Διαβάζω ανάρτηση γνωστού μου γιατρού-ογκολόγου, πολιτευτή του τσεχικού μετριοπαθούς Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος: «Στη σύνθεση της ομάδας χόκεϊ της πόλης μας υπάρχει ένας Ρώσος παίκτης. Παρακαλώ τη Διοίκηση να μας ενημερώσει για τη στάση του αναφορικά με τη βάρβαρη επίθεση της χώρας του εναντίον της Ουκρανίας».
Διαβάζω μια ανακοίνωση στην πόρτα ενός ιατρείου της Πράγας: «Από σήμερα παύουμε να εξετάζουμε ρώσικα σκουπίδια. Μην τολμήσετε να περάσετε το κατώφλι».
Μιλάω με τον γιό μου, δάσκαλο σε δημοτικό σχολείο. Tο ένα πέμπτο περίπου των μαθητών είναι Ρώσοι ή Ουκρανοί. Δυο τρία παιδάκια από τη Ρωσία είπαν στο σχολείο ότι ο Πούτιν είναι «καλός ηγέτης». Η διεύθυνση ετοιμάζεται να τα αποβάλει δια παντός.
Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Πράγας o λέκτορας Μάρτιν Ντλόουχι, δημοτικός σύμβουλος Πράγας με το συντηρητικό κόμμα ΤΟΡ 09, επικαλούμενους «λόγους συνείδησης και ηθικών αρχών» αρνείται να επιβλέψει στο εξής εργασίες Ρώσων φοιτητών ή να διδάξει Ρώσους.
Κοιτάζω στο fb τα προφίλ φίλων και γνωστών μου από τη Ρωσία: όλοι έχουν αναρτημένες ουκρανικές σημαιούλες. Αναρωτιέμαι ωστόσο: Πόσοι από πεποίθηση, πόσοι από ανάγκη;
Η πρυτανεία του πανεπιστημίου της Οστράβα ανακοινώνει ότι παύει οποιαδήποτε συνεργασία με ρωσικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Στη Μπρατισλάβα το ηρώο των εφτά χιλιάδων σοβιετικών στρατιωτών που έπεσαν για την απελευθέρωση της Σλοβακίας βάφτηκε με τα χρώματα της Ουκρανίας. Η οδός Ρωσίας και η οδός Κριμαίας στην Πράγα μετονομάστηκαν σε οδός «Προέδρου Ζελένσκι» ή οδό «Ρώσικο πλοίο τράβα να γαμ..»
Θα μπορούσα να αφηγηθώ δεκάδες παρόμοια περιστατικά. Μπορώ να ερμηνεύσω το αντιρωσικό πνεύμα που κυριαρχεί σε Τσεχία και Σλοβακία με το τραύμα του ΄68 που προκάλεσε η βίαια καταστολή της Άνοιξης της Πράγας από τα σοβιετικά τανκς, με τις αντίστοιχες μνήμες των Ούγγρων και των Πολωνών από το ΄56. Αρκεί άραγε η επίκληση αυτών των γεγονότων για να δικαιολογηθούν τα παραπάνω;
Το κύμα συμπαράστασης προς την Ουκρανία και τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες είναι πράγματι εντυπωσιακό. Χιλιάδες εθελοντές έχουν στρατευθεί σε αυτή την υπόθεση. Αντιλαμβάνομαι ότι η γεωγραφική εγγύτητα παίζει σημαντικό ρόλο στον βαθμό ευαισθητοποίησης. Η αλληλεγγύη που δείχνουν τόσοι Τσέχοι πολίτες, η διάθεση να περιθάλψουν τα θύματα της Ρωσικής εισβολής αποτελούν αναμφίβολα δείγματα ανθρωπιάς, αλλαγής προς το καλύτερο.
Συγκρίνω τη σημερινή κατάσταση με την «υποδοχή» που επιφύλαξε η Τσεχία το 2016 σε 82 (όλους κι όλους) χριστιανούς (γεζίντι) πρόσφυγες από το Ιράκ. Δεκαεφτά (17) γιατροί τότε αρνήθηκαν να τους εξετάσουν. Μετά από λίγες βδομάδες «φιλοξενίας» αναχώρησαν όλοι για άλλους προορισμούς.
Μέχρι πρόσφατα η κυβέρνηση της Τσεχίας, χώρα με υγιή οικονομία και μηδενική ανεργία, αρνούνταν επίμονα, με την υποστήριξη όλων των πολιτικών παρατάξεων, να παράσχει φιλοξενία σε πενήντα (50) προσφυγόπουλα από την Ελλάδα.
Διαβάζω (σε μη τσεχικά έντυπα) ότι οι περίπου εβδομήντα χιλιάδες μελαψοί και μαύροι φοιτητές που σπούδαζαν στην Ουκρανία βρήκαν πόρτες κλειστές στα σύνορα της τετράδας του Βίσεγκραντ. Αναρωτιέμαι τι άραγε ανέμεναν από χώρες όπου οι ντόπιοι Καιρίδηδες έχων εδώ και δεκαετίες το πάνω χέρι.
Στην Τσεχία την τελευταία εικοσαετία εργάζονται σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία πάνω 600.000 ξένοι εργάτες. Ένας στους τρεις είναι Ουκρανός. «Ουκάτσκα» (UK), όπως περιφρονητικά τους αποκαλούν πολλοί Τσέχοι. Κάνουν τις πιο δύσκολες, τις βρώμικες, τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές. Εάν αύριο αποφασίσουν να φύγουν η οικονομία της χώρας θα καταρρεύσει.
Μέχρι πρόσφατα μετρούσαν χιλιόμετρα οι ουρές έξω από την Αστυνομία αλλοδαπών. Αντιμέτωποι με μια απίστευτη γραφειοκρατία για την πολυπόθητη σφραγίδα παράτασης του δελτίου παραμονής. Θα αλλάξει τώρα τουλάχιστον κάτι για αυτούς;
