Όταν ανακοινώθηκε η Αθήνα ως σταθμός στην περιοδεία «Music of the Spheres» των Coldplay, όλοι ξέραμε πως θα ξεπουλήσει μέσα σε λίγες ώρες. Από τα τελευταία σπουδαία θεάματα μεγάλης αρένας και από τις τελευταίες μπάντες των 00s που κρατάνε ζωντανό το «brand» τους. Εισιτήρια έσπευσαν να προμηθευτούν εκείνοι που άκουγαν το «Υellow» στο αυτοκίνητο από CD, σε κάποια τριήμερη απόδραση, πληρώνοντας ακόμα σε δραχμές τον καφέ σε πλαστικό ποτηράκι μιας χρήσης.
Έσπευσαν όμως και παρέες πιτσιρικάδων, «ακουμπώντας» το χαρτζιλίκι ενός έτους, παρασυρόμενοι, ίσως, από το hype του συγκροτήματος, αλλά και από την παραδοχή όλων, ότι πρόκειται για ένα από τα απόλυτα συναυλιακά απωθημένα της Ελλάδας. Έσπευσε και ο πρωθυπουργός της χώρας, αλλά και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μία μέρα, μάλιστα, πριν από τις ευρωεκλογές. Πράγματι, πολλοί διοργανωτές είχαν αποπειραθεί στο παρελθόν να «κλείσουν» τους Coldplay για την Αθήνα. Το κοινό ήταν έτοιμο. Η στιγμή όμως ήταν αυτός ο Ιούνιος του 2024.
Οι Coldplay ως πρεσβευτές ενός σκοπού
Το 2008 κυκλοφόρησε το «Viva La Vida», σε παραγωγή Brian Eno, με σαφείς αναφορές στη Γαλλική Επανάσταση και με την παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά και την επερχόμενη κοινωνική αναταραχή να διαφαίνονται στον ορίζοντα. Τότε οι Coldplay πούλησαν πάνω από 50.000.000 άλμπουμ και έγινε σαφές πως ο Chris Martin και η παρέα του έχουν το κλειδί για κάτι πολύ μεγαλύτερο από το στενό πλαίσιο ενός ακόμα γκρουπ εναλλακτικής ροκ. Γινόταν σιγά σιγά αντιληπτό πως παίρνουν μία στροφή που από τον δρόμο των ροκ σταρ, τους οδηγεί σε εκείνον των ambassadors κάποιου σκοπού. Το 2017 ο Chris Martin εμφανίζεται στη λίστα του Debrett's ως ένα από τα άτομα με τη μεγαλύτερη επιρροή στη Μεγάλη Βρετανία.
Το 2019 οι Coldplay ανακοινώνουν πως θα κάνουν ένα διάλειμμα από τις περιοδείες, μέχρι να καταφέρουν να τις κάνουν πιο βιώσιμες οικολογικά. Πράγματι, σε αυτή την περιοδεία, οι εκπομπές ρύπων έχουν μειωθεί σχεδόν κατά 50%, ενώ κινητικές πίστες και ηλεκτρικά ποδήλατα, επαναφορτίζουν ενεργειακά το show, με τη βοήθεια του κοινού. Μέρος των πωλήσεων πηγαίνει σε σκοπούς περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, ενώ τα βραχιολάκια, που κάνουν τη συγκεκριμένη συναυλιακή εμπειρία αξέχαστη, είναι φτιαγμένα από κομποστοποιήσιμα υλικά και μετά το πέρας της εκδήλωσης, επιστρέφονται από τους θεατές στην παραγωγή.
Μοιράζομαι τον σκεπτικισμό πολλών σχετικά με αυτές τις δράσεις. Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες της συζήτησης για τα πλαστικά μιας χρήσης και του επιχειρήματος, που έφτασε να γίνει και αστεία memes στο διαδίκτυο, που λέει ότι «δεν θα σώσουμε εμείς τον πλανήτη με τα χάρτινα λιωμένα καλαμάκια, όταν δεν ρυθμίζονται οι ρύποι των μεγάλων βιομηχανιών». Χθες, μέχρι το μεσημέρι, όλοι αναρωτιόντουσαν πού θα βρουν παγούρια για νερό για να πάρουν μαζί τους στη συναυλία των Coldplay. Ήταν μέσα στις οδηγίες της διοργάνωσης το ότι δεν επιτρέπονται πλαστικά μιας χρήσης, ούτε μεταλλικά παγούρια. Φτάνοντας στο ΟΑΚΑ, είδα τους πάντες με πλαστικά, επαναχρησιμοποιούμενα παγούρια.
Ανήκω στο φανατικό κοινό συναυλιών τα τελευταία είκοσι χρόνια. Δεν έχω ξαναδεί τόσους Έλληνες σε συναυλία με επαναχρησιμοποιούμενα παγούρια. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με «τάσεις» οικολογικέςπου επιβάλλει ένα συγκρότημα στο πλαίσιο της ευαισθητοποίησης. Στην ουσία του, είναι πολιτική θέση. Το νερό είναι δημόσιο αγαθό και πρέπει να παρέχεται δωρεάν, ελεύθερο και προσβάσιμο. Με τα παγούρια μας, πηγαίνουμε στις ελεύθερες βρύσες και γεμίζουμε. Δεν ξέρω πόσοι και πόσες θα χρησιμοποιήσουν ξανά τα παγούρια τους ή θα καταφύγουν από αύριο στην εύκολη λύση του πλαστικού μπουκαλιού. Κάποιοι θα τα επαναχρησιμοποιήσουν και αυτό είναι κέρδος. Σε κάποιους, κάποια στιγμή, θα φανεί παράλογο να πληρώνουν για το νερό τους, το βασικό αγαθό που τους κρατά στη ζωή.
Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια
Με αυτές τις σκέψεις έβλεπα το ΟΑΚΑ να γεμίζει, με μία ανησυχία στο βάθος για τη στατικότητα του στεγάστρου. Όλοι το συζητούσαν, δεν ήμουν η μόνη. Η περίφημη «έλλειψη εμπιστοσύνης» που καταγράφεται σε όλες τις έρευνες και θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή και κατ’επέκταση τη δημοκρατία. Νεαρά άτομα χοροπηδούσαν στην κινητική πίστα για να φορτίσουν τις μπαταρίες της παραγωγής, κάποιοι να ποδηλατούν μέσα στη ζέστη για τον ίδιο σκοπό, οι υπόλοιποι να φοράμε κάτι πλαστικά βραχιολάκια που δεν ξέραμε σε τί ωφελούν και δύο support acts που δεν βοήθησαν και ιδιαίτερα την αναμονή μας. H Maisie Peters, μάλιστα, μου θύμιζε κάτι από Duffy, κάτι από Lilly Allen, κάτι τέλος πάντων από την αυτοκρατορία του Mark Ronson και τα 00s, που στιγμιαίως αναρωτήθηκα «από πότε είναι αυτή η εφημερίδα»;
Όταν οι Coldplay βγήκαν στη σκηνή, το στάδιο σείστηκε στην κυριολεξία. Καθήμενη για πρώτη φορά στο άνω διάζωμα του ΟΑΚΑ, κατάλαβα την ουσία αυτού του δημοσιογραφικού κλισέ. Η εξέδρα κουνιόταν και αστειευόμασταν ότι θα πέσουμε, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε το καλύτερο βίντεο. Το σύμπαν των Coldplay άρχισε να ξεδιπλώνεται. Μία ιστορία ενός γαλαξία με εξωγήινους, πλανήτες, αστέρια. Τα αστέρια ήταν το κοινό. Τα βραχιολάκια λειτουργούσαν με φωτάκια led, που άναβαν – έσβηναν σε διάφορα χρώματα, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη της παράστασης. Μεγάλα φωτιζόμενα μπαλόνια – πλανήτες υψώθηκαν στην αρένα και σε συνδυασμό με τα led βραχιολάκια του κοινού, μετέτρεπαν το ΟΑΚΑ σε γαλαξία. Ό,τι ακριβώς μπορεί να κάνει η τεχνολογία σε μία πολύ ακριβή παραγωγή.
#coldplayathens /Αισιοδοξία και ακτιβισμός μιας άλλης εποχής μέσα από ένα υπερσύγχρονο, εντυπωσιακό θέαμα#video Μαρία Θανασούλια pic.twitter.com/2gSBfH2r6d
— Η ΑΥΓΗ (@AvgiOnline) June 9, 2024
Η συναυλία
Σε ένα πρόχειρο ρεπορτάζ νωρίτερα, είχα ρωτήσει διάφορους κατόχους εισιτηρίων, αν οι Coldplay είναι η αγαπημένη τους μπάντα. Κανένας δεν μου απάντησε με ενθουσιασμό θετικά, αλλά όλοι έλεγαν πως δεν θα το έχαναν με τίποτα. Ερχόμενη από μία κουλτούρα μεταλλάδων και ροκάδων, που περιμένουν το tour του αγαπημένου τους συγκροτήματος και μπαίνουν τρέχοντας να «πιάσουν μπαριέρα» με το που ανοίξουν οι πόρτες, αναρωτιόμουν για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού του κοινού, αλλά και για τους παράγοντες που κάνουν τους Coldplay τόσο επιτυχημένους. Η απάντηση είναι γνωστή επί χρόνια, αλλά καλό είναι να επισημαίνεται σε απάντηση «εξυπνακισμών». Τίποτα δεν είναι εξαιρετικά επιτυχημένο αν δεν είναι όντως καλό. Ανεξάρτητα από τον ορίζοντα προσδοκιών του καθενός, ανεξαρτήτως γούστου, οι Coldplay παρουσιάζουν ένα show που, όπως λέμε, «αξίζει τα λεφτά του».
Η συναυλία ξεκίνησε με το “Flying Theme” από τον “ET“ του Σπίλμπεργκ. Όπως, άλλωστε, διαβάσαμε στις μπλούζες του συγκροτήματος «Όλοι είμαστε εξωγήινοι σε κάποιο μέρος». Τα βραχιολάκια μας άρχισαν να ανάβουν και τα σώματά μας να γίνονται μέρος μίας τρομερής σκηνοθεσίας. Στο «Viva la Vida», έγιναν μπλε, κόκκινα και λευκά, παραπέμποντας στη Γαλλική Επανάσταση, στο «Yellow», όλο το στάδιο έγινε κίτρινο, ενώ στο «Human Heart», ντουέτο με ένα Muppet, την εξωγήινη Angel Moon, σχηματίζονταν σε όλο το στάδιο καρδιές από τα led φωτάκια των ακροατών. Μην με ρωτήσετε για το ρόλο αυτού του Muppet. Κανείς δεν κατάλαβε, κανείς δεν εξήγησε. Το set list δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Όλες οι επιτυχίες των Coldplay, μαζί με νέα τραγούδια. Στο “Scientist” ο Chris Martin κάθισε στο πιάνο θυμίζοντας σπουδαίες συναυλίες με τους ερμηνευτές να καθηλώνουν ένα ολόκληρο στάδιο, απλώς δίνοντας την ψυχή τους. Στο «Fix you», που ακούσαμε προς το τέλος, λύγισαν και οι πιο σκληροί. Ήταν ένα best of πρόγραμμα.
Αυτή η στιγμή, εδώ
Στη μεγάλη επιτυχία «A sky full of stars», o Chris Martin διέκοψε την ερμηνεία του. Ζήτησε από όλους μας να αφήσουμε τα κινητά μας. Άλλωστε, όπως είπε, υπάρχουν όλα αυτά ήδη στο YouTube. Επεσήμανε πως είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που βρισκόμαστε αυτά τα άτομα, όλα μαζί, σε αυτό το μέρος και πως αυτή η συναυλία των Coldplay στο ΟΑΚΑ, για την οποία θα συζητάμε στο μέλλον, είναι ακριβώς αυτή η στιγμή και είναι κρίμα να την χάσουμε. Για εμένα αυτό ίσως να ήταν και το πιο σημαντικό μήνυμα της βραδιάς. Δεν βρίσκεσαι συχνά σε ένα μέρος με άλλους 60 – 65 χιλιάδες ανθρώπους για τον ίδιο σκοπό και με την ίδια διάθεση. Είναι κρίμα να χάνεις τις στιγμές σου σε stories που αργούν να ανέβουν, λόγω υπερφορτωμένου δικτύου. Ο κόσμος το σεβάστηκε, η μπάντα το ανταπέδωσε με μία εξαιρετική ερμηνεία και ένα εντυπωσιακό show πυροτεχνημάτων.
Ήταν πολλές οι στιγμές που αξίζουν αναφορά. Το κοριτσάκι που μόλις βγήκε από το νοσοκομείο και ο Martin το ανέβασε στη σκηνή για να πουν μαζί ένα τραγούδι. Τα αυτοσχέδια τραγουδάκια που έβγαζε επιτόπου μόλις οι οθόνες έδειχναν κάποιον από το κοινό. Οι ευχαριστίες του στα ελληνικά, αλλά και η σημαία του Pride. Συγκινητική στιγμή όταν βρέθηκαν όλοι οι Coldplay σε σκηνή στο απέναντι πέταλο του σταδίου, προκειμένου να τους απολαύσουν και εκείνοι που είχαν εισιτήρια απομακρυσμένα από το κεντρικό stage. Ένα show συμπερίληψης, ευαισθητοποίησης και νοιαξίματος.
Ο ριζοσπαστισμός της καλοσύνης
Προς το τέλος της συναυλίας, o Chris Martin μας ζήτησε να υψώσουμε τα χέρια μας και να στείλουμε τη θετική μας ενέργεια σε όλους εκείνους που δοκιμάζονται στις εμπόλεμες ζώνες σε όλον τον κόσμο. «Μήπως και να τους ξεματιάσουμε» είπα ειρωνικά στη διπλανή μου, έχοντας στο μυαλό μου πως ωραίες οι θετικές σκέψεις, οι καλές πρακτικές και οι δράσεις, αλλά οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες και οφείλουμε να τις επιρρίπτουμε συγκεκριμένα εκεί που πρέπει. Μια σκέψη βέβαια, που μας πάει στη λογική της ανάθεσης. Δεν περιμένω από τους Coldplay να ξεκινήσουν καμία επανάσταση, ούτε να τελειώσουν την κλιματική κρίση. Δεν το περιμένω από κανέναν καλλιτέχνη, διότι γνωρίζουμε πως αυτά τα πράγματα προκύπτουν σαν κύματα, από τις ανάγκες και τη διάθεση των πολλών.
Βγαίνοντας από το στάδιο ανάμεσα σε Έλληνες με τα παγούρια τους, σε κορίτσια με χιτζάμπ, σε παλαιστινιακές και ισραηλινές σημαίες, σε κορίτσια που ανέβαζαν σέλφι και σε παρέες που γελούσαν, σκεφτόμουν πως οι Coldplay ήρθαν για να μας θυμίσουν ότι υπάρχει και μία «κανονικότητα» που τα πράγματα δεν είναι βαριά και αφόρητα. Υπάρχει ακόμα η ανάμνηση ενός κόσμου πιο ανέμελου, πιο αγαπησιάρικου. Όπως σε όλα τα μετα-αποκαλυπτικά σενάρια, είναι αυτή η ανάμνηση που μας κρατά και μας βοηθά να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον. Μία υπέροχη συναυλία, σε εξαιρετικές συνθήκες διοργάνωσης.
