Τρίτη 12 Οκτωβρίου 1937. Η Αργεντινή διανύει την κακόφημη Δεκάδα Ινφάμε μετά το πραξικόπημα της 6ης Σεπτεμβρίου 1930 που ανέτρεψε τον πρόεδρο Ιπόλιτo Υριγόσεν. Στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, χιλιάδες κόσμου παρακολουθούν την τελετή εγκαινίων της φαρδύτερης παγκοσμίως λεωφόρου, η οποία τελείται στη σκιά τού ύψους 71,5 μέτρων οβελίσκου, που είχε εγκαινιασθεί τον περσινό Μάιο στην Πλάσα ντε λα Ρεπούμπλικα. Η λεωφόρος, η Αβενίδα Νόβε ντε Χούλιο, ονομάστηκε προς τιμήν της Ημέρας της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής, 9 Ιουλίου 1816.
Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2003. Ο υδράργυρος κατέγραψε στο Μπουένος Άιρες τις προηγούμενες εβδομάδες ιστορικό υψηλό. Βγαίνοντας από την τετράχρονη οικονομική κρίση, οι Πορτένιος, οι κάτοικοι της πόλης, έχουν φύγει για διακοπές ή απλώς αναζήτηση δροσιάς το Σαββατοκύριακο.
Η πτήση 416 από Παρίσι προσγειώθηκε 9 το πρωί και πριν από το μεσημέρι αφήνω το ξενοδοχείο της κεντρικής Αβενίδα Λιμπερτάδ, στο ύψος της Σάντα Φε, για βόλτα στην πόλη των Καλών Ανέμων. Συναντώ αριστερά μου την Αβενίδα Νόβε ντε Χούλιο. Η μήκους 3 χιλιομέτρων φαρδύτερη λεωφόρος στον κόσμο διαθέτει 16 λωρίδες, οι δύο είναι παράδρομοι, σε εύρος 140 μέτρων. Ξεκινά βόρεια από το Ρετίρο της αρχιτεκτονικής κομψότητας και των καλαίσθητων καφέ και καταλήγει νότια στην Αβενίδα 25 ντε Μάγιο, λίγο πριν την Πλάσα Κονστιτουσιόν και τον ομώνυμο σιδηροδρομικό σταθμό, από όπου αρχίζει να ονομάζεται Αρτούρο Φροντίσι, προς τιμήν τού ανατραπέντος στις 29 Μαρτίου 1962 κεντροαριστερού προέδρου.
Στρίβω αριστερά για να ξεκινήσω από το βορειότερο σημείο και το κτήριο της Γαλλικής Πρεσβείας, αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα αποπνέον αέρα εποχής Μπελ Επόκ, από εκείνα χάρη στα οποία το Μπουένος Άιρες ονομάστηκε «Παρίσι της Νότιας Αμερικής». Μπροστά της βρίσκεται η μικρή πλατεία Πιέρ ντε Κουμπερτέν με την προτομή του αναβιωτή των σύγχρονων Ολυμπιακών ανάμεσα σε φοινικιές.
Ξαναπερνώ από το ύψος της Σάντα Φε και 600 μέτρα νοτιότερα συναντώ δεξιά, στο ύψος της Τουκουμάν, το Τεάτρο Κολόν, το «Θέατρο του Κολόμβου», από τα ωραιότερα παγκοσμίως κτήρια όπερας. Εγκαινιάστηκε στις 25 Μαΐου 1908 με την «Αΐντα» του Βέρντι και η επιβλητικότητά του υπήρξε συμβολική της φιλοδοξίας των Μποναερένσες να συναγωνιστούν τις ονομαστές πρωτεύουσες της Ευρώπης. Άλλωστε, η Αργεντινή συγκαταλεγόταν ακόμη στις πλουσιότερες χώρες.
Τρία χρόνια νωρίτερα, στις 8 Ιουλίου 1905, είχε εγκαινιαστεί ένα άλλο θέατρο δίπλα, το Τεάτρο Κολισέο. Κατεδαφίστηκε το 1938 και ξαναχτίστηκε το 1961 συστεγάζοντας, 10 χρόνια αργότερα, μαζί με το θεάτρο, το Ιταλικό Εμπορικό Επιμελητήριο και το Ιταλικό Ίδρυμα Πολιτισμού.
Απέναντι βρίσκεται η καταπράσινη Πλάσα Λιμπερτάδ, από τις παλαιότερες πλατείες της πόλης. Τέλος 18ου αιώνα, βρισκόταν εδώ η φάρμα ενός μαύρου επαίτη και ήταν γνωστή ως «Τρύπα της Δόνια Γκράσια». Κανείς δεν ήξερε ποια ήταν αυτή, εικάζεται όμως πως διέθετε οίκο ανοχής.
Τέσσερα τετράγωνα νοτιότερα, στο ύψος της Κοριέντες, φτάνω στην Πλάσα ντε Ρεπούμπλικα και τον Οβελίσκο που στήθηκε στα 400 χρόνια από την πρώτη, ανεπίσημη ίδρυση της πόλης το 1536. Νοτιότερα βρίσκεται η δεύτερη σημαντικότερη λεωφόρος, Αβενίδα ντε Μάγιο, που εγκαινιάστηκε το 1893 συνδέοντας το Προεδρικό Μέγαρο, την Κάσα Ροσάδα στα ανατολικά με το Κογκρέσο στα Δυτικά.
Εδώ βρίσκεται το άγαλμα του Δον Κιχώτη. Το 1980 η χούντα του Βιντέλα, ήδη τέσσερα χρόνια στην εξουσία, γιόρτασε τα 400 χρόνια από τη δεύτερη και επίσημη ίδρυση της Σαντινίσιμα Τρινιδάδ υ Πουέρτο Σάντα Μαρία ντε λος Μπουένος Άιρες. Για τους εορτασμούς ήρθε η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας και εγκαινίασε το άγαλμα του Δον Κιχώτη της Μάντσα. Αγάλματα του ιδαλγού του μυθιστορήματος του Θερβάντες υπάρχουν σε πολλές χώρες, από Βουλγαρία μέχρι Ιαπωνία και από Κούβα μέχρι ΗΠΑ, το έργο όμως του Αουρέλιο Τένο έτυχε πρωτοφανούς πολιτικής καπηλείας και εκμετάλλευσης. Ο δήμαρχος, ταξίαρχος Οσβάλντο Κατσιατόρε, έλεγε πως το άγαλμα θα έδινε δύναμη να καταπολεμηθούν η «αναρχία», εννοώντας την περίοδο διακυβέρνησης της ανατραπείσας Ισαμπέλ Περόν, και η «υπονόμευση», εννοώντας την Αριστερά. Καλλιτέχνες και πολίτες πάντως θα απαξιώσουν το άγαλμα ως άσχημο και άσχετο με την Ιστορία της Αργεντινής. Φτάνοντας στο άλλο άκρο της 9ης Ιουλίου είχε φτάσει κιόλας απόγευμα.
