διαγραμμένου. Ρωτάω για ποιον λόγο είχε διαγραφεί αυτός και παίρνω απάντηση: «Γιατί, χάριν παιδιάς, είχε ζητήσει από τη Γ.Σ. να εκδώσει ψήφισμα συμπαράστασης στη χήρα του αειμνήστου (έκπτωτου) βασιλέως Φαρούκ»… Για την Ιστορία, ο «αείμνηστος βασιλιάς» ήταν ένα κανονικό ρεμάλι, διάσημος για τις καταχρήσεις του και επιρρεπής στο πολύ φαγητό, που πέθανε το 1965 από ανακοπή…
