Δευτέρα 20 Ιουνίου 1814, Λονδίνο. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου Έντουαρντ Λόου αναγιγνώσκει την ετυμηγορία των ενόρκων. Ύστερα από ακροαματική διαδικασία δύο εβδομάδων, με καταθέσεις ψευδομαρτύρων και προκατάληψη της έδρας κατά του κατηγορουμένου, ο τριανταεννιάχρονος Σκώτος αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού, εφευρέτης και βουλευτής του Ουέστμινστερ Τόμας Κόκραν καταδικάζεται για χρηματιστηριακή απάτη.
Στις 5 Ιουλίου, με ψήφους 144 υπέρ και 44 κατά, εκπίπτει του βουλευτικού αξιώματος. Οδηγείται στη φυλακή, από όπου αποφυλακίζεται στις 3 Ιουλίου 1815 λόγω τύφου, ενώ για τον φόβο ταραχών από τους οπαδούς του αναστέλλεται η ποινή της διαπόμπευσής του με το κεφάλι και τα χέρια περασμένα στον ξύλινο κύφωνα.
Για χρόνια η δίκη του «ενοχλητικού» Κόκραν, που αποκάλυπτε και κατήγγελλε σκάνδαλα διαφθοράς στο Ναυαρχείο, αλλά δημοφιλούς στο κοινό, θα απασχολεί τους βρετανικούς νομικούς κύκλους, με έγκριτους δικαστικούς να μιλούν για κακοδικία.
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 1818, Βαλπαραΐσο. Παρότι ο Κόκραν έφυγε ατιμωτικά από το Βρετανικό Ναυτικό με μια εξίσου ατιμωτική καθαίρεση από τον τίτλο της ιπποσύνης στο αββαείο του Ουέστμινστερ, η ναυτική του καριέρα δεν τελείωσε. Καθώς αποβιβάζεται στο χιλιάνικο αμφιθεατρικό λιμάνι, που θα είναι έως το 1914, οπότε θα ανοίξει το Κανάλι του Παναμά, το σημαντικότερο λιμάνι θαλασσινού εμπορίου μεταξύ Ατλαντικού και Ειρηνικού, ξεκινά μια δεύτερη σταδιοδρομία.
Στις 11 Δεκεμβρίου γίνεται Χιλιανός πολίτης, παρότι η χώρα δεν είναι ακόμη ανεξάρτητη. Χρίεται υποναύαρχος και διοικητής του Χιλιανού Ναυτικού στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας κατά της Ισπανίας. Εκσυγχρονίζει το Ναυτικό και γίνεται ήρωας όταν τη νύχτα της 3ης προς 4η Φεβρουαρίου 1820, με δύο πλοία και 300 άνδρες, καταλαμβάνει τη Βαλδίβια, οχυρωμένο ισπανικό προπύργιο με τα επτά φρούρια, ανοίγοντας τον δρόμο για την τελική επικράτηση των Χιλιανών.
21 Μαρτίου 1823. Για δεύτερη φορά ο Τόμας Κόκραν πολεμά επιτυχώς κατά των αποικιοκρατών συμβάλλοντας στην ανεξαρτησία μιας νοτιοαμερικανικής αποικίας ως διοικητής του Αυτοκρατορικού Βραζιλιάνικου Ναυτικού. Επικεφαλής της ναυαρχίδας «Πέδρο Α'», κατατροπώνει στις 4 Μαΐου τους Πορτογάλους στην Μπαΐα. Με απανωτές μπλόφες «εκβιάζει» την παράδοση του στόλου τους, ανοίγοντας τον δρόμο της βραζιλιάνικης ανεξαρτησίας.
Τετάρτη 3 Απριλίου 1827, Τροιζήνα. Η Τρίτη Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων διορίζει ομόφωνα τον Τόμας Κόκραν, ο οποίος στην Ελλάδα γίνεται γνωστός ως λόρδος Κόχραν, αρχηγό του Ναυτικού στη θέση του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη. Δώδεκα ημέρες αργότερα θα διορίσει και τον σερ Ρίτσαρντ Τσορτς αρχιστράτηγο στη θέση των Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη.
Σάββατο 12 Απριλίου 1873. Το πρώτο γλυπτό που στήνεται στο Βαλπαραΐσο τιμά τον Τόμας Κόκραν. Τοποθετείται πάνω σε πέτρινο βάθρο στη λιθόστρωτη Πλατεία Τελωνείου, η οποία θα μετονομαστεί σε Πλάσα Σοτομαγιόρ από το όνομα του Χιλιανού υπουργού Πολέμου επί του οποίου ξέσπασε ο νικητήριος για τη Χιλή Πόλεμος του Ειρηνικού, γνωστός και ως Πόλεμος του Νιτρικού Καλίου, το 1879-1884, μεταξύ της Χιλής και των συνασπισμένων Περού και Βολιβίας για τα αποθέματα γουανό και νιτρικού καλίου στη διαφιλονικούμενη περιοχή Πούνα Ντε Ατακάμα. Τότε η ηττημένη Βολιβία έχασε τη μοναδική διέξοδο προς τη θάλασσα.
Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2003. Ύστερα από μιάμιση ώρα διαδρομή, από το Σαντιάγο φτάνω στο Βαλπαραΐσο, του οποίου η παλαιά πόλη θα ανακηρυχθεί σε τέσσερις μήνες από την 27η Σύνοδο της UNESCO στο Παρίσι στον τρίτο χιλιανό τόπο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς μετά το νησί του Πάσχα το 1995 και τις ξύλινες εκκλησίες του Τσιλόε το 2000.
Ανεβαίνω την κύρια Αβενίδα Μπρασίλ, φαρδιά λεωφόρο, μισή δρόμος διπλής κατευθύνσεως και μισή τεράστιος πλακόστρωτος πεζόδρομος που στρώθηκε το1880 ως Γκραν Αβενίδα. Με όλα αυτά τα νεοκλασικά κτήρια και τους φοίνικες, δύσκολα μπορεί να τη φανταστεί κάποιος ως το απέραντο νοσοκομείο που περιέθαλπε τους τραυματίες του έντασης 8,2 Ρίχτερ σεισμού που χτύπησε το Βαλπαραΐσο στις 7.55 μ.μ. της 16ης Αυγούστου 1906, αφήνοντας πίσω του 3.382 νεκρούς.
«Σήμα κατατεθέν» της Αβενίδα Μπρασίλ είναι η λευκή Βρετανική Αψίδα με το λιοντάρι στην κορυφή, το Άρκο Μπριτάνικο, έργο του Χιλιανού αρχιτέκτονα Αλφρέντο Ασανκότ, το οποίο δώρισε το 1910 στην πόλη η βρετανική κοινότητα για τα 100 χρόνια ανεξαρτησίας της Χιλής.
Οι λεπτοί μινιμαλιστικοί φανοστάτες συνοδεύουν κατά μήκος τους σχεδόν ισοϋψείς κορμούς των δενδροστοιχιών. Στο ύψος της Κάγιε Μπεγιαβίστα αντικρίζω ένα μπρούτζινο γλυπτό με γρανίτη και ασβεστολιθικό βάθρο, στη βάση ενός επιβλητικού οβελίσκου. Πρόκειται για το μνημείο του Τόμας Κόκραν. Στα βάθρα του απεικονίζονται ανάγλυφα ιστορικές σκηνές πάνω σε σίδερο, ενώ έχει τοποθετηθεί και μια πλώρη πλοίου που περιβάλλεται από ένα σιντριβάνι.
Πρόκειται για το ίδιο πρώτο μνημείο που απέκτησε το Βαλπαραΐσο και που είχε στηθεί στην σημερινή πλατεία Σοτομαγιόρ. Το 1895 το άγαλμα μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση, στο οποίο προστέθηκαν το 1920 η πλώρη του πλοίου και ο οβελίσκος.
Το 1925, μετά την επίσκεψη του Έντουαρντ του Ουίνδσορ, του πρίγκιπα της Ουαλλίας, αποφασίστηκε να χτιστεί το τρέχον βάθρο του, όπου βρίσκεται το γλυπτό μετά την αποκατάστασή του, αφού πρώτα επέστρεψε θριαμβευτής στην πατρίδα του μετά τη νικηφόρο έκβαση των επαναστάσεων όπου συμμετείχε. Και η μεγαλύτερη ημέρα της ζωής του ήρθε όταν στις 22 Αυγούστου 1847 η βασίλισσα Βικτωρία τον έχρισε Κόμη του Ντάντοναλντ πια, εκ νέου Ιππότη του Εντιμότατου Τάγματος του Λουτρού.
