Τετάρτη 18 Δεκεβρίου 1935, ώρα 6 μ.μ., Μεντεγίν. Την 177η ημέρα από τον τραγικό θάνατο του Κάρλος Γαρδέλ σε αεροπορικό δυστύχημα ξεπεράστηκαν οι τελευταίες γραφειοκρατικές δυσκολίες εκταφής και επιστροφής της σορού στην Αργεντινή. Το βράδυ βαλσαμώνεται και τις πρωινές ώρες το μεταλλικό φέρετρο με τον διασημότερο Αργεντινό, που τον διεκδικούν Ουρουγουάη και Γαλλία, ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι. Διασχίζει την Κολομβία με τρένα, λεωφορεία και μουλάρια σε δύσβατες περιοχές, μαζί με κιβώτια με τα προσωπικά του αντικείμενα. Τρία από αυτά περιέχουν τα καπέλα του. Στις 29 Δεκεμβρίου η «πομπή» αποπλέει με το ατμόπλοιο Σάντα Μόνικα από την Μπουοναβεντούρα, ακολούθως από Παναμά με το Σάντα Ρίτα και από Νέα Υόρκη στις 17 Ιανουαρίου 1936 με τρίτο ατμόπλοιο, το Παν Αμέρικα, για Ρίο Ντε Ζανέιρο, Μοντεβιδέο και Μπουένος Άιρες, όπου πιάνει στις 5 Φεβρουαρίου. Στο λιμάνι συγκεντρώνονται 40.000 Αργεντινοί φορώντας τα καλά τους. Παντού παπιγιόν, γραβάτες και καπέλα. Σκηνές πρωτοφανείς. Μεγάλες γυναίκες και μικρά κορίτσια λιποθυμούν. Αστυνομικοί απωθούν το πλήθος για να μην πέσουν στο ποτάμι όσοι σπρώχνονται από το πλήθος που καταφθάνει.
Ξεκινά η πομπή. Μπροστά η νεκροφόρα που τη σέρνουν έξι άλογα. Είναι τέτοια η λατρεία του κόσμου, που ακολουθεί και δεύτερη άμαξα για τα άνθη. Βραδινή στάση στο μεγαλύτερο κλειστό στάδιο της Λατινικής Αμερικής, το Λούνα Παρκ. Χιλιάδες τραγουδούν τα τάνγκο που έκανε γνωστά ανά την υφήλιο ο Γαρδέλ. Την επομένη θάβεται στο κοιμητήριο Τσακαρίτα, στο Πάνθεον των καλλιτεχνών. Θα εκταφεί ξανά για να αναπαυθεί σε μαυσωλείο με άγαλμά του στις 7 Νοεμβρίου 1937.
Σάββατο 26 Ιουλίου 1952. Μπουένος Άιρες. Έκτακτη είδηση διακόπτει το ραδιοφωνικό πρόγραμμα. «Στις 20.25 η Εύα Περόν, πνευματική ηγέτιδα του έθνους, πέθανε». Άγνωστο αν πέθανε όντως την ίδια ώρα που παντρεύτηκε τον Πρόεδρο Χουάν Περόν, πάντως, έως τις 21 Σεπτεμβρίου και το πραξικόπημα που θα ρίξει τον Περόν, κάθε βράδυ το δελτίο ειδήσεων διακόπτει η φράση «Είναι 8.25 μ.μ., η ώρα που η Εύα Περόν πέρασε στην αθανασία».
Στη χώρα κηρύσσεται μηνιαίο εθνικό πένθος. Σημαίες μεσίστιες, περονιστές με μαύρη γραβάτα ή μαύρο περιβραχιόνιο, καταστήματα κλειστά. Ανοιχτά παραμένουν τα ανθοπωλεία. Ξεπουλούν το άλλο πρωί. Πλήθος κόσμου κατεβαίνει σε λαϊκό προσκύνημα, με 8 νεκρούς και 2.000 τραυματίες στα νοσοκομεία. Στην Κάσα Ροσάδα, το προεδρικό μέγαρο, ο Ισπανός βαλσαμωτής Πέδρο Άρα περιποιείται τη σορό με την προσωπική κομμώτρια της Εβίτα, τη μανικιουρίστα και τη μοδίστρα της.
Το λαϊκό προσκύνημα διαρκεί 13 ημέρες. Πολλοί περιμένουν και 15 ώρες στην ουρά, όπου ξεψυχούν, κυρίως από καρδιά, 16 άνθρωποι, 3.900 δέχονται πρώτες βοήθειες. Χιλιάδες πυρσοί ανάβονται και σβήνουν κάθε βράδυ στις 8:25.
Σάββατο 9 Αυγούστου. Ένας κιλίβαντας μεταφέρει το φέρετρο στο Κογκρέσο και την επομένη οδηγεί τη νεκρική πομπή στη λεωφόρο Ριβαντάβια. Δύο εκατομμύρια κόσμος ακολουθεί το φέρετρο με την αργεντίνικη σημαία, που δέχεται αμέτρητα άνθη από μπαλκόνια και πεζοδρόμια. Μαζί τους, Περόν και υπουργικό συμβούλιο, ενώ η στρατιωτική μπάντα παιανίζει το πένθιμο εμβατήριο του Σοπέν ώσπου η πομπή να φτάσει στο προσωρινό κοιμητήριο, το κτήριο της CGT, της Γενικής Συνομποσπονδίας Εργατών, όπου τη σορό θα περιποιείται έως τον Ιούλιο του 1953 ο Άρα.
Οι πραξικοπηματίες, φοβούμενοι τη δημοφιλία της Εβίτα -100.000 υπογραφές στέλνονται, μάταια όμως, στο Βατικανό για «κανονικοποίησή» της-, κρύβουν τη σορό στα πιο απίθανα μέρη, ακόμη και σε παρκαρισμένο φορτηγό. Απαγορεύουν κάθε αναφορά στο όνομά της, όμως οι περισσότερες κατοικίες εργατών και αγροτών φιλοξενούν από ένα αγαλμάτινο μπούστο της. Χάρη στην παρέμβαση του Βατικανού δίνεται η άδεια να ταφεί στο Μιλάνο με το όνομα Μαρία Μάτζι.
Μετά την αιματηρή εξέγερση των Αργεντινών, τον Ιούλιο του 1971, η Χούντα επιχειρεί να καλοπιάσει τον κόσμο, επιτρέποντας να μεταφερθεί η βαλσαμωμένη Εβίτα στη βίλα τού εξόριστου Περόν στη Μαδρίτη. Ο Περόν επιστρέφει στην Αργεντινή, αλλά πεθαίνει τον Ιούλιο 1974. Η τρίτη σύζυγος και διάδοχός του, Ισαμπέλ, ξαναφέρνει στην Αργεντινή την Εύα Περόν. Τα δύο φέρετρα εκτίθενται στην προεδρική κατοικία. Οι επόμενοι πραξικοπηματίες, το 1976, όμως δεν αισθάνονται άνετα να συγκατοικούν με τις σορούς των Περόν. Στις 22 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς η Εύα θάβεται στο οικογενειακό μαυσωλείο των Ντουάρτε με την επιγραφή «Μην κλαις για μένα».
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2005. Πέμπτη επίσκεψή μου στην Αργεντινή. Περπατώ στο θρυλικό Καμινίτο της Μπόκα. Στο μπαλκόνι ενός κιτρινομπλέ κτηρίου, στα χρώματα της Μπόκα Τζούνιορς, της διάσημης γειτονιάς με τα πολύχρωμα σπίτια, βλέπω τρία αγάλματα των πιο λατρεμένων λαϊκών ινδαλμάτων των Αργεντινών από μασέ παπιέ σαν να χαιρετούν τους περαστικούς. Γαρδέλ, Εβίτα, Μαραντόνα. Απουσιάζει ο τέταρτος. Και οι τρεις όμως συνδέονται κάπως μαζί του. Ο Γαρδέλ έζησε και πέθανε με μια σφαίρα στο στήθος όταν τον πυροβόλησε για μια γυναίκα ο πατέρας του Τσε. Η Εύα τον συνάντησε στο μιούζικαλ «Εβίτα». Και ο Μαραντόνα τον είχε τατουάζ στο μπράτσο.
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2020. Η σορός του Ντιέγο Μαραντόνα βρίσκεται στην Κάσα Ροσάδα για λαϊκό προσκύνημα. Το φέρετρο σκεπασμένο με την αργεντίνικη σημαία και τη φανέλα με το 10. Πλέον, όταν δεν παίζει μπάλα με Κρόιφ και Πούσκας, ο Μαραντόνα ίσως και να τα λέει σε κάποιο μπαλκόνι με τον Γαρδέλ και την Εβίτα.
