Ο τρίτος άνθρωπος χτύπησε ξανά. Επιδιώκοντας αυτή τη φορά να κάνει τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, στις 12 και 19 Ιουνίου, τον γ' γύρο των προεδρικών, ο Ζαν Λικ Μελανσόν ανακατεύει ξανά το πολιτικό παιχνίδι. Με την κυρίαρχη πλέον θέση που του προσφέρει το 22% του α' γύρου των προεδρικών εκλογών, όχι μόνο στον χώρο της Αριστεράς αλλά στην πολιτική σκακιέρα, επιχειρεί να λειτουργήσει ως ο προοδευτικός, αριστερός πόλος απέναντι στον Εμανουέλ Μακρόν: με τους όρους που έχει περιγράψει αναλυτικά στο "Κοινό μας μέλλον", το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας.
Μόλις 24 ώρες πριν από την τηλεοπτική αναμέτρηση Μακρόν - Λεπέν, ζήτησε από τους πολίτες να τον εκλέξουν πρωθυπουργό, ψηφίζοντας μια "πλειοψηφία βουλευτών της Ανυπότακτης Γαλλίας και μελών της Λαϊκής Ενότητας". Μάλιστα ο Μελανσόν, στην πρώτη του συνέντευξη από την Κυριακή του α' γύρου, διευκρίνισε: "θα είμαι πρωθυπουργός, όχι χάρη στον κ. Μακρόν ή την κ. Λεπέν αλλά χάρη στους Γάλλους που με εξέλεξαν", επαναλαμβάνοντας ότι δεν θέλει να πάει ούτε μία ψήφος από την Ανυπότακτη Γαλλία στην ακροδεξιά Λεπέν και τονίζοντας ότι οι δύο υποψήφιοι "δεν είναι της ίδιας φύσης".
Τα ιστορικά προηγούμενα
Ο Μελανσόν επιδιώκει έτσι να επιβάλει μια "συγκυβέρνηση" με τον / την Πρόεδρο, καθώς είθισται (δεν υπάρχει ρητή αναφορά στο σύνταγμα) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να επιλέγει για τη θέση του πρωθυπουργού τον επικεφαλής του κόμματος που έχει την πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή. Όταν αυτή συμβαδίζει με το κόμμα του, τα πράγματα είναι δρομολογημένα. Όταν όμως δεν ισχύει αυτό, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για "συγκυβέρνηση" ή "συγκατοίκηση", κάτι άγνωστο στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας ώς το 1986, όταν ο Φρανσουά Μιτεράν αναγκάστηκε, επί δύο χρόνια, να "συγκατοικήσει" στην κορυφή της εξουσίας με πρωθυπουργό τον πολιτικό με τον οποίο είχε χείριστες σχέσεις, τον Ζακ Σιράκ.
Ακολούθησε η περίοδος 1993 - 1995, όταν ο Μιτεράν συνυπήρξε με πρωθυπουργό τον επίσης συντηρητικό Εντουάρ Μπαλαντίρ, που χαρακτηρίστηκε "βελούδινη" λόγω των αβρών τρόπων των δύο. Τον Ιούλιο του 1997, μετά από την επικράτηση της πληθυντικής Αριστεράς, ο Πρόεδρος Σιράκ αναγκάστηκε να ορίσει πρωθυπουργό τον Λιονέλ Ζοσπέν, πρώτο γραμματέα τότε του Σοσιαλιστικού Κόμματος - ήταν η μακροβιότερη "συγκατοίκηση", καθώς κράτησε ώς το τέλος της θητείας Σιράκ, το 2002.
"Δεν είναι πάλη των θέσεων αλλά πάλη των τάξεων"
Ωστόσο είναι η πρώτη φορά που με τέτοια σαφήνεια πολιτικός αρχηγός ζητάει από τους ψηφοφόρους, στην ουσία να "επιβάλουν" συγκυβέρνηση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με την ανακοίνωσή του αυτή, έδωσε έτσι συνέχεια στη δήλωση που είχε κάνει ήδη το βράδυ του α' γύρου: ο αγώνας συνεχίζεται, έχουμε πρόγραμμα, έχουμε στρατηγική. Κάποιοι θεώρησαν ότι επρόκειτο για σχήμα λόγου. Διαψεύστηκαν.
Ο Μελανσόν στοχεύει στην ανάδειξη αριστερής πλειοψηφίας στη Βουλή -ήδη έχουν ξεκινήσει άτυπες συζητήσεις με το ΚΚΓ και τους Πράσινους. "Να συζητήσουμε σοβαρά, να αποδομήσουμε όποια διαφωνία σε όποιο σημείο. Να δούμε το γιατί. Υπάρχει πραγματικά διαφωνία ή ήταν μια προεκλογική φιοριτούρα;" Εξήγησε μάλιστα ότι δεν προτείνει στις άλλες αριστερές δυνάμεις μια "προεκλογική συμφωνία" αλλά μια "στρατηγική που θα γίνει προεκλογική συμφωνία". "Δεν είναι πάλη των θέσεων αλλά πάλη των τάξεων".
