Αν η Άνγκελα Μέρκελ δεν είχε εγκαταλείψει την πολιτική, σήμερα δεν θα ένιωθε τόσο μόνη ως γυναίκα επικεφαλής κυβέρνησης. Με δεδομένο ότι η Τζόρτζια Μελόνι θα είναι η επόμενη πρωθυπουργός, τότε Αγγλία, Γαλλία και Ιταλία θα έχουν «γυναίκες στην εξουσία». Ηγούνται συντηρητικών κυβερνήσεων, σκληρότερων ή ηπιότερων, κάτι που δίνει το δικαίωμα να αναρωτηθούμε,αν η Ευρώπη γέμισε «κλώνους» της Μάργκαρετ Θάτσερ. Τόσο η Μελόνι όσο και η Βρετανίδα Λιζ Τρας έχουν δηλώσει δημόσια ότι η άλλοτε «σιδηρά κυρία» αποτέλεσε πρότυπο γι’ αυτές. Η τρίτη της παρέας, η Γαλλίδα Ελιζαμπέτ Μπορν, δεν έχει εκφραστεί αναλόγως, αλλά οι πολιτικές που καλείται να υλοποιήσει υπό τις φτερούγες του Εμανουέλ Μακρόν, σε μια δύσκολη «στροφή» της θητείας του, μόνο αριστερές δεν είναι. Τον ρόλο της «Γαλλίδας Θάτσερ» είχε διεκδικήσει απαιτητικά ως υποψήφια Πρόεδρος η Βαλερί Πεκρές των Ρεπουμπλικανών, χωρίς όμως να πείσει τους Γάλλους για τις ικανότητές της.
Ο πιο γνήσιος κλώνος είναι βρετανικός
Η Λιζ Τρας, ίσως και λόγω... εθνικότητας, έχει ένα προβάδισμα. Οι τελευταίες εξαγγελίες της νεότευκτης κυβέρνησής της για την οικονομία, με κεντρικό άξονα τις φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους, της δίνουν δικαιωματικά την πρωτοκαθεδρία. Ήταν τόσο προκλητικά αντικοινωνικές οι επιλογές της, που η αντιπολίτευση έκανε λόγο για «ταξικό πόλεμο», ενώ ακόμα και φιλελεύθεροι οικονομολόγοι προειδοποίησαν ότι θα διαλύσει τη βρετανική οικονομία.
Επί δεκαετίες το ζητούμενο για το φεμινιστικό κίνημα και τα κόμματα της Αριστεράς ήταν να αυξηθεί ο αριθμός των γυναικών στην πολιτική, ο ρόλος τους στη λήψη αποφάσεων, ως εξέλιξη που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολιτικές πιο κοινωνικές, πιο προοδευτικές, πιο ανθρώπινες. Στην πράξη είδαμε γυναίκες να αναρριχώνται στην ιεραρχία συντηρητικών κομμάτων όχι ως αποτέλεσμα γενικότερης τάσης φεμινιστικοποίησης της πολιτικής, αλλά ως μοναχικές καβαλάρισσες, που ενσάρκωναν την πιο σκληρή πλευρά της «πολιτικής για επαγγελματίες». Αυτό συχνά ξεκίνησε ως επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Όπως όταν ο Χέλμουτ Κολ, για να αποτινάξει τη ρετσινιά του «μισογυνισμού» που κατέτρεχε την ευρωπαϊκή Χριστιανοδημοκρατία, έβγαλε από το καπέλο το συνεσταλμένο «κορίτσι» από την Ανατολική Γερμανία. Τελικά αναδείχθηκε σε συνταγή επιτυχίας για δεξιά κόμματα.
Ενα οπλοστάσιο πλούσιο σε κλισέ
Κάποιες, όπως η Μελόνι, επικαλούνται την... εμπειρία τους ως μανάδες, άλλες προβάλλουν το μοντέλο της αυτοδημιούργητης γυναίκας καριέρας και μερικές, όπως η Μέρκελ, στόχευαν τις καρδιές της μικροαστής νοικοκυράς. Όλα τα κλισέ μπορούν να επιστρατευτούν για να υπηρετήσουν τον συντηρητισμό. Η συντηρητική τους προέλευση συχνά λειτουργεί ως ασπίδα, σε αντίθεση με όσα αντιμετωπίζουν γυναίκες πολιτικοί από τον χώρο της Αριστεράς, που συνοδεύονται από την προκατάληψη ότι δεν μπορεί να είναι καλές μανάδες ή σύζυγοι όταν «τρέχουν όλη μέρα με το κόμμα».
Συμπέρασμα. Οι επιλογές ενός/μιας πολιτικού δεν είναι αποτέλεσμα θηλυκότητας, αλλά ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης. Μια γυναίκα πρωθυπουργός ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αποτελεί εγγύηση βελτίωσης, αναβάθμισης του αξιώματός της. Συχνά μπορεί να υπηρετεί με μεγαλύτερη επιτυχία την οπισθοδρόμηση.
