Σε μια επίσκεψή μου στη Λακωνία ακούω μια αφήγηση που προέρχεται από πατέρα ολυμπιακών φρονημάτων. Είχε τάξει στο παιδί του ένα παιχνίδι, αλλά στη συνέχεια δεν πραγματοποίησε την υπόσχεσή του και γι’ αυτό το παιδί τον απειλούσε λέγοντας «Αν δεν μου το πάρεις, θα γίνω Παναθηναϊκός!». Η ιστορία λέει πολλά. Λέει πριν απ’ όλα ότι ο πατέρας είναι βαμμένος και σκληρός Ολυμπιακός, λέει ότι θα του στοίχιζε το να πήγαινε ο γιος του στο στρατόπεδο των «ιστορικών αντιπάλων».
Το γήπεδο σήμερα αναπτύσσει παραπέρα τη βία, εκφράζει ανθρώπους που τρώνε την κοινωνική βία της παραμονής σε χαμηλόμισθη εργασία, εκφράζει την κοινωνική προέλευση και, κυρίως, τα απωθημένα του καθενός. Πολλά από τα συνθήματα που εκφέρονται στην Ελλάδα είναι βίαια - π.χ., το «Γαμιέται ο ΠΑΟ και η Λεωφόρος». Το να ρίξει μια κλωτσιά στο κεφάλι του διαιτητή ένας αθλητικός παράγων της Τουρκίας είναι βία, όμως όχι χειρότερη από αυτήν που κατέληξε στον θάνατο ενός νέου από Κροάτες φιλάθλους. Η βία δεν είναι γένους ουδετέρου αλλά σεξιστική, ασχολείται με ιδιαίτερο ζήλο με περιοχές του γυναικείου σώματος, καταγγέλλει τους αντιπάλους ως αιδοία και αιδοιόπανα. Η βία απευθύνεται κατά του τρίτου φύλου, έχοντας σαν εγκώμιο την ανδρική ιδιότητα, έχει εθνικιστική χροιά καθότι χρησιμοποιεί τα ονόματα ξένων λαών για επιθετικές χρήσεις - όπως το όνομα των Κάφρων ή των Βουλγάρων, με το οποίο ασχολήθηκε ο Μπαμπινιώτης.
Εχει αποδειχθεί ότι η βία, εμπράγματη ή διά λόγου, δεν αντιμετωπίζεται με τη διασπορά αστυνομικών στις κερκίδες - η λύση δοκιμάστηκε και αποσύρθηκε. Η βία είναι προϊόν του κοινωνικού κύρους που περιποιεί κάθε ομάδα και φίλαθλος για τον εαυτό του, η ήττα είναι απαράδεκτη από αυτή την άποψη, γιατί μόνο η νίκη είναι αποδεκτή. Βέβαια, η βία έχει και χιούμορ, μπορεί να βρίζει και να δέρνει υπό τους γέλωτες του φιλοθεάμονος κοινού. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ένα αγγλικό φιλμ της δεκαετίας του ’70, το «Κουαντροφένια», όπου δυο ομάδες με βαθιές ιδεολογικές διαφορές (οι μεν προτιμούσαν μηχανές, οι δε βέσπες...) δίνανε ραντεβού σε μια επαρχιακή πόλη για να πλακωθούν... Κάπως έτσι συναντώνται και δέρνονται οι υπέρ και οι κατά. Κανείς δεν υπάρχει για να συγκρατήσει την τεράστια αρνητική ενέργεια που εκλύεται - και διαρκώς γίνεται περισσότερη.
