Για τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τα πράγματα είναι δύσκολα ενόψει των εκλογών του 2023, γι’ αυτό και καταβάλΛει κάθε προσπάθεια να βελτιώσει την εικόνα του πρωτίστως εντός αλλά και εκτός των συνόρων. Προσπαθεί να τη βελτιώσει επικοινωνιακά, αλλά στο μέτρο του δυνατού και επί της ουσίας, αφού ξέρει καλά ότι δεν αρκεί να πουλά στο τουρκικό ακροατήριο εθνικές επιτυχίες και πατριωτισμό, χρειάζεται και χειροπιαστά αποτελέσματα. Η τακτική του αυτή φαίνεται στην περίπτωση του πλωτού γεωτρύπανου «Αμπντούλ Χαμίτ Χαν, που τόσο απασχόλησε και την ελληνική κοινή γνώμη εν μέσω θέρους.
Πριν τον απόπλου του πλοίου από το λιμάνι της Μερσίνας ο Ερντογάν έκανε το επικοινωνιακό του σόου, έπαιξε το χαρτί της εθνικής υπερηφάνειας -«δεν χρειάζεται να πάρουμε άδεια από κανέναν» για τις γεωτρήσεις, είπε, «δεν θα μπορέσει να μας εμποδίσει να πάρουμε αυτό που δικαιούμαστε στη Μεσόγειο»-, αλλά έστειλε το «Αμπντούλ Χαμίτ Χαν» σε ξεκάθαρα τουρκική περιοχή, σε ένα «οικόπεδο» όπου η πιθανότητα να υπάρχει κοίτασμα υδρογονανθράκων είναι μεγάλη. Με τις τιμές του φυσικού αερίου να έχουν εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη -μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τις ευρωπαϊκές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας και των παιχνιδιών που παίζει ο Βλαντίμιρ Πούτιν με τους αγωγούς- ο Ερντογάν ελπίζει να βρει το ταχύτερο ένα εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα στην περιοχή. Και να πείσει τους ψηφοφόρους να του πιστώσουν εκ των προτέρων την όποια επιτυχία.
Το χαρτί του ειρηνοποιού
Επίσης, ο Τούρκος πρόεδρος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ Μόσχας και Κιέβου, καθώς δεν υπάρχει κανένας άλλος σ’ αυτή τη φάση που να μπορεί -και να θέλει- να το κάνει. Πρώτα λούστηκε στο φως της μεγάλης επιτυχίας να πείσει τους Ρώσους και τους Ουκρανούς να φορτώσουν τα καράβια με τόνους σιτηρών και να τα περάσουν από προστατευμένους διαδρόμους μέσα από τα ναρκοπέδια της Μαύρης Θάλασσας ώστε να φτάσουν στον υπόλοιπο κόσμο. Και να επιβραδύνουν -αν όχι να αποτρέψουν- μια οξυμένη επισιτιστική κρίση, αφού η Ουκρανία είναι από τους σημαντικότερους παραγωγούς και εξαγωγείς δημητριακών στον πλανήτη. Στη συνέχεια, έσπευσε μαζί με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες στο ουκρανικό Λβιβ για μια συνάντηση με τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, με στόχο να μεσολαβήσει ώστε να αποφορτιστεί η έκρυθμη κατάσταση στο μεγαλύτερο πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας στην Ευρώπη, στη Ζαπορίζια. Σε πρώτη φάση η διαμεσολάβηση Γκουτέρες-Ερντογάν δεν έφερε αποτέλεσμα και ο Τούρκος Πρόεδρος εξέφρασε ανησυχία για τον κίνδυνο ενός «νέου Τσερνόμπιλ» αναφερόμενος στον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια. Ωστόσο, στο ταξίδι της επιστροφής του στην Τουρκία δήλωσε στους Τούρκους δημοσιογράφους ότι θα συζητήσει το ζήτημα της Ζαπορίζια με τον Ρώσο ομόλογό του έπειτα από τις συνομιλίες που είχε με τον Ζελένσκι. «Θα του ζητήσω να κάνει η Ρωσία ό,τι χρειάζεται ως σημαντικό βήμα για την παγκόσμια ειρήνη» είπε.
Στην περίπτωση που η διαμεσολάβηση Ερντογάν πετύχει, όπως εύχονται όλοι, η Ευρώπη θα του χρωστάει την απομάκρυνση του πυρηνικού κινδύνου.
Αποκατάσταση σχέσεων με το Ισραήλ
Στο μεταξύ, η τουρκική διπλωματία δουλεύει αυτή την εποχή υπερωρίες για να κλείνει ένα-ένα εκείνα τα ανοιχτά ζητήματα που είχαν κάνει την Τουρκία να έχει στη γειτονιά της μόνο εχθρούς, κόντρα στο περιβόητο δόγμα Νταβούτογλου. Την περασμένη εβδομάδα Τουρκία και Ισραήλ προχώρησαν στην πλήρη αποκατάσταση των διπλωματικών τους σχέσεων και αποφάσισαν ανταλλαγή πρεσβευτών, αφήνοντας πίσω τους τα χρόνια της «ψυχρότητας». Υπενθυμίζεται ότι η ελληνική διπλωματία είχε σπεύσει να γεμίσει το κενό σε στενή συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία και η νυν εξομάλυνση των σχέσεων Άγκυρας-Τελ Αβίβ προκαλεί πονοκέφαλο στην Αθήνα.
Το προηγούμενο διάστημα ο Ερντογάν είχε κάνει προόδους και με τη Σαουδική Αραβία αλλά και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, πρωτίστως διότι έκρινε ότι έχει ανάγκη την οικονομική συνεργασία με τους πλούσιους της αραβικής χερσονήσου. Άλλοι τον κατηγορούν για κωλοτούμπες, άλλοι του πιστώνουν πραγματισμό, το θέμα είναι ότι χρειάζεται άμεσα τη στοιχειώδη βελτίωση της ζοφερής οικονομικής κατάστασης στην Τουρκία στον δρόμο για τις εκλογές του ιστορικού 2023, οπότε και συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Η Συρία και οι πρόσφυγες
Αμεσα χρειάζεται και μια επιτυχία στη Συρία, πάνω απ’ όλα για το εσωτερικό ακροατήριο, καθώς από καιρό πολλοί ψηφοφόροι του Ερντογάν θεωρούν πως εξαναγκάζονται να μοιράζονται τη φτώχεια τους και τις κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας με τους Σύρους πρόσφυγες.
Γι’ αυτό και προσπαθεί να επιβάλει μια ζώνη ασφαλείας στη βόρεια Συρία ώστε να στείλει εκεί όσο γίνεται περισσότερους από τα 4 εκατομμύρια των Σύρων προσφύγων που έχουν καταφύγει εδώ και χρόνια στην Τουρκία, ενώ ταυτόχρονα θέλει να δείξει ότι κερδίζει τον ακήρυχτο πόλεμο απέναντι στους Κούρδους «τρομοκράτες» της Συρίας, τους οποίους θεωρεί παρακλάδι του ΡΚΚ. Κάποιοι ριψοκίνδυνοι αναλυτές, μάλιστα, θεωρούν πως ο Ερντογάν θα ήταν διατεθειμένος ακόμη και να τα βρει με τον Άσαντ για να πετύχει αυτούς τους δύο στόχους. Το μόνο βέβαιο είναι ότι νοιάζεται πολύ περισσότερο για τα νότια σύνορα της Τουρκίας απ’ ό,τι για τον Έβρο…
