Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που, όπως είχε περιγράψει ένας Άγγλος δημοσιογράφος, πιστεύουν ότι η ομάδα τους θα χάσει αν δεν τη δουν όταν παίζει. Τελευταία, ευτυχώς, η Λίβερπουλ έχει διαψεύσει αυτή μου τη δεισιδαιμονική σχεδόν πρόληψη. Αλλά, αν και φίλαθλος, έχω πάψει από καιρό να παρακολουθώ ελληνικό ποδόσφαιρο επειδή ακριβώς δεν με νοιάζει για καμία από τις ομάδες των «μεγάλων προέδρων» αν θα χάσουν.
Αυτά που διαβάζω από χθες το απόγευμα με αφορμή το παιχνίδι στον Βόλο επιβεβαιώνουν την επιλογή μου. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι βαθιά τοξικό. Καταντάει βεβαίως γραφική αυτή η διατύπωση/διαπίστωση. Έχει γραφτεί αμέτρητες φορές όταν η μπάλα σταματά να παίζεται στις τέσσερις λευκές γραμμές που θα έπρεπε να την περιορίζουν μόνο πάνω στο χορτάρι. Εχει χαθεί ο λογαριασμός για το πόσα παιχνίδια έχουν κριθεί στα δικαστήρια, πόσοι εισαγγελείς έχουν μετατραπεί σε… διαιτητές, πόσοι πρόεδροι έχουν φορέσει τη φανέλα για να εντυπωσιάσουν τους οπαδούς με το πάθος τους.
Φαινόμενα βίας υπάρχουν βεβαίως και σε άλλες χώρες. Αλλά αυτή η αναξιοπιστία που προκαλεί επεισόδια, διακοπές αγώνων, ακόμα και δολοφονίες έχει γίνει μάστιγα μιας κοινωνίας που έτσι κι αλλιώς έχει πολλά ζητήματα άλυτα και προσπαθεί κάθε φορά να τα κουκουλώσει, να καμωθεί πως κάτι διδάχτηκε από τις τραγωδίες της.
Το μοντέλο της Γερμανίας των «συλλόγων λαϊκής βάσης», που ακούστηκε ως λύση, δεν αρέσει προφανώς εδώ. Εδώ δεν θέλουμε ενεργά, συμμετέχοντα μέλη. Προτιμούμε φανατικούς ακολούθους «πορωμένων» προέδρων, έτοιμους να ριχτούν στη μάχη για χάρη τους. Όπως κάνουμε άλλωστε και με τους πολιτικούς μας αρχηγούς. Διόλου τυχαίο λοιπόν που αυτές οι δύο κάστες «ηγετών» συναγελάζονται κι ακόμα συχνότερα συνδιαλέγονται με στόχο το αμοιβαίο όφελος. Συνεχίστε λοιπόν. Μην χάσετε λεπτό από τον επόμενο αγώνα της αγαπημένης σας.
