Η χθεσινή επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ στην Αθήνα δεν θύμιζε σε τίποτα τις προηγούμενες, ούτε τις αντίστοιχες επισκέψεις των Ελλήνων πρωθυπουργών στην καγκελαρία όσο κρατούσε αυτή τη ηνία των γερμανικών κυβερνήσεων. Δεν ήταν κρίσιμη, δεν κράτησε κανέναν με κομμένη την ανάσα, δεν προκάλεσε πάθη, δεν συνοδεύτηκε από διαδηλώσεις, δεν κυριάρχησε καν στα μέσα ενημέρωσης. Ήταν απλώς ένας σταθμός στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία της Μέρκελ σε μια σειρά χώρες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έπαιξαν μείζονα ρόλο στη 16χρονη θητεία της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσκάλεσε την καγκελάριο να έρθει να πει το αντίο της στην Αθήνα. Και η Μέρκελ ανταποκρίθηκε για μια σειρά λόγους, κάποιοι από τους οποίους είναι περίπου αυτονόητοι.
Πρώτον, η Ελλάδα είναι μια χώρα με τις τύχες της οποίας ασχολήθηκε εξαντλητικά, επιβάλλοντας τους όρους της και τον δημοσιονομικό κορσέ της. Να επισημάνουμε ότι ακόμη κι αν το τελευταίο διάστημα η Μέρκελ παραδέχεται ότι ζήτησε πολλά και δύσκολα από τους Έλληνες, ποτέ δεν είπε ότι αυτά που ζήτησε ήταν λάθος.
Δεύτερον, στα δεκάδες αφιερώματα για το τέλος της εποχής Μέρκελ στη Γερμανία η Ελλάδα πάντοτε έπαιζε πρώτο τραπέζι πίστα. Κι αυτό διότι, όπως υπογραμμίζουν όλοι οι Γερμανοί αναλυτές, οι δύο από τις τρεις μεγάλες κρίσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει στη βάρδιά της η Μέρκελ, η ευρωκρίση και το προσφυγικό, είχαν άμεσα να κάνουν με την Ελλάδα. Η τρίτη, η υγειονομική, είχε να κάνει με όλο τον κόσμο.
Τρίτον, αφού η καγκελάριος φρόντισε να πει από κοντά το αντίο της στον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν -έναν από τους ελάχιστους εκλεγμένους που είναι μακροβιότερος της Μέρκελ-, ήρθε να το πει και στον Μητσοτάκη, καθώς δεν ήθελε να φανεί ότι μεροληπτεί υπέρ της Τουρκίας. Άλλωστε, ως πιστή του δόγματος “το κράτος έχει συνέχεια”, αφήνει παρακαταθήκη στον διάδοχό της στην καγκελαρία τις προσπάθειες διαμεσολάβησης μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας που ξεκίνησε το δύσκολο καλοκαίρι του 2020, με αποτέλεσμα να ξαναρχίσουν οι -μάλλον ατέρμονες- διερευνητικές επαφές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Πιθανότατα υπάρχουν και άλλοι λόγοι γι’ αυτή την επίσκεψη, αλλά σίγουρα όχι λόγοι προσωπικοί - εάν υποθέσουμε ότι πολιτικοί από τη στόφα της Μέρκελ αφήνονται να... παρασυρθούν από συναισθήματα. Στη Μέρκελ δεν θα λείψει η Ελλάδα, όπως στην Ελλάδα δεν θα λείψει η Μέρκελ, την οποία σχεδόν ολόκληρη η χώρα την αντιμετώπιζε ως κακιά μητριά και όχι ως “μητερούλα”, όπως την έβλεπαν οι Γερμανοί.
Από τη στάση του σώματος της απερχόμενης καγκελαρίου στο πλάι του πρωθυπουργού ήταν σαφές ότι ήθελε να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα με την τελευταία της συνέντευξη Τύπου στην Ελλάδα. Όσο για τους ανθρώπους που τη συνόδευαν, ήταν πανευτυχείς για το πόσο εύκολα κύλησαν όλα, όχι εντός του Προεδρικού Μεγάρου ή του Μεγάρου Μαξίμου, αλλά στους δρόμους της Αθήνας. Ούτε διαδηλώσεις, ούτε αφίσες με τη Μέρκελ να ποζάρει ως άλλος Αδόλφος.
