Οι εκλογές στη Σουηδία επιβεβαίωσαν απλώς κάτι που έχει φανεί εδώ και χρόνια. Η υιοθέτηση από τα παραδοσιακά κόμματα θέσεων της Ακροδεξιάς, έστω και ντυμένες με τον μανδύα του θεωρούμενου πολιτικού καθωσπρεπισμού, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να ενισχύσει τα ακραία κόμματα του χώρου.
Οι κατ’ όνομα Σουηδοί Δημοκράτες μπορούν να θεωρηθούν οι μεγάλοι νικητές των κυριακάτικων εκλογών όχι μόνο επειδή σκαρφάλωσαν στη δεύτερη θέση με ποσοστό πάνω από 20%, αλλά και γιατί φαίνεται να διασφαλίζουν με τη δική τους δυναμική μια πλειοψηφία από το Κέντρο προς τα δεξιά. Εκμεταλλεύτηκαν το κλίμα ξενοφοβίας, που έχει ενισχυθεί μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και την όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων στη χώρα.
Οι συσχετισμοί στη Βουλή της χώρας με τους 349 βουλευτές παραμένουν οριακοί και το τελικό αποτέλεσμα θα διαμορφωθεί μόνο όταν καταμετρηθούν και οι επιστολικές ψήφοι για να υπάρξει και η επίσημη ανακήρυξή του. Φαίνεται πάντως ότι η Δεξιά στο σύνολό της θα διαθέτει 175 έδρες, δηλαδή μία περισσότερη από ό,τι συνέβαινε μέχρι τώρα, όπου το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αντίστροφο υπέρ της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς.
Η άνοδος των Δημοκρατών υπό τον Τζίμι Άκεσον ήταν «ένα δυστύχημα που φαινόταν να καταφθάνει ολοταχώς». Το κόμμα, που μπήκε για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο το 2006 με ένα ποσοστό 5,7%, έχει καταφέρει να τετραπλασιάσει από τότε τα ποσοστά του, συγκεντρώνοντας τώρα 20,7% και διεκδικώντας κυβερνητικά αξιώματα σε μια συντηρητική κυβέρνηση μαζί με τους αποκαλούμενους «Μετριοπαθείς» (19,8%), τους Χριστιανοδημοκράτες (5,4%) και τους Φιλελεύθερους (4,6%). Η συνεργασία αυτών των κομμάτων δεν πρέπει να θεωρείται ήδη δεδομένη, αλλά στο συντηρητικό στρατόπεδο δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές από αυτή την τετραμερή συνεργασία για να επιτύχουν την «εκθρόνιση» της Κεντροαριστεράς. Το «ταμπού» έχει πέσει θύμα και αυτό της αλλαγής του κλίματος σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία.
Η μέχρι σήμερα Σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός Μαγκνταλένα Άντερσον κατάφερε να περιορίσει τη σταθερά πτωτική πορεία του κόμματός της με ποσοστό 30,5%, λίγο πάνω δηλαδή από εκείνο του 2018 (περίπου +2%). Οι Πράσινοι μένουν σταθεροί στο 5%, ενώ Κεντρώοι (6,7%) και Αριστερά (6,6%) έχουν μικρές απώλειες, με συνέπεια η κατάσταση να παραμένει οριακή.
Προβλέψεις είναι προς το παρόν δύσκολο να γίνουν. Από τις πρώτες εκτιμήσεις όμως δύο μπορούν να θεωρηθούν ασφαλείς. Η χώρα παραμένει διχασμένη ανάμεσα στα δύο μεγάλα πολιτικά στρατόπεδα δεξιά και αριστερά του Κέντρου και η αβεβαιότητα που προκαλεί σε ολόκληρη την Ευρώπη ο πόλεμος και η διαχείρισή του από την Ε.Ε. μάλλον ενισχύει αυτές τις τάσεις «διχοτόμησης». Σίγουροι κερδισμένοι των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων των τελευταίων δεκαπέντε ετών, αλλά και της σημερινής ενεργειακής κρίσης, είναι οι ακροδεξιοί. Κυρίως γιατί κατάφεραν να επικεντρώσουν την πολιτική αντιπαράθεση σε θέματα όπου παίζουν «εντός έδρας», όπως είναι το μεταναστευτικό, η καταπολέμηση της εγκληματικότητας, αλλά και μια λαϊκίστικη δημαγωγία για την αντιμετώπιση της ακρίβειας.
Ηταν εντυπωσιακό ότι η Σοσιαλδημοκράτισσα Άντερσον δεν δίστασε να μιλήσει με σκληρή ρητορική εναντίον των μεταναστών, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «η χώρα δεν χρειάζεται μια Chinatown ή μια Little Italy», ενώ έχει ήδη προωθήσει μέτρα περιορισμού του αριθμού των μεταναστών, υποσχόμενη μια ακόμα πιο σκληρή πολιτική για το μέλλον, στα πρότυπα της γειτονικής Δανίας. Η Σοσιαλδημοκράτισσα πρώην υπουργός Οικονομικών ηγούνταν μιας κυβέρνησης μειοψηφίας από τον περασμένο Νοέμβριο, με την υποστήριξη, αλλά όχι τη συμμετοχή, των κομμάτων του «προοδευτικού τόξου» και στις αρχές του χρόνου είχε εξαγγείλει μεγαλεπήβολα σχέδια για επιστροφή του κόμματός της σε πιο προοδευτικές πολιτικές, με έμφαση στο κοινωνικό κράτος.
Η ανασφάλεια που προκαλούν η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός και υπαρκτά προβλήματα στα γκέτο των σουηδικών μεγαλουπόλεων την οδήγησαν τελικά να επιλέξει να επενδύσει σε μια συνθηματολογία «νόμου και τάξης». Κάποιες αποφάσεις της ενίσχυσης χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, όπως αυξήσεις για τους συνταξιούχους, δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν ριζικά το πολιτικό κλίμα. Μοιάζει σαν να έχουν περάσει αιώνες από το άλλοτε σουηδικό κράτος, «υπόδειγμα της Σοσιαλδημοκρατίας».
