Ο ελληνικός αθλητισμός αντιμετωπίζει το δεύτερο lockdown μετά από αυτό του περασμένου Μαρτίου.
Χιλιάδες εργαζόμενοι στον χώρο του αθλητισμού και της παροχής υπηρεσιών σωματικής άσκησης ήδη αγωνιούν για την επιβίωση, έχοντας την εμπειρία της καθυστερημένης κι ανεπαρκούς βοήθειας της οποίας έτυχαν από την πολιτεία, κατά τη διάρκεια του πρώτου λουκέτου.
Περισσότεροι από 20.000 γυμναστές - προπονητές βγαίνουν πάλι στην ανεργία, το προσωπικό πάνω από 3.000 μικρών και μεγάλων γυμναστηρίων, 1.500 γυμναστές των προγραμμάτων «άθλησης για όλους» των δήμων, χιλιάδες εργαζόμενοι κάθε ειδικότητας στα αθλητικά σωματεία και όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι που εμμέσως εμπλέκονται με την άθληση ήδη ζουν έναν νέο Γολγοθά.
Η κυβερνητική επωδός ότι πρόκειται για τη δημόσια υγεία δεν είναι επαρκώς πειστική για τους ανθρώπους του αθλητισμού, καθόσον βλέπουν όλες τις αντιφάσεις και την ανισοτιμία των μέτρων. Βλέπουν τους στοιβαγμένους πολίτες στα λεωφορεία, τους 25 μαθητές ανά τάξη, τις γεμάτες εκκλησίες, ενώ είναι νωπές οι εικόνες του καλοκαιριού με τη πληρότητα των αεροπλάνων και την κυβερνητική ανοχή σε ανοιχτές συναυλίες με πολλές χιλιάδες κοινού.
Οι λειτουργοί του αθλητισμού, όντας πολύ ευαισθητοποιημένοι στην πλειοψηφία τους με τα θέματα της ατομικής και δημόσιας υγείας, θα μπορούσαν να τηρήσουν πολύ ευλαβικά ακόμα πιο αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα, σε σχέση με αυτά που ήδη εφαρμόζονταν στους αθλητικούς χώρους και τα γυμναστήρια. Και αναρωτιούνται γιατί ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, σύμφωνα με την κυβερνητική αντίληψη, δεν μεταδίδει την Covid, σε αντίθεση με τον ερασιτέχνη που υποχρεούται να σταματήσει κάθε δραστηριότητα. Η εύκολη απάντηση είναι «διότι οι επαγγελματικές ομάδες μπορούν να κάνουν συχνά test και να ανιχνεύουν τους φορείς του ιού», ενώ οι ερασιτεχνικές δεν έχουν την ίδια δυνατότητα.
Μα ποιος είναι, τελικά, ο ρόλος της πολιτείας, αν όχι να σταθεί πλάι στους πιο αδύναμους; Δεν είναι η υποστήριξη όσων δεν έχουν την οικονομική και οργανωτική δυνατότητα τήρησης των κανόνων, σε αντίθεση με μια επαγγελματική αθλητική εταιρεία; Αντ' αυτού βλέπουμε -χαρακτηριστικό γνώρισμα της χυδαίας νεοφιλελεύθερης αντίληψης- τη ζέση της Νέας Δημοκρατίας να μην θίξει ό,τι εμπεριέχει κέρδος και τζόγο. Να μην θίξει τα αθλήματα που περιλαμβάνονται στο στοίχημα και όλοι οι άλλοι ας πάνε στο πυρ το εξώτερον.
Ας δούμε όμως το θέμα και από τη σκοπιά της «μεγάλης» κοινωνίας. Γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να μας πείσουν ότι αθλητισμός σημαίνει νοσηρότητα και Covid. Εμείς, αντιθέτως, λέμε ότι αθλητισμός σημαίνει πρόληψη υγείας και ψυχική ισορροπία. Σημαίνει ενδυνάμωση του οργανισμού και δημιουργία των προϋποθέσεων -από την πιο μικρή ηλικία- ώστε οι άνθρωποι να αντεπεξέρχονται έως τα βαθιά γεράματα, με την αξιοπρέπεια που αρμόζει, στις πιο απαιτητικές ανάγκες και δυσκολίες της ζωής στη σύγχρονη εποχή.
Ως εκ τούτου, η άσκηση και ο αθλητισμός δεν πρέπει να απαγορεύονται, αλλά, αντιθέτως, να ενισχύονται συστηματικά και οργανωμένα. Ειδάλλως θα δούμε τα επόμενα χρόνια ναι μεν να νικιέται ο κορωνοϊός, αλλά να αυξάνεται κατακόρυφα η νοσηρότητα του πληθυσμού σε σχέση με άλλου είδους καρδιαγγειακά, μυοσκελετικά και ψυχοκινητικά περιστατικά, ακριβώς ως αποτέλεσμα αυτών των απαγορεύσεων.
Ο υφυπουργός αθλητισμού Λ. Αυγενάκης και η κυβέρνησή του είχαν οκτώ ολόκληρους μήνες να προετοιμασθούν για την αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας και να οχυρώσουν τον ελληνικό αθλητισμό. Θα έπρεπε να έχουν έτοιμο το «σενάριο Β», για την υποστήριξη των αθλητικών σωματείων, των γυμναστηρίων, των εργαζόμενων. Θα έπρεπε να έχουν έτοιμα τα σχέδια υποστήριξης των δήμων για την υλοποίηση οργανωμένων προγραμμάτων άσκησης στους ελεύθερους χώρους. Θα έπρεπε ήδη να έχουν επιδοτήσει την άσκηση των πληττόμενων οικογενειών. Θα έπρεπε ήδη να ασχολούνται με την ένταξη αποκλεισμένων πολιτών. Εις μάτην.
Όμως είχαν χρόνο για άλλα μαγειρέματα. Ασχολήθηκαν κατ’ αποκλειστικότητα με την επιχείρηση χειραγώγησης των αθλητικών ομοσπονδιών και τη καθεστωτική επιβολή αρεστών διοικήσεων σε αυτές. Επί μήνες επέλεξαν την επικοινωνιακή υπερβολή, πότισαν με δηλητήριο τον αθλητισμό, με ρητορική εμπάθεια και διχαστικές πρακτικές. Μόλις πριν λίγες ημέρες, ο Λ. Αυγενάκης ανακοίνωσε με θράσος ότι μόνο το 5% των αθλητικών σωματείων της χώρας έχει την έγκρισή του. Αναίρεσε την αθλητική διαδρομή δεκάδων ιστορικών σωματείων που είναι συνυφασμένα με την ιστορία της χώρας, χάριν των δικών του αντιδημοκρατικών στοχεύσεων. Ως αμετροεπής Βοναπάρτης, που αυτός ο «Ένας και μοναδικός» αποφασίζει για τα πάντα. Αποφασίζει σε ποιους θα δώσει αθλητική αναγνώριση, αποφασίζει ποιοι έχουν δικαίωμα ψήφου. Αποφασίζει σε ποιους θα δώσει επιχορηγήσεις. Αποφασίζει σε ποιους θα βάλει λουκέτο. Πλέον αυτή η αθλητική ηγεσία έχει χάσει την μπάλα.
Ο ελληνικός αθλητισμός βιώνει τις πιο μαύρες ημέρες. Στη χειρότερη -λόγω πανδημίας- περίοδο, έχει στο τιμόνι τον πιο ανεπαρκή, καθεστωτικό υφυπουργό, της πιο αντικοινωνικής και μεροληπτικής κυβέρνησης που έχει δει ο τόπος.
* Ο Ιούλιος Συναδινός είναι τέως γενικός γραμματέας Αθλητισμού
